[ads]
[ads]
Ο Δημήτρης Καρύδας διάβασε τη συνέντευξη του Φραγκίσκου Αλβέρτη στο Contra.gr και γράφει για τον μεγάλο αρχηγό του Παναθηναϊκού: από τη Γλυφάδα στον “Τάφο του Ινδού”, τον άνθρωπο που έφερνε ισορροπία, τη συνύπαρξή με Οικονόμου, το ραντεβού με τον Παύλο πίσω από κλειστές πόρτες και η συμφωνία χωρίς κουβέντα για χρήματα.
[ads2]
Σύντομα, στην οροφή του ΟΑΚΑ θα κρεμαστεί και η φανέλα με το νούμερο 13 σε παντοτινή θέα της προσφορά του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό. Κρεμασμένη ήδη στα ψηλά περιμένει η φανέλα με το 4 του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Πριν από περίπου 20 χρόνια την εποχή που το επαγγελματικό μπάσκετ έκανε τα πρώτα του βρεφικά βήματα στην Ελλάδα ελάχιστοι θα περίμεναν ότι μια ομάδα μπορούσε να βρει δύο σημαίες στην ιστορία της. Δύο παίκτες που θα αποτελούν παντοτινό σημείο αναφοράς όχι μόνο για τα κατορθώματα τους στο παρκέ ή τους τίτλους που πήραν αλλά για την παραμονή τους σε βάθος χρόνο στην ίδια ομάδα.
Στις εποχές του fast-food μπάσκετ και των εύκολων-γρήγορων αλλαγών παικτών ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έσπασε κάθε ρεκόρ παραμονής παίκτη στην ίδια ομάδα. Παρά ένα είκοσι χρόνια στα παρκέ, μερικοί μήνες σαν προπονητής, ένα-δύο σεζόν σαν team manager και πλέον υπεύθυνος ακαδημιών του συλλόγου. Και είναι μόλις 41 ετών…
Στον Παναθηναϊκό βρέθηκε από τη Γλυφάδα. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν δίστασε να ‘’ξηλώσει’’ όλη την ομάδα πόλο για να πάρει ένα νεαρό άγνωστο μπασκετμπολίστα από ομάδα της ΕΣΑΚΕ που τον ήξεραν μόνο οι….μανιακοί του μπάσκετ που παρακολουθούν όλες τις κατηγορίες! Με μπόι 2μ.03 και φοβερή ικανότητα στο σουτ βρέθηκε στα 16 του στον Παναθηναϊκό που ακόμη έπαιζε στον ‘’Τάφο του Ινδού’’, το ΟΑΚΑ δεν ήταν ούτε στα…μπετά και η ομάδα δεν ήταν τόσο καλή ώστε να χρειάζεται μεγαλύτερο γήπεδο και δεν είχε μετακομίσει καν στη Γλυφάδα. Οι πρώτες εκτιμήσεις του τύπου εκείνα τα χρόνια μιλούσαν για μια λάθος κίνηση αφού μεταξύ άλλων ο Παναθηναϊκός έστειλε την ομάδα μέχρι και τον εν ενεργεία διεθνή πολίστα Σελετόπουλο.
Γρήγορα, όμως ο Αλβέρτης άρχισε να κάνει απόσβεση στην μεταγραφή του και όχι μόνο ψήλωσε φτάνοντας τα 2μ.07-2μ.08 αλλά μετατράπηκε σε ένα σουτέρ-φονιά. Ακόμη όμως δεν είχε φτάσει η ώρα να γίνει η σημαία του Παναθηναϊκού. Αυτό έμελλε να συμβεί λίγο πριν το τέλος της περιόδου 1998-99. Τότε δηλαδή που κλήθηκε να υπογράψει τη νέα συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό. Μαζί του, σειρά στην ομάδα ήταν ο Νίκος Οικονόμου που επίσης έληγε το συμβόλαιο του.
Ο μύθος λέει ότι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι δεν ήθελαν να κρατήσουν και τους δύο παίκτες αλλά μόνο τον ένα. Αλήθεια ή ψέματα μόνο ο ένας έμεινε τελικά. Η συνέχεια δεν είναι μύθος αλλά πραγματικότητα. Ο Οικονόμου κλήθηκε πρώτος να συζητήσει και πήγε στα γραφεία των επιχειρήσεων του Παύλου Γιαννακόπουλου που τότε έδρευαν στη Λεωφόρο Κηφισίας στο Μαρούσι. Εμφανίσθηκε παρέα με τον ατζέντη του και την μετέπειτα σύζυγό του και μπήκαν όλοι μαζί στο γραφείο του προέδρου. Ο Γιαννακόπουλος δεν είπε πολλά. Ζήτησε να μάθει τις απαιτήσεις του Οικονόμου και του είπε ότι θα του απαντήσει.
Την επόμενη μέρα πήγε ο Αλβέρτης παρέα επίσης με τον μάνατζερ του Κώστα Παπαδάκη. Σε μια κίνηση που άλλαξε τη ροή της ιστορίας ο Αλβέρτης ζήτησε από τον ατζέντη του να μείνει πέντε λεπτά εκτός γραφείου. ‘’Να τα πούμε οι δύο μας με τον πρόεδρο’’…
Είναι άγνωστο τι ειπώθηκε. Πολύ αργότερα ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος είχε πει στο ΟΑΚΑ σε ένα πηγαδάκι δημοσιογράφων ότι “ο Αλβέρτης μίλησε στην καρδιά μου. Δεν ήρθε με μάνατζερ, να μου μιλήσει για λεφτά και συμβόλαια. Μου είπε: Πρόεδρε μέχρι τώρα δεν με έχεις ρίξει, ότι και να μου δώσεις ξέρω ότι θα είναι καλό για μένα. Και βγήκαμε έξω για να αναγγείλουμε τη συμφωνία χωρίς κανείς από τους δυο μας να έχει πει λέξη για χρήματα. Τότε είπε ότι ο Αλβέρτης έπρεπε να κλείσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό”.
Τα υπόλοιπα είναι μάλλον ιστορία. Η συμφωνία έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες, ποσά δεν έγιναν ποτέ γνωστά όπως δεν είχαν γίνει και στα υπόλοιπα συμβόλαια του Αλβέρτη και ουσιαστικά εκείνη τη μέρα η σημαία είχε ξεκινήσει τη διαδρομή της για να κρεμαστεί στον ιστό! Πέντε πρωταθλήματα Ευρώπης, 11 πρωταθλήματα Ελλάδος και οκτώ Κύπελλα αργότερα ο Αλβέρτης ήταν πια ο τελευταίος αρχηγός του ΠΑΟ. Μέχρι τον επόμενο που θα πάρει σειρά του χρόνου το καλοκαίρι στην αποστρατεία…
Σε μια συνέντευξη του στον νυν διευθυντή επικοινωνίας της ΚΑΕ Νίκο Μπουρλάκη είχε εξομολογηθεί ότι όλα αυτά τα χρόνια τον είχαν προσεγγίσει πολλές ομάδες του εξωτερικού, ορισμένες φορές στη λήξη συμβολαίων του με τον ΠΑΟ του είχαν προτείνει και καλύτερα λεφτά από όσα του έδινε η ομάδα αλλά ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να το συζητήσει. Χαμένος σίγουρα δεν βγήκε όπως χαμένος δεν βγήκε ποτέ κανείς που έκανε συμφωνίες με τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ακόμη και το 2008 όταν πια ήταν φανερό ότι οι αθλητικές του μέρες είχαν τελειώσει η ομάδα του έδωσε ένα τιμητικό συμβόλαιο ξέροντας ότι ο Ομπράντοβιτς δεν τον είχε στα πλάνα του. Ο Αλβέρτης έπαιξε κάτι λίγα λεπτά τη σεζόν 2008-09 αλλά ήταν εκεί τις στιγμές που ολοκληρωνόταν η κατάκτηση του triple crown και ο διάδοχος του στην αρχηγία τον φώναξε για να σηκώσουν μαζί τα τρόπαια.
Για όσους ξέρουν πράγματα και καταστάσεις ο Αλβέρτης δεν ήταν απλά ο εμβληματικός αρχηγός. Ήταν ο άνθρωπος που έφερνε την απόλυτη ισορροπία στα αποδυτήρια. Αν εξαιρέσουμε τη μοναδική παραφορά του, τον θρυλικό καβγά με τον Ομπράντοβιτς στο κλειστό της Δάφνης την πρώτη σεζόν του στην ομάδα, ο Αλβέρτης ήταν πάντοτε η φωνή της λογικής μέσα στα αποδυτήρια. Αναπαράγω την ιστορία όπως ακριβώς μου τη διηγήθηκε πριν από δύο χρόνια άνθρωπος της ομάδας στη διάρκεια ενός ταξιδιού: “Ο πιο προβληματικός παίκτης που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός ήταν ο Άντι Πάνκο. Παρότι βετεράνος στα Ευρωπαϊκά γήπεδα, οικογενειάρχης, παρότι έδειχνε σοβαρός ήταν ο ορισμός της γκρίνιας και του προβλήματος. Του έφταιγαν όλοι και όλα. Κάποια στιγμή έπεσε η ιδέα της ανταλλαγής του με τον Γκιστ και ο Πάνκο άρχισε να δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα μόλις έμαθε την πρόθεση της ομάδας. Ένα μεσημέρι που η κατάσταση ήταν αφόρητη ο Φραγκίσκος είπε: “Αφήστε με λίγο να του μιλήσω”. Τον έκλεισε σε ένα δωμάτιο, απέξω ακούγαμε φωνές και φασαρία. Ο Πάνκο βγήκε αληθινό…αρνάκι δέκα λεπτά αργότερα και πήρε αδιαμαρτύρητα τον δρόμο για την Ισπανία”.
Μακριά από τα γήπεδα ο Αλβέρτης διαφύλαξε την προσωπική του ζωή από αδηφάγα βλέμματα, δεν συζητήθηκε, δεν προκάλεσε, δεν γέμισε σελίδες κουτσομπολίστικων εντύπων, δεν έζησε σαν ένας τυπικός σούπερ σταρ της εποχής. Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, την επίσης αθλήτρια του πόλο Άντα Θωμά και μαζί έφτιαξαν την φαμίλια τους.
ΥΓ: Ας μου επιτραπεί και μια μικρή προσωπική μαρτυρία. Ήμουν ο δημοσιογράφος που πήρε την πρώτη συνέντευξη του Αλβέρτη μόλις έκλεισε η μεταγραφή του για το Τρίποντο. Το σχέδιο του Συρίγου ήταν επειδή ο Αλβέρτης ήταν μαθητής λυκείου ακόμη να τον πάω για φωτογράφηση στο σχολείο του. Τον πήρα τηλέφωνο στο πατρικό του, μιλήσαμε, συμφώνησε για τη συνέντευξη αλλά είδα ότι κάτι τον ενοχλούσε με το θέμα του σχολείου. Μια ώρα μετά με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του: “Κύριε Καρύδα, δεν θέλουμε να γίνει ντόρος. Αρκετός έγινε. Δεν θέλουμε να εκτεθεί ο Φραγκίσκος και να νομίζουν ότι πήραν τα μυαλά του αέρα. Να κανονίσουμε κάπου αλλού το ραντεβού;”’. Τελικά, η συνάντηση έγινε στο καφενεδάκι απέναντι από τον Τάφο του Ινδού, τα είπαμε υπό την διακριτική επίβλεψη και του πατέρα του. Μου έκανε εντύπωση ότι αν και 16 ετών, αν και μόλις είχε πάρει μεταγραφή σε μια μεγάλη ομάδα ο ‘’Φράγκι’’ ήταν ψύχραιμος, προσγειωμένος, έλεγε μετρημένα λόγια και πολύ ώριμα για την ηλικία του. Φυσικά μου μίλαγε στον πληθυντικό, όπως και για καιρό ακόμη, συνήθεια που με το…ζόρι του έκοψα σχεδόν μια δεκαετία αργότερα!
Εύκολη μαντεψιά για το κείμενο που έγραψα μετά. “αυτός θα αφήσει πίσω του μεγάλη καριέρα”, σκεφτόμουν και το αποτύπωσα στον πρόλογο εκείνης της συνέντευξης. Σχεδόν μια εικοσαετία αργότερα είχαμε συνεννοηθεί για το…reunion. Να του πάρω και την τελευταία συνέντευξη της καριέρας του, αυτή τη φορά για το All Star Basket, για να κλείσει ένας κύκλος Από λάθος συγχρονισμό όταν ήρθε η ώρα τον πέτυχα μεσοπέλαγα και έτσι η συνέντευξη δεν έγινε ποτέ. Ισα ίσα πρόλαβε γυρίζοντας στην Αθήνα να φωτογραφηθεί για το εξώφυλλο του τεύχους εκεί που άρχισαν όλα: Στο κλειστό της Γλυφάδας.
