Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τους υπολοίπους
Βλέπουμε το υλικό του Παναθηναϊκού, συγκρίνουμε με το αντίστοιχο ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρη και δεν βλέπουμε κάπου το τριφύλλι να υστερεί, μην σας πούμε ότι έχει (πολλούς) παίκτες που στον ανταγωνισμό όχι απλά έπαιζαν βασικοί αλλά κλείδωναν τη φανέλα κάτω από το στρώμα τους.
Βλέπουμε το υλικό του Παναθηναϊκού, συγκρίνουμε με το αντίστοιχο ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρη και δεν βλέπουμε κάπου το τριφύλλι να υστερεί, μην σας πούμε ότι έχει (πολλούς) παίκτες που στον ανταγωνισμό όχι απλά έπαιζαν βασικοί αλλά κλείδωναν τη φανέλα κάτω από το στρώμα τους.
Αδικείται η ομάδα που είναι τόσους πόντους μακριά από την πρώτη θέση, όχι ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει τίτλο (στην Ελλάδα είμαστε, ξέρουμε πως λειτουργεί το σύστημα), αλλά δεν είναι και για να μην έχει σίγουρη την ευρωπαϊκή έξοδο (..εκεί φτάσαμε!).
Το λάθος του Ντάνι Πογιάτος ήταν ότι δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το ποδόσφαιρο που θέλησε να εφαρμόσει με το συγκεκριμένο υλικό, το οποίο είναι καλό για κάτι διαφορετικό όμως.
Έχουμε λοιπόν την αίσθηση ότι το τριφύλλι πάτησε λίγο παραπάνω γκάζι από ότι χρειαζόταν στην αρχή παίζοντας με δύο στατικά φορ κι αγύμναστους παίκτες που έφερε …καταστροφή και το χειρότερο ξεκίνημα στην ιστορία του συλλόγου στην Α Εθνική. Παραλαμβάνοντας ένα…ερείπιο ο Μπόλονι πως να μην σκεφτεί την βαθμοθηρία;
Η ανάγκη για κατάκτηση βαθμών ακόμα και με …μισό μηδέν περιορίζει την ικανότητα κυρίως των ακραίων να επιτεθούν στο ανοιχτό γήπεδο, τακτική που βάσει χαρακτηριστικών Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνη, Ενμπαγκοτό μπορεί να “γλυκάνει” την εικόνα του κλαμπ που προτιμά να παίζει άμυνα και να δίνει εντύπωση συνόλου που προτιμά το χαμηλό ρίσκο, περιμένοντας κάποια έμπνευση μπροστά.
Κρίμα γιατί θεωρούμε πως το ρόστερ είναι για μεγαλύτερα πράγματα μα ας όψεται η…διάλυση του φθινοπώρου. Λίγο πριν ο Παναθηναϊκός μπει στη μάχη των συνεχόμενων ντέρμπι οι αντίπαλοι έχουν φτάσει να σε υπολογίζουν, αντί να γελούν μαζί σου όπως στον πρώτο γύρο. Το τριφύλλι το φθινόπωρο έζησε την απόλυτη κατάρρευση όμως κατάφερε με την αλλαγή προπονητή να μείνει ζωντανό και να διεκδικεί την 2η θέση.
Επί Ρουμάνου μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε ξεκάθαρα πράγματα, μια ικανή αμυντικά ομάδα, με κεντρικό άξονα την προσπάθεια των ανασταλτικών μέσων, αλλά και με επιθετικά κενά και χαμηλό βαθμό συνοχής στο τελευταίο τρίτο του τερέν.
Θετικό πρόσημο επί Μπόλονι οι νίκες, η αγωνιστική συμπεριφορά, η καλύτερη φυσική κατάσταση, η διαχείριση υλικού, μένουν κάμποσες νίκες σε ντέρμπι κι η βελτίωση της παραγωγικότητας ώστε η βαθμολογία του κόουτς να πλησιάσει το άριστα, κάτι που θα συμβεί 100% αν σε αυτή την τραυματική (στο ξεκίνημά της) σεζόν μπορέσει και φέρει στη βιτρίνα του σωματείου το κύπελλο Ελλάδας.
Mπράβο στον Ρουμάνο λοιπόν για την τάξη που επέβαλλε, κάτι καλό χτίζεται στο Κορωπί αρκεί να συνοδευθεί με υπομονή και εμπιστοσύνη.
Δημήτρης Στρατής