Ο Ντάνι Πογιάτος στα πρώτα του παιχνίδια εφαρμόζει τη λογική που είχε εξαρχής στο μυαλό του χωρίς όμως όλα τα εργαλεία που πίστευε πως θα έχει διαθέσιμα.
Στην πράξη βέβαια τα προβλήματα που προκύπτουν είναι κάμποσα κι ο κόσμος πιέζει ήδη, ας ελπίσουμε ο κόουτς να μην φάει τα μούτρα του πριν προλάβει να μας δείξει τις ιδέες του. Χωρίς “καθαρό” αμυντικό χαφ (προφανώς ο Κουρμπέλης δεν είναι το …ατάιστο σκυλί, τύπου Σιμάο ή Βιτόλο) στη σύνθεση του, ο Παναθηναϊκός δεν έχει στην πράξη την κατοχή που φανταζόταν ο προπονητής του.
Οι συνθέσεις στον άξονα που χρησιμοποιεί ο τελευταίος δεν καλύπτουν (ακόμα) χώρους και δεν βοηθούν ώστε να κρυφτούν οι ατομικές αδυναμίες των αμυντικών, με αποτέλεσμα η εικόνα στα περισσότερα παιχνίδια να είναι προβληματική. Χθες ως και ο Λεβαδειακός κόντεψε να σκοράρει.
Ο κόουτς πιστεύει στο σύστημα με τους δύο επιθετικούς και δεν δείχνει να νοιάζεται που σε φιλικά-επίσημα η ομάδα όχι μόνο να σκοράρει μπορεί, μα ούτε καν να δημιουργήσει. Ασφαλώς ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις αν δεν είσαι παρών, τι δουλειά γίνεται στις προπονήσεις.
Με βάση το πρόσωπο που δείχνει αυτήν την εποχή η ομάδα αλλά και την κακή ατομική κατάσταση κάποιων ποδοσφαιριστών φαίνεται πως στο Κορωπί…αράζουν και δεν κάνουν το παραμικρό, όμως δεν είναι έτσι. Απλά (ακόμα ένας) προπονητής καλείται να δουλέψει στη λογική του “δώσε ημίν σήμερον”.
Μετά από μια ακόμα μεταγραφική περίοδο με ράβε-ξήλωνε, ο Παναθηναϊκός δεν έχει κορμό “παιγμένο” για χρόνια. Για άλλη μια σεζόν έχει αλλάξει πλάνο και σταθερές. Εσύ σαν κόουτς καταλήγεις (εύλογα) να ζητάς χρόνο και υπομονή, μόνο που αυτή η λέξη είναι …απαγορευμένη, μ΄ όσα έχει περάσει ο οργανισμός από το 1996 κι έπειτα…
Δημήτρης Στρατής
