Ειλικρινά δεν θέλουμε να φανταζόμαστε τι θα επακολουθήσει σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός μείνει ακόμα μία χρονιά εκτός Ευρώπης. Ελπίζουμε στο τέλος της χρονιάς να μην θυμόμαστε μονάχα το σπάσιμο του αήττητου του πρωτοπόρου.
Μετά από εκείνο το τρίποντο ήταν λες κι ο σύλλογος ανακάλυψε την ξεχασμένη χαρά της επιτυχίας όμως έμεινε εκεί!
Επί Γιάννη Αλαφούζου βιώνουμε μια νέα για το σωματείο εποχή, όπου δεν μετράνε οι τίτλοι ή οι ευρωπαϊκές πορείες για τις οποίες κάποτε ο Παναθηναϊκός καμάρωνε: μια μεγάλη νίκη σε ντέρμπι μπορεί να σώσει μια χρονιά στο νου μερικών. Το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι;
Ότι αυτή την ιδεολογία δείχνουν να την ενστερνίζονται εκτός από μερικούς διοικούντες και οι ποδοσφαιριστές!
Αφότου δεν τους δόθηκε πριμ (!) τον Φλεβάρη για μια νίκη που διόλου βελτίωνε την βαθμολογική τους θέση, στο τέλος έφτασαν να μην σταυρώσουν νίκη κάνοντας τον Παναθηναϊκό «πελάτη» του ΠΑΣ Γιάννενα.
Ίδια ακριβώς φαινόμενα είχαμε το 2007 μετά από «διπλό» στο λιμάνι, όπου οι πράσινοι ξέχασαν πως ήταν η νίκη ως τη λήξη της περιόδου.
Είναι τόσο βαθιά η αρρώστια στον οργανισμό που δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να βελτιώσεις…
Δημήτρης Στρατής
