«Δεν είμαι αντικειμενικός με την οικογένεια Βαρδινογιάννη - Αυτή είναι η πικρία με την αποχώρησή μου»

Ο Κώστας Φραντζέσκος κάνει flashback στην ποδοσφαιρική καριέρα του. Μίλησε για τον Παναθηναϊκό που υποστήριζε από μικρό παιδί, αλλά είχε δύο πικρά διαζύγια, τη σχέση του με τον Βαρδινογιάννη.

Διαβάστε ένα απόσπασμα όσων δήλωσε στην ιστοσελίδα sport24.gr:

Μέχρι τα 19 μου ήμουν στην Καλλιθέα, στις Τζιτζιφιές. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα και από μικρός μού άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο, ήμουν συνεχώς με μια μπάλα στο χέρι και το πόδι. Ξεκίνησα να παίζω στον Αίαντα Καλλιθέας, μια ανεξάρτητη ομάδα και μετά πήγα στον Αετό Καλλιθέας που έπαιζε Γ’ τοπικό. Έπειτα ακολούθησε η Βουλιαγμένη στην οποία έμεινα για πέντε χρόνια, μέχρι να έρθει η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό.

Ναι πράγματι είχα πάει για δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό, όσο ήμουν στον Αετό Καλλιθέας, σε ηλικία 14 ετών, με είχε πάει ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου στον Ολυμπιακό, πολύ γνωστός τον οποίο δεν θα ήθελα να αποκαλύψω.

Όπως το κράτησε μυστικό και αυτός έτσι θέλω να το κάνω και εγώ. Με βοήθησε πάρα πολύ επαγγελματικά. Πήγα και έκανα προπονήσεις με τον Ολυμπιακό στον Ρέντη.

Εκείνη την περίοδο είχε νικήσει ο Παναθηναϊκός στον τελικό Κυπέλλου τον Ολυμπιακό με 4-0. Είχα αφήσει καλές εντυπώσεις στον προπονητή τον Γεωργιάδη και άλλους ανθρώπους που βρισκόντουσαν εκείνη την περίοδο στον Ολυμπιακό.

Ήθελαν να με κάνουν επαγγελματία, αλλά ο Αετός είχε κάποιες οικονομικές απαιτήσεις που δεν ήθελε να ικανοποιήσει ο Ολυμπιακός. Εκείνη την περίοδο πήγα στη Βουλιαγμένη. Από τότε με είχε βρει και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, από τον Αετό Καλλιθέας. Με πήρε και άφησε στη Βουλιαγμένη.

Ποτέ δεν έχω σκεφτεί τι θα γινόταν αν πήγαινα στον Ολυμπιακό, δεν το έχω απωθημένο. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμενα. Είμαι ευγνώμων σε όσα έχω ζήσει, νιώθω τυχερός και ευχαριστώ τον Θεό σε όσα μου πρόσφερε στο επαγγελματικό κομμάτι.

Η αγάπη για τον Παναθηναϊκό αρχή της καριέρας του στο τριφύλλι

Ενώ όλοι οι παιδικοί μου φίλοι ήταν Ολυμπιακοί, μιας και ζούσαμε στην Καλλιθέα, δίπλα στον Πειραιά, εγώ έγινα Παναθηναϊκός. Κόλλησα με την ομάδα λόγω της τρελής πορείας που έκανε το 1984-85 στην Ευρώπη. Όσο να’ ναι τα παιδιά κολλάνε με τις ομάδες που κατορθώνουν μεγάλα επιτεύγματα στη νεαρή τους ηλικία κι ο Παναθηναϊκός τότε ήταν πολύ μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη.

Εκείνη την περίοδο ως μαθητής έκανα κοπάνες από το σχολείο για να δω την ομάδα γιατί τα παιχνίδια ήταν 3 το μεσημέρι, ακόμα και τα ευρωπαϊκά ματς. Θυμάμαι έπαιρνα το τρένο από την Καλλιθέα για να πάω στο ΟΑΚΑ και να βλέπω τα παιχνίδια.

Ένα χρόνο πριν πάω στην ομάδα το 1990, πήγαινα και τους έβλεπα στο γήπεδο και ξαφνικά βρέθηκα να κάνω προπονήσεις, είχα ένα δέος και μια τρελή χαρά που δεν μπορώ να στην περιγράψω. Πήγαινα στις προπονήσεις με ένα πλατύ χαμόγελο, γιατί θα έβλεπα αυτούς που θαύμαζα.

Τους σεβόμουν τόσο πολύ, που σε έναν αγώνα τον Σαραβάκο τον φώναζα «κύριε Δημήτρη». Σε μια φάση μου λέει «σταμάτα να με λες έτσι, είμαστε συμπαίκτες». Φυσικά τον ίδιο θαυμασμό έτρεφα και στους υπόλοιπους, δεν είχα μόνο στον Σαραβάκο. Απλά έτυχε σε ένα παιχνίδι να ακουστεί αυτή η αντίδρασή του. Ένιωθα τεράστια χαρά και ικανοποίηση γι’ αυτό που ζούσα.

Σίγουρα δεν ήταν εύκολα στην αρχή, αλλά είχα πίστη στον εαυτό μου. Από τη στιγμή που ήθελα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ειδικά στον Παναθηναϊκό που υποστήριζα από μικρός, είχα σεβασμό στους συμπαίκτες μου, τους οποίους λάτρευα όταν ήμουν πιο μικρός για όσα σπουδαία είχαν καταφέρει, βλέποντάς τους στην τηλεόραση και στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα, έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό το μέγεθος. Με τη βοήθεια του Θεού νομίζω ότι τα κατάφερα.

Μου στάθηκαν πολλοί άνθρωποι πάρα πολύ. Ο Κώστας Μαυρίδης, ήταν ο αρχηγός τότε και βοηθούσε σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά. Ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο Στράτος Αποστολάκης, ο Βαγγέλης Βλάχος, που με συμβούλευε πάρα πολύ, ήταν στη θέση μου. Είχα πολλές συμβουλές και στήριξη από πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Ήταν δύσκολος ο χώρος δεν ήταν όλα ρόδινα. Δεν είναι όλα στρωμένα σε ένα κόκκινο χαλί και να περπατάς πάνω. Οι στεναχώριες είναι περισσότερες από τις χαρές, ειδικά στις μεγάλες ομάδες. Αλλά οι χαρές είναι αυτές που σε κρατάνε. Είναι γεμάτες και τρανταχτές και φυσικά αυτές που μένουν σε όλους. Σε εμάς, στον κόσμο, σε όλους”.

Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ του σήμερα

Τον Γιοβάνοβιτς τον ήξερα σαν αντίπαλο στον Ηρακλή. Είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος. Τον παρακολούθησα στην προπονητική του πάνω στη δουλειά του. Πιστεύω είναι ένας δίκαιος και καλός προπονητής, με το προφίλ που έχει και με αυτά που μαθαίνω. Με τον Παναθηναϊκό μπορεί να κάνει καλά πράγματα”.

Δεν έχω προσωπική άποψη για τον Λουτσέσκου. Είχε κάνει μια καλή πρώτη θητεία. Φέτος δεν ξεκίνησε καλά στο πρωτάθλημα, αλλά η πορεία στην Ευρώπη το ισοσκέλισε. Δεν είμαι βέβαιος αν θα είναι το ίδιο πετυχημένη η δεύτερη θητεία στον ΠΑΟΚ, όσο ήταν η πρώτη”.

Εμείς ίσως βάλαμε τα θεμέλια για τον σημερινό ΠΑΟΚ. Οι παίκτες και οι προπονητές χτίζουν πάνω από εκεί. Με τα Κύπελλα που πήρε, νωρίτερα ο Μπάγεβιτς, ο Αναστασιάδης και στη συνέχεια οι σύγχρονες επιτυχίες. Θα δείξει τι θα γίνει στο μέλλον”.

Η νέα καριέρα του στον Παναθηναϊκό στα τμήματα υποδομής της ομάδας

Στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήταν ένας κύκλος προπονητικής από τα καλύτερα που έχω κάνει. Για τη βάση και τα πιστεύω μου που άλλαξαν, από αυτά του ποδοσφαιριστή πήγα σε αυτά του προπονητή. Μέσα από τα παιδιά έγινε και εγώ καλύτερος. Έχω δει παιδιά που παίξανε, παίζουνε και ίσως παίξουν μια μέρα στον Παναθηναϊκό. Υπήρξαν και παιδιά που έπαιξαν στον Παναθηναϊκό και δεν έκαναν κάτι αλλού. Αυτό οφείλεται στον χαρακτήρα του κάθε παιδιού. Πόσο δυνατό χαρακτήρα έχουν.

Γιατί ταλέντο είχαν όλα. Δεν γίνεται να είσαι στον Παναθηναϊκό να κάνεις συμβόλαιο και να μην είσαι καλός. Από εκεί και πέρα, το πόσο θα μπορούν να αντέξουν, να είναι στο σύνολο των 25-28 παικτών είναι θέμα δικό τους. Πώς θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό δηλαδή.

Εκεί έχουν να αντιμετωπίσουν έμπειρους παίκτες, τα φώτα της δημοσιότητας που τα ζαλίζουν πολλές φορές, μάνατζερ που τους παίρνουν τα μυαλά. Προφανώς υπάρχουν και σωστοί μάνατζερ αλλά υπάρχουν και κακοί. Πρέπει να έχουν μια ισορροπία και από την οικογένειά τους. Αν δεν έχουν, χάνονται σαν ένα αστέρι που πέφτει. Λάμπει λίγο και μετά πέφτει.

Η καλή πορεία που είχαν οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού οφείλεται στη σταθερότητα και τη στήριξη που παρείχε η ομάδα στην ακαδημία. Υπήρχε πολλή βοήθεια στο πως θα λειτουργούσαν οι υποδομές και στη μεθοδικότητα που υπάρχει στη δουλειά των ακαδημιών. Αυτό υπήρχε ανέκαθεν και αδιάκοπα”.

Η ανάγκη “εισροής” πολλών παικτών της ακαδημίας στην πρώτη ομάδα, δεν επηρέασε τόσο την ακαδημία, όπως επισημαίνει ο ίδιος. “Δεν έχει σχέση αυτό. Αλλοιωνόταν η πρώτη ομάδα, όχι η ακαδημία. Έμεινε σε ικανοποιητικό επίπεδο και σιγά σιγά ανέβαινε, γιατί χτίζανε πάνω στην ακαδημία και στα μεταγενέστερα χρόνια”.

Το νέο πρότζεκτ δεν το έβλεπα σαν ευκαιρία. Γιατί από παλιά ο Παναθηναϊκός έβγαζε παιδιά. Ναι, η ανάγκη και η πορεία της πρώτης ομάδας κάνανε κάποιες φουρνιές να ανέβουν απότομα και να γίνουν συμβόλαια. Όπως ήταν λογικό, όλα αυτά τα παιδιά δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην πρώτη ομάδα και γι’ αυτό «χάθηκαν». Η απότομη μετάβαση και όχι πολύ υποστηρικτική δεν τους βοήθησε. Αν γινόταν αλλιώς ίσως δεν θα «χανόντουσαν». Ίσως αν ανέβαιναν ένα χρόνο μετά να γινόντουσαν καλύτερα τα πράγματα”.

Στο πρώτο σκέλος (σ.σ. οικογένεια Βαρδινογιάννη) δεν θα είμαι ποτέ αντικειμενικός και αναφέρθηκα στον λόγο. Η πολυμετοχικότητα πήρε ένα νταμπλ, είχε φέρει σπουδαίους ξένους παίκτες και είχε καλούς Έλληνες.

Όταν διαλύθηκε, δημιουργήθηκε μια τεράστια τρύπα που δεν μπορούσε να καλυφθεί και για την οποία ευθύνεται και η πτώση του Παναθηναϊκού. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στο «ποιός φταίει;» τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας όπως θέλει. Στην Ελλάδα τα συμπεράσματα τα εξάγουμε όπως μας συμφέρει”.

Το δεύτερο διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό

Η αποχώρηση έγινε εν μέσω καραντίνας και ενώ η ακαδημία ήταν κλειστή. Με κάλεσαν και μου είπαν από τα γραφεία ότι η συνεργασία μας τελειώνει και ότι δεν είμαι στο πλάνο για το πρότζεκτ του Παναθηναϊκού.

Η μεγάλη μου πίκρα ήταν η αιτιολόγηση. Είμαι 53 ετών, το 1/3 της ζωής μου το έζησα στον Παναθηναϊκό. Ξέρουν πώς νιώθω για τον Παναθηναϊκό. Θα έπρεπε να μου πουν μια αιτιολογία. Είσαι κακός προπονητής, έκανες αυτό το λάθος, ακόμα και ότι δεν μας αρέσει άλλο η φάτσα σου. Έστω μια αιτιολογία. Και όχι η απάντηση ότι «οι εταιρείες έτσι κάνουν». Εγώ τον Παναθηναϊκό ποτέ δεν τον είδα σαν μια εταιρεία, αλλά σαν μια ομάδα”.

Ήταν ένας άνθρωπος της διοίκησης, δεν θέλω να πω το όνομά του. Αυτή ήταν η μόνη πίκρα μου. Έφυγα από έναν σύλλογο, διότι σύλλογο τον βλέπω τον Παναθηναϊκό, όχι εταιρεία. Και έναν σύλλογο που αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ. Που μου πρόσφερε και θεωρώ ότι του έχω προσφέρει.

Δεν θα έλεγα όχι για επιστροφή στον Παναθηναϊκό

Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελείωνε. Αλλά με πείραξε που δεν υπήρχε ειλικρίνεια. Όλοι μας κάνουμε λάθη και οι μεν και οι δε. Και είναι καλό να λέμε την πραγματικότητα. Δεν κρατάω κακίες, δεν μου αρέσει κάτι τέτοιο. Δικαίωμά τους ήταν να πάρουν όποιους θέλουν. Αλλά ήθελα να μάθω. Θα με έκανε πιο ήρεμο. Όταν πας στο σπίτι σου και σε ρωτάνε «γιατί έφυγες;» και να μην ξέρεις τι να πεις στο ίδιο σου το σπίτι, είναι λίγο άσχημο”.

Αν η πόρτα του Παναθηναϊκού ανοίξει για άλλη μια φορά, τι απάντηση θα έδινε. “Δεν θα έλεγα όχι. Ανάλογα με ποιόν θα μιλούσα και τις συνθήκες που θα υπάρχουν.

Είχα πει και είχα εκφράσει την άποψή μου στη διοίκηση και τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, ότι αφού είμαι στην ακαδημία θα μπορούσα να μπω στο τιμ της πρώτης ομάδας, δεν με ενδιέφερε η θέση. Δεν μου έγινε ποτέ κάποια πρόταση”.