Έχει ήδη κερδίσει αρκετά ο Mπόλονι
Mέχρι το 1988 που ξεκίνησε να δουλεύει στην Ελλάδα ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι ζήτημα να υπάρχουν πέντε προπονητές, στους οποίους δημοσιογράφοι και οπαδοί έχουν πιστώσει διακρίσεις.
Εξαιρέσεις του κανόνα που ήθελε τους παίκτες να είναι οι πρώτοι και βασικοί θριαμβευτές ή φταίχτες, υπήρξαν ο Μάρτον Μπούκοβι, ο Στέφαν Μπόμπεκ, ο Γκιούλα Λόραντ, ο Γιάτσεκ Γκμοχ, κυρίως για το θαύμα της Λάρισας.
Μετά τον ερχομό του Μπάγεβιτς ξεκίνησε μια καινούρια εποχή, που μας έχει οδηγήσει στη σημερινή υπερβολή – δηλαδή στο να θεωρούμε σχεδόν αποκλειστικά υπαίτιους τους προπονητές για όλα.
Στο μυαλό των νεότερων οπαδών ο προπονητής είναι κάποιος τρομερός επιστήμονας που κάνει τα πάντα. Τοποθετεί τους παίκτες στο γήπεδο με ακρίβεια εκατοστών, έχει σατανικούς τρόπους για να κάνει τους ποδοσφαιριστές αποδοτικότερους, διδάσκει σατανικά κόλπα σε άμυνα και επίθεση, αναλύει τα ματς σε υπολογιστές, εξηγεί, επεξηγεί, βρίσκει απίστευτες λύσεις.
Οι προπονητές, βολεμένοι από αυτή την υπερβολή γιατί είδαν την δουλειά τους να αναβαθμίζεται σε επίπεδο Τύπου, αποδέχτηκαν αυτή την απείρως προβεβλημένη καθοριστικότητά τους και αυτοπροβάλλονται (μέσες-άκρες) ως …Μεσσίες, ενώ στην καλύτερη είναι κάποιοι που απλώς δεν κάνουν κακό.
Ευτυχώς ο Λάζλο Μπόλονι δεν δείχνει να «πατά» στο γεγονός ότι αυτή την εποχή ο Παναθηναϊκός τον χρειαζόταν πολύ περισσότερο, απ’ ότι εκείνος τον σύλλογο.
Δεν παρουσιάζεται με ύφος «είμαι αυτός και δεν δέχομαι κιχ από κανένα», έχει καταφέρει να μονιάσει τους παίκτες, κερδίζοντας τον σεβασμό τους παρότι τα πρώτα αποτελέσματα ενθαρρυντικά δεν τα έλεγες…
Δημήτρης Στρατής