Όταν φεύγει ο Δημήτρης Διαμαντίδης επτά λεπτά νωρίτερα από το γήπεδο, εκείνος που δεν το έβαζε με τίποτε κάτω, κατανοεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος στον Παναθηναϊκό. Γράφει ο Νότης Καμπέρης.
Ζήσαμε να δούμε και τον Μητσάρα, να λυγίζει στα δύσκολα. Να μην αντέχει να δει μέχρι το τέλος, έναν αγώνα μπάσκετ. Να σκύβει και να πιάνει αμήχανα το πρόσωπό του. Και στο τέλος, να αποχωρεί από το κλειστό με βήμα γοργό, λες και ήθελε να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα. Γιατί το θέαμα ήταν τόσο απογοητευτικό, λες και τα… λάβαρα του ΟΑΚΑ τον είχαν σκεπάσει και του εμπόδιζαν το οξυγόνο.
Ο μύθος του αποτελεί αναμφισβήτητα, πηγή έμπνευσης για τους παίκτες του Παναθηναϊκού, αλλά μονάχα η παρουσία του, δεν φτάνει για να έρθει στα ίσα της η ομάδα. Το ακόλουθο ερώτημα, αφορά και τον Αλβέρτη, απλά, ο «3D» βρέθηκε στο προσκήνιο λόγω της ηχηρής αποχώρησής του από τα πέριξ του γηπέδου.
Πού πήγε το μπάσκετ, εκείνο με το οποίο μεγαλώσαμε και με εκείνο που άπαντες υποκλίνονταν στον «Εξάστερο»; Της λογικής του Ομπράντοβιτς, ή ακόμη και του Πασκουάλ;
Ζητούμενο, φέτος, δεν ήταν να υποκλιθεί κανένας σε μια ομάδα με το χαμηλότερο μπάτζετ της Ευρωλίγκα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού το έχει αποδεχτεί αυτό. Αλλά πού είναι η συνταγή ενός ορθολογικού μπάσκετ; Πού είναι τα βασικά;
Άλλαξε σελίδα ο χρόνος και την μπάλα κουβαλούν, ακόμη, οι Σαντ Ρος και Παπαπέτρου. Δύο από τα πιο ποιοτικά τριάρια της Ευρώπης χαραμίζονται, επειδή η έλλειψη PG παραμένει ανοικτή πληγή. Δεν είναι ψέμα πως ο Νίκος Παππάς θα αποτελούσε «όαση» για το φετινό ρόστερ. Άλλη ιστορία αυτή…
Οι πράσινοι δεν είχαν ως πρωταρχικό στόχο την οκτάδα και θα φανταζόταν κανείς πως θα δέχονταν, φυσιολογικά, κάποιες αποτυχίες (ακόμη και στην έδρα του), λόγω της κούρασης των συνεχόμενων παιχνιδιών. Διότι κανείς δεν θα μπορούσε να απαιτήσει συνέπεια σε τέτοιο επίπεδο από ένα ρηχό ρόστερ. Τελικώς, όμως, δεν προδίδεται τόσο από την ύπαρξη μόλις 5-6 πρωτοκλασάτων παικτών, αλλά κυρίως, προδίδεται από τα «κενά» στην περιφέρεια!
Κι ας μην είναι ο Βόβορας στον πάγκο, κι ας είναι ο Κάτας. Μια από τα ίδια !
