Δικαιώνει την ταμπέλα του «ηγέτη»

Λογικά ο Λούκας Βιγιαφάνιες θα ξεκινήσει βασικός εναντίον του ΠΑΣ έχοντας την ευκαιρία σε ένα βατό (στη θεωρία πάντα, με αυτό τον Παναθηναϊκό ποτέ δεν ξέρεις) αγώνα να φτιάξει κι άλλο την ψυχολογία του με κάμποσες ωραίες ενέργειες.

Ομολογούμε ότι όταν ακούσαμε τη σύνθεση στο ντέρμπι με την ΑΕΚ και είδαμε ότι ο Αργεντινός ξεκινά, χαρήκαμε πολύ, λόγω ενστίκτου κυρίως κι όχι βάζοντας κάτω τα ρεαλιστικά στοιχεία που πρόδιδε το 90λεπτο πριν τη σέντρα.

Βάσει διατάξεων η βραδιά είχε ένα δεδομένο, ότι θα βλέπαμε ματς με ρυθμό, δύναμη και πολλά τρεξίματα – ακριβώς το είδος του αγώνα για το οποίο ο (ανέτοιμος ακόμα; ) Αργεντινός έμοιαζε ακατάλληλος. Μετά τα πρώτα δέκα λεπτά του παιχνιδιού, βλέποντάς τον να κυνηγάει, να βγαίνει στην κόντρα επίθεση με την μπάλα κολλημένη στα πόδια, καταλάβαμε για μια ακόμα φορά πόσο διαφορετική είναι στο ποδόσφαιρο η θεωρία από την πράξη.

Θεωρητικά το ματς κόντρα στην ΑΕΚ δεν ήταν για τον καλό Λούκας – στην πραγματικότητα όμως η αναμέτρηση ήταν από αυτές στις οποίες ο Παναθηναϊκός για να νικήσει έπρεπε να κάνει μια αγωνιστική υπέρβαση – να ξεπεράσει δηλαδή τα στάνταρ της μέτριας προς κακής απόδοσής του τις προηγούμενες αγωνιστικές αφήνοντας κατά μέρους την ποιότητα και προβάλλοντας την ανθεκτικότητά του.

Στο Κορωπί δεν υπάρχει σύμβολο ανθεκτικότητας καλύτερο από τον Βιγιαφάνιες. Με την ΑΕΚ με κάποιες από τις προσπάθειές του συγκινηθήκαμε.

Ο Λούκας που κάνει τη διαφορά, που ανοίγει άμυνες, που μοιράζει ντρίπλες και μπαλιές υπέροχες, ο έχων γνώση της μάχης, την αυταπάρνηση, την θέληση να γίνει για ένα βράδυ ένας ταπεινός αλλά σκληρός εργάτης ενώ ξέρει πως είναι ο σταρ.

Πέρα από την κλάση υπάρχει η ικανότητα να δείξεις στον συμπαίκτη ότι εσύ θα μοχθήσεις στην πρώτη γραμμή για να κόψεις τον αντίπαλο, για να κλέψεις μια μπάλα κι αυτός πρέπει να σε ακολουθήσει.

Το στιγμιότυπο που μετά το 1-0 ο λάτιν άσος έχει πιάσει το Τάσο Χατζηγιοβάνη και του εξηγεί πως πρέπει να πασάρει και τι να κάνει όταν φεύγει στον χώρο ανήκει στα πιο δυνατά του ντέρμπι και μαρτυρά την επιδραστικότητα του Λούκας στα αποδυτήρια.

Δημήτρης Στρατής