Για τον Παναθηναϊκό δεν αποτελεί παράσημο ότι νίκησε αυτή τη Μάλαγα. Πρώτον γιατί οι στόχοι του δεν είναι ίδιοι με της Μάλαγα και δεύτερον γιατί η ισπανική ομάδα κατέβηκε «μισή» στο ΟΑΚΑ, δεδομένης της απουσίας του Κουζμίνσκας και του Μάρκοβιτς.
Από τη μία η εμφάνιση αποτέλεσε «καμπανάκι» για τη συνέχεια, από την άλλη ενδεχομένως να αποτελεί και κριτήριο για το ταβάνι της φετινής προσπάθειας.
[ads2]
Οπως και να το κάνουμε μέχρι αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν έχει πείσει πως είναι ομάδα φάιναλ φορ και δικαίως συγκαταλαγέται σ’ αυτές που θα διεκδικήσουν με πιθανότητες την πρόκριση στην 8άδα.
Λίγο η αύρα του ΟΑΚΑ, αυτή η αύρα που κάνει τον αντίπαλο να τρέμει μετά το 38′, λίγο η ανικανότητα των Ισπανών να τελειώσουν δικές τους φάσεις, μα περισσότερο απ’ όλα το καθαρό μυαλό του Διαμαντίδη, οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στην πρώτη νίκη στο Τοπ-16 με διαφορά ωστόσο που θα σηκώσει μεγάλη κουβέντα, ειδικά όσο πλησιάζουμε στη ρεβάνς με τη Μάλαγα.
Ο Φελντέιν πήρε τα δύο μεγάλα σουτ στο φινάλε και ευστόχησε στο δεύτερο, αλλά η μαγκιά δεν είναι ότι το έβαλε, είναι ότι το πήρε. Δύο φορές ο Διαμαντίδης τον έβγαλε μόνο του στα 6,75μ., απέτυχε στο πρώτο, αλλά δεν δίστασε (και καλά έκανε) στο δεύτερο, από την στιγμή που είναι και ο μοναδικός αξιόπιστος σουτέρ που διαθέτει ο Παναθηναϊκός.
Ο αρχηγός ήταν μια περιφέρεια μόνος του για τους «πράσινους», αλάνθαστος μέχρι τη βολή που εκτέλεσε στα τελευταία λεπτά, φρέσκος όταν ο Τζόρτζεβιτς τον επανέφερε στο παρκέ στο τελευταία πεντάλεπτο. Δίπλα του ο θετικότατος Πάβλοβιτς που πέτυχε δύο μεγάλα τρίποντα, ευστόχησε σ’ ένα δίποντο απ’ αυτά που δεν μπαίνουν, ο μοναδικός άλλωστε που μετά τον Διαμαντίδη κατάφερε να φτάσει σε διψήφιο αριθμό πόντων (10π.).
Τα αρνητικά ωστόσο ήταν περισσότερα στο συγκεκριμένο ματς.
Ο Πλάθα «έπνιξε» τον Παναθηναϊκό με τη ζώνη και το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο, όταν ο Τζόρτζεβιτς αναγκάστηκε να αποσύρει νωρίς – νωρίς τον Καλάθη με το 4ο φάουλ και να ξεκουράσει τον Διαμαντίδη για να τον έχει φρέσκο στο φινάλε. Χωρίς δημιουργία στην περιφέρεια, χωρίς αποτελεσματικότητα στη ρακέτα, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ανίκανος να πλησιάσει στο καλάθι και για ένα μεγάλο διάστημα στην τελευταία περίοδο έπαιζε μπάσκετ παιδικής χαράς. Η επιστροφή των Καλάθη, Διαμαντίδη, Γκιστ ήταν επιβεβλημένη, αλλά πιο επιβεβλημένη ήταν η συγκέντρωση του Διαμαντίδη που έκανε και τη διαφορά…
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε πάλι βοήθεια από τον Ραντούλιτσα, πήρε ό,τι μπορούσε να του δώσει ο Κούζμιτς (6π., 7 ριμπ.), αλλά αυτά δεν μπορεί να είναι αρκετά για μια ομάδα που έχει υψηλές προσδοκίες. Θα πρέπει απαραιτήτως ο Ραντούλιτσα να αποκτήσει διάρκεια και σταθερότητα, ώστε στο μέλλον είναι απόλυτα χρήσιμα και τα 6 ποντάκια και τα 7 ριμπάουντ του Κούζμιτς που δεν αποκτήθηκε για να είναι ο πρωταγωνιστής.
Με τη νίκη αυτή ο Παναθηναϊκός κέρδισε λιγότερα απ’ όσα θα έχανε σε περίπτωση ήττας. Θα ήταν μαχαιριά μια εντός έδρας ήττα στο ΟΑΚΑ και μάλιστα από ομάδα που θεωρητικά έχει τον ίδιο στόχο στον όμιλο. Η νίκη του δίνει ανάσα και ταυτόχρονα τον βάζει σε σκέψεις για να διορθώσει πράγματα. Δεν επιτρέπεται να «κολλάει» ο Παναθηναϊκός σε μια απλή ζώνη, δεν γίνεται να χάνει το ρυθμό του σ’ αυτό το βαθμό, όταν αποσύρονται Καλάθης και Διαμαντίδης…
Υ.Γ.: Αυτό με την αποθέωση του Διαμαντίδη ακόμη κι όταν κάνει το πιο… παλαβό λάθος θα ‘χει μεγάλο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μέχρι και αυτοκαλάθι να βάλει ο αρχηγός θα αποθεώνεται και λογικό είναι αν μπει κανείς στο μυαλό ενός Παναθηναϊκού που δεν θέλει να πιστέψει ότι κάθε φορά που πηγαίνει στο ΟΑΚΑ θα σβήνει ένα – ένα τα ματς που απομένουν με τον «Μήτσο» στο παρκέ. Θα τον αποθεώνει λιγότερο με την ελπίδα να αλλάξει γνώμη και περισσότερο γιατί κάθε ενέργεια του Διαμαντίδη θα μοιάζει με τον στίχο «μου ξανάρχονται ένα – ένα χρόνια δοξασμένα».
gazzetta.gr
