Ο Ρούτερ απέδειξε ότι ο Αναστασίου ζούσε σε άλλο κόσμο!

[ads]

Διάβασα με προσοχή τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Στιβ Ρούτερ στο συνδρομητικό κανάλι της Nova, αφού είναι στις συμβατικές υποχρεώσεις των συλλόγων να ομιλούν οι προπονητές πριν από τους αγώνες της Super League.

[ads]

Ο Άγγλος (λανθασμένα κατ” εμέ) είναι η επιλογή της διοίκησης για να οδηγήσει την ομάδα στο δύσκολο παιχνίδι με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι… Λανθασμένα γιατί είναι «κομμάτι» ενός «επιτελείου» που κάηκε!

Λογικά θα έπρεπε να επιλεγεί ένας άνθρωπος εκτός του «κόμματος» Αναστασίου, όπως ο Βονόρτας, αφού ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να πετάει βαθμούς.

Ωστόσο όλα αυτά είναι μία άλλη κουβέντα, διότι θέλω να σταθώ σε κάποια πράγματα που είπε ο Ρούτερ και αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά ότι είχε χαθεί η ποδοσφαιρική λογική. Και για να το διατυπώσω και διαφορετικά είχε χαθεί η μπάλα, διότι άλλα πίστευε το τεχνικό τιμ και άλλα ο υπόλοιπος κόσμος.

Σε μια από τις κουβέντες του ο Ρούτερ είπε: «Αλλά όταν είχαμε έρθει υπήρχαν τρεις βασικοί στόχοι. Ο πρώτος να βοηθήσουμε το κλαμπ να μειώσει τα χρέη που είχε. Ο δεύτερος ήταν να προσπαθήσουμε να προωθήσουμε τα νέα παιδιά του συλλόγου όπου μπορούσαμε και ο τρίτος να μπορέσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί».

Υπογράμμισα και θα σταθώ στην ατάκα του περί προώθησης νέων παικτών. Μήπως εννοεί τον Ρισβάνη, για τον οποίο εισηγήθηκε να φύγει ως… τεμπέλης; Μήπως τον Δώνη, που παραδόξως τον έχει φάει η μαρμάγκα ή μήπως τον Τριανταφυλλόπουλο ή τον Χουχούμη; Ο μοναδικός που απέζησε από την ακαδημία ήταν ο Λαγός, ο οποίος πάντως είχε αρχίζει να παίζει προ Αναστασίου!

Συνεχίζω με μία άλλη φράση του Άγγλου τεχνικού: «Αν ο κόσμος πάει πίσω στον χρόνο και κοιτάξει προσεχτικά και σε αυτές τις τρεις κατηγορίες θα πει ότι το πρότζεκτ αυτά τα δυόμιση χρόνια ήταν πετυχημένο. Σίγουρα κάναμε κάποια λάθη, όλοι κάνουν λάθη. Αυτό είναι ανθρώπινο. Αλλά θεωρώ ότιτο κλαμπ είναι σε καλύτερη κατάσταση τώρα απ΄ότι ήταν πριν από δυόμιση χρόνια«.

Σε αυτή τη φράση υπάρχει πολύ ζουμί. Διότι ο Παναθηναϊκός σε επίπεδο ρόστερ είναι βέβαιο ότι είναι σε καλύτερο επίπεδο, αλλά συνολικά είναι; Διότι όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες έφεραν τον Παναθηναϊκό πολλά χρόνια πίσω… Σε εποχής γκρίνιας και μιζέριας. Αρρώστιας. Εάν αυτό κάποιος το θεωρεί επιτυχία, συμπαθάτε με εγώ όχι.

Συνεχίζω στα λεγόμενα του Ρούτερ, με μία ακόμη φράση: «Η κληρονομιά που αφήνουμε θα μπορούσα να πω είναι η προσωπική βελτίωση κάποιων νεαρών παικτών γιατί δεν είναι μόνο η ομάδα. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε Έλληνες παίκτες. Σε ένα παιχνίδι παίξαμε με 11 Έλληνες παίκτες στο Κύπελλο, με 9 κόντρα στην Εστορίλ για το Europa League, όταν ήρθε και ο Τριανταφυλλόπουλος έγιναν πέντε τα παιδιά από την ακαδημία που είχαμε στην πρώτη ομάδα».

Και αναρωτιέμαι, ποιος Έλληνας βελτιώθηκε; Ποιος, πλην του Καρέλη; Και που είναι οι εννέα Έλληνες με την Εστορίλ και οι έντεκα του Κυπέλλου; Που;

Και κλείνω με μία ακόμη ατάκα του Άγγλου τεχνικού: «Και αν δείτε και τις στατιστικές ο Αναστασίου φεύγει έχοντας ένα ποσοστό 67% στις νίκες το οποίο είναι ένα φαινόμενο και ίσως οι περισσότερες ομάδες στα περισσότερα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με αυτά τα ρεκόρ θα κέρδιζαν το πρωτάθλημα τα περισσότερα χρόνια».

Δεν θα μνημονεύσω τον Σέρχιο Μαρκαριάν που έφυγε δύο φορές με ποσοστά νικών που άγγιζαν το 80%, ούτε τον μακαρίτη τον Γιάννη Κυράστα που του πήραν ετσιθελικά το Πρωτάθλημα του 2000, έχοντας ποσοστό 86%.

Απλά μήπως, λέως μήπως, του διέφυγαν τα ποσοστά της Ευρώπης; Διότι τους αποκλεισμούς από Σταντάρ Λιέγης, Μπριζ και Γκαμπάλα τους υπολόγισε ή εντέχνως τους ξέχασε; Ή μήπως το αρνητικό ρεκόρ συγκομιδής βαθμών πέρσι στο Europa League;

Γι” αυτό λέω ότι οι άνθρωποι ζούσαν στον κόσμο τους και αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους θεωρούσαν ότι ήταν υπερπετυχημένοι!

sportit