Σίγουρα ο Φεντερίκο Μακέντα ποτέ δεν διεκδίκησε για τον εαυτό του τον τίτλο του… φονιά με τα 20 γκολ το χρόνο, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι επί μια διετία είναι ο νο1 γκολτζής του Παναθηναϊκού.
Είναι σαφές ότι μιλάμε για σκόρερ, όχι βέβαια της βαρύτητας των Μπεργκ, Σισέ, Βαζέχα, Σαραβάκου, αλλά ενός παιδιού που σίγουρα μπορεί να δώσει περισσότερα προ του αντίπαλου πορτιέρο συγκριτικά με Ιωαννίδη, Καμπετσή που ακόμα προσπαθούν να συνηθίσουν το βάρος της φανέλας πάνω τους (ειδικά ο Φώτης).
Ο Ιταλός έχει scoring insticts, είναι ικανός να συνδεθεί με τα δίχτυα χωρίς να φέρει συγκεκριμένες ταμπέλες.
Έχει μια επιθετικότητα η οποία μερικές φορές δείχνει να του ανοίγει μαγικά δρόμους προς την αντίπαλη εστία (αν κι οι αμυντικοί που θα καταφέρουν να του δώσουν…ξύλο θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση μιας και δεν του αρέσουν τα τζαρτζαρίσματα) κι εκτιμάμε το γεγονός ότι μπορεί να διαβάζει και να επιλέγει προσπάθειες παίζοντας μακριά από τη μπάλα και γύρω από τα στόπερ.
Στην Ελλάδα έχει βελτιώσει αισθητά τη προσέγγιση του στην επίθεση δουλεύοντας περισσότερο με τους συμπαίκτες του και καλλιεργώντας μια μεγάλη αρετή, την υπομονή.
Έμαθε να περιμένει για τα σουτ του βάζοντας χαλινάρι στον παρορμητισμό του. Έμαθε επίσης σταδιακά να δουλεύει μέσα από την ομαδική επίθεση, κάτι που φάνηκε μεγαλοπρεπώς επί Γιώργου Δώνη, όταν έπαιζε ως φορ κι όχι ως …εξτρέμ όπως είδαμε επί Πογιάτος και σε κάποια παιχνίδια επί Μπόλονι.
Γενικά, ο Μακέντα είναι πολύτιμος για να τον έχεις μονίμως εκτός πλάνων, ωστόσο η συγκεκριμένη αστοχία διορθώθηκε στα τελευταία παιχνίδια.
Δημήτρης Στρατής
