Η «ξεροκεφαλιά» Αλαφούζου και Μπόλονι του στερούν την Ευρώπη

3/1/2021 – 14/2/2021

Ο Παναθηναϊκός στο εντός έδρας 0-0 με τον Αστέρα Τρίπολης ξεκινά ένα τρομερό αήττητο σερί. Πιστός σε ένα αγωνιστικό πλάνο του να κυνηγάει, το οποίο θα έφερνε αποτελέσματα, έμεινε αήττητος για 9 σερί παιχνίδια, έχοντας απολογισμό 7-2-0.

Αποκορύφωμα η εντός έδρας νίκη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το «Τριφύλλι» επικρατεί με 2-1, το κλίμα στις τάξεις της ομάδας, αλλά και του κόσμου, είναι καλύτερο από ποτέ εδώ και αρκετό καιρό.

Και να σου ο πρόεδρος…

Και να σου ο Γιάννης, ο αυτοκαταστροφικός Γιάννης Αλαφούζος. Περιχαρής στα αποδυτήρια εξυμνεί την υπερπροσπάθεια των παικτών και του τιμ. Το πλατύ χαμόγελο δεν ήταν βεβαίως αυτό που ήθελαν να εισπράξουν οι παίκτες από έναν εξαφανισμένο μεγαλομέτοχο.

Όταν ακούστηκε η λέξη πριμ το χαμόγελο έγινε γέλια. Κάπου μπήκαν όροι και προϋποθέσεις, κάπου κάποιοι δικαιολογημένα ξενέρωσαν (γιατί κακά τα ψέματα δεν υπάρχει ρομαντισμός στην πλειοψηφία των επαγγελματιών παικτών, όπως κι εμείς δεν είμαστε πάντοτε ρομαντικοί όπου εργαζόμαστε).

Για τους πιο παλιούς, η κασέτα αυτή έχει ξαναπαίξει… Το αποτέλεσμα το ζούμε ξανά! Ήττα από τον ΠΑΣ σε ένα ματς που σε έκαναν γιο-γιο οι Ηπειρώτες, στα σκουπίδια ματς με τον Παναιτωλικό και ήττα με 1-0 στο Αγρίνιο και σαφώς έντονο πρόβλημα στο εσωτερικό της ομάδας.

You can’t teach an old dog new tricks

Αφορμή για την αναδρομή σαφώς και δεν είναι το «Χ» με την ΑΕΚ, αλλά η συνέχεια των κακώς κειμένων του τελευταίο διαστήματος. Είναι πλέον έντονη η δυσφορία από μια μεγάλη ομάδα παικτών προς το πρόσωπο του Μπόλονι και μέρους του τιμ του.

Άλλοι δε γύρισαν καν να πανηγυρίσουν το γκολ, άλλοι κάηκαν στο ζέσταμα, για άλλους το ζέσταμα έγινε τιμωρία και… σπασιματάκι και μετά μοιράστηκαν κι ευθύνες. Τον σεβασμό δεν επιχειρείς να τον αποσπάσεις με «αίμα», αλλά τον κερδίζεις, τον εμπνέεις.

Κόουτς σε πήρε ο ύπνος και για κάποιους είναι αργά…

Πάμε και στα αγωνιστικά, αυτά που θα έπρεπε να είναι τα μόνα που θα μας απασχολούσαν μετά από ένα ντέρμπι, αλλά στον Παναθηναϊκό τον τελευταίων χρόνων αυτό αποτελεί πολυτέλεια.

Απέναντί σου μια ΑΕΚ εντελώς μα εντελώς ακίνδυνη. Ναι, ο Παναθηναϊκός έχει υιοθετήσει ένα αγωνιστικό πλάνο που δούλεψε ένα αρκετά σεβαστό διάστημα, αλλά στο ποδόσφαιρο και στη ζωή γενικότερα η ευελιξία είναι απαραίτητο προσόν.

Δεν ανέβηκαν οι γραμμές να πιέσεις, δεν άλλαξες αγωνιστικό πλάνο και άφησες μια ΑΕΚ να λιβανίζει τη μπάλα στη Λεωφόρο, δεν είδες ατομικά λάθη και σε καμία περίπτωση δε βγήκε φωνή, νεύρο σαφής οδηγία για τους παίκτες.

Το ξυπνητήρι στον πάγκο ακούστηκε κάπου στο 80’. Όταν πια το κακό είχε γίνει. Μέχρι να φτιάξουμε και καφέ δε, Αλεξανδρόπουλος, Ιωαννίδης, Καμπετσής είχαν σκάσει και δεν υπήρχαν αλληλοκαλύψεις, βοήθειες, καθαρό μυαλό και αποφάσεις.

Άφησες έναν Ενγκμπακοτό να κάνει τη μια μαλακία πίσω από την άλλη. Νωρίς για να τον κρίνουμε, αλλά δεν μπορείς επί 78 λεπτά να έχεις έναν παίκτη που δεν προσφέρει ΠΟΥΘΕΝΑ!

Εδέησε ο Κύριος να μπει ο Βιγιαφάνιες, ίσως ότι καλύτερο διαθέτει η ομάδα ποιοτικά. Έχεις φροντίσει να τον απανθρακώσεις, όχι απλά να τον κάψεις. Τον σηκώνεις για ζέσταμα στο ημίχρονο, τον ρίχνεις μέσα στο 80’ και δεν είναι η πρώτη φορά. Προφανώς και δεν πέτυχε καμία κίνηση, μέσα σε 10’ άλλωστε τι μπορεί να φτιάξει;

Ευρώπη θέλουμε, τελικά;

Σίγουρα το -3 από την ΑΕΚ είναι διαφορά που καλύπτεται μέχρι το τέλος της σεζόν. Ωστόσο, το σημερινό παιχνίδι και κόντρα σε έναν τέτοιο αντίπαλο χαρακτηρίζεται και ως ευκαιρία να το πάρεις.

Ενδεχομένως το ότι δεν το πήρες έχει πολλά από πίσω, πολλά αλλά και σίγουρα πολλή ξεροκεφαλιά από δύο κομβικούς ανθρώπους.

Πολλά για ακόμα μια φορά δε βγάζουν νόημα, πράγμα σύνηθες στον Παναθηναϊκό της… νέας τάξης πραγμάτων. Είναι αμφίβολο αν θέλουμε πραγματικά την επιστροφή στην Ευρώπη, αφού βάσει πράξεων δεν προκύπτει από κάπου.

Εμείς, πάντως, δεν τη θέλουμε την Ευρώπη για τη λεζάντα, για την παρουσία και τη φωτογράφιση. Δεν θέλουμε πάλι Λίτεξ και Καμπάλες! Αυτό που θέλει ο λαός του Παναθηναϊκού είναι ένα υγιές project, επιστροφή με βάσεις και κανονικότητα.

Αλλά με κλανιές αυγά δε βάφεις, αυτό που θέλει ο Παναθηναϊκός είναι πρόσωπα. Πρόσωπα έτοιμα να τσαλακωθούν για την ομάδα και όχι να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς μέσω αυτής, πρόσωπα που θα καταλάβουν πώς δουλεύει το σύστημα, πρόσωπα που θα επενδύσουν σε ένα υγιές project, πρόσωπα που θα κουβαλάνε τρέλα στο κεφάλι τους να δουν ένα όραμα να παίρνει σάρκα και οστά.

Αλλά, ΧΑΧΑ τι λέμε…;