Ο Χουάνκαρ παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο gazzetta.gr καθώς μίλησε για την ζωή του πριν τον Παναθηναϊκό αλλά και τα όσα έχει ζήσει μέχρι στιγμής στο Τριφύλλι.
Αναλυτικά όλα όσα είπε ο Ισπανός:
Είμαι το μόνο παιδί της οικογένειάς μου. Όταν ήμουν μικρός αγαπούσα το ποδόσφαιρο, έπαιζα συνέχεια αλλά υπήρχε ακόμη μία αγάπη σχετική με τον αθλητισμό. Από μικρός έκανα σκι. Το αγαπούσα πραγματικά. Θυμάμαι να πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο με τους γονείς μου στη Σιέρα Νεβάδα, είναι ένα βουνό στη Γρανάδα και έκανα σκι. Ήταν η προτεραιότητά μου, προετοιμαζόμουν για επαγγελματίας. Όταν έφτασα στα 15 έπρεπε να αποφασίσω. Σκι ή ποδόσφαιρο; Σταμάτησα το σκι, το αγαπούσα αλλά είμαι χαρούμενος για την απόφαση που πήρα. Στα 17 μου υπέγραψα συμβόλαιο με την Ρεάλ Μαδρίτης, με την καλύτερη ομάδα στον κόσμο.
Πάντα υποστήριζα την Ρεάλ, ακόμη και τώρα παρακολουθώ τα μεγάλα παιχνίδια. Στα 12 είχα απορρίψει την Ατλέτικο. Τότε ο μπαμπάς μου με ρώτησε ”τι θες να κάνεις, να πας εκεί ή να μείνεις με τους φίλους σου, η απόφαση είναι δική σου, θέλω μόνο να είσαι χαρούμενος”. Ήμουν πολύ μικρός, προτίμησα να μείνω με τους φίλους στην τοπική ομάδα. Ο πατέρας μου σκεφτόταν πάντα εμένα, ήθελε εγώ να αποφασίζω για την ζωή μου. Ξέρεις υπάρχουν γονείς που είναι πιο αυταρχικοί. Ο δικός μου νοιάζονταν πρώτα για τις σπουδές, την εκπαίδευσή μου και πάνω από όλα ήθελε να είμαι ευτυχισμένος. Ήμουν καλός μαθητής, βέβαια και αυτό τα έκανε όλα πιο εύκολα παρότι ήταν λίγο κουραστικό να διαβάζω».
«Η παρουσία μου στη Ρεάλ ήταν ένα όνειρο. Στη πρώτη ομάδα είχα την ευλογία να συνεργαστώ με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Καταπληκτικός προπονητής. Ξέρω ότι με τους δημοσιογράφους είναι πάντα σκληρός και μπορεί τα ΜΜΕ να μην τον ”αγαπούν” αλλά δεν μπορείς να φανταστείς πως συμπεριφέρεται στους παίκτες. Εκτός από σπουδαίος κόουτς είναι και ένας πολύ καλός άνθρωπος. Την ημέρα που έκανα ντεμπούτο με την φανέλα της Ρεάλ, μου λέει ”πήγαινε για ζέσταμα”, ήταν ένα παιχνίδι με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, τον Οκτώβριο του 2010.
Προς το τέλος του αγώνα με φωνάζει και μου λέει ”θες να παίξεις”; ”Φυσικά θέλω να παίξω” του απάντησα και τότε μου είπε πως ”θα πρέπει να μου κάνεις το τραπέζι μετά”, χαμογέλασε και έδωσε την εντολή να περάσω στο παιχνίδι. Δεν μπορείς να φανταστείς το πως ένιωσα. Είναι κάτι που θα το κουβαλάω σε όλη μου την ζωή, αυτό το δέος που αισθάνεσαι όταν πατάς σε αυτό το γήπεδο με την φανέλα της Ρεάλ. Ο κόσμος χειροκροτούσε, φώναξε το όνομά του, ήταν κάτι απίστευτο. Το να είσαι σε αυτά τα αποδυτήρια με τον Κριστιάνο, τον Μπενζεμά, τον Ράμος, τον Μαρσέλο είναι εμπειρίες που κουβαλάς σε όλη σου την ζωή, ήταν ποδοσφαιριστές που δίπλα τους γινόσουν μόνο καλύτερος. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Ο κόσμος νομίζει πως συμπεριφέρονται σαν θεοί, ότι είναι απόμακροι και όλα αυτά που γράφουν στα ΜΜΕ, όμως, είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Ακόμη και ο Κριστιάνο είναι πολύ περισσότερο γήινος από όσο νομίζει ο περισσότερος κόσμος».
«Μετά πήγα δανεικός στη Σαραγόσα, συνέχισα στη Μπέτις, στη Μπράγκα, στη Γρανάδα μέχρι που κατέληξα στη Μάλαγα το 2015 και στέριωσα. Μέχρι την δεύτερη σεζόν στην Μπέτις ήμουν winger. Ποτέ δεν είχα παίξει μπακ. Μέχρι τα 24 μου, ήμουν εξτρέμ. Την απόφαση την πήρε ο Γκάμπριελ Καλδερόν, ο προπονητής που είχα στη Μπέτις την δεύτερη χρονιά, το 2014. Την πρώτη σεζόν εκεί βγήκαμε στην Ευρώπη αλλά υποβιβαστήκαμε την επόμενη. Έμεινα πέντε χρόνια στη Μάλαγα. Έκανα πολλούς φίλους, η πόλη ήταν απίθανη, εκεί γεννήθηκε η κόρη μου, είναι το δεύτερό μου σπίτι. Πέρασα υπέροχα και για αυτό όταν αποχώρησα το έκανα με βαριά καρδιά και σίγουρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ όσα υπέροχα ακολούθησαν στον Παναθηναϊκό».
«Φυσικά στη καριέρα μου, δεν ήταν όλα ρόδινα. Το 2017 είχα συμφωνήσει να πάρω μεταγραφή στη Λοκομοτίβ Μόσχας. Ένα μήνα πριν μεταβώ στη Μόσχα και ενώ το μόνο που απέμενε ήταν οι υπογραφές, στις 25 Νοεμβρίου, τραυματίστηκα σοβαρό στο γόνατο. Ξέρεις που, έτσι; Στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Στο γήπεδο που σου είπα πριν ότι δεν ένιωσα ποτέ ξανά έτσι. Ξεκίνησα εκεί και παραλίγο να τελειώσει εκεί η καριέρα μου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Δεν έκανα επέμβαση τότε. Ήταν πολύ μικρή η ρήξη, έφτιαξα μόνο τον μηνίσκο.
Δεν χτύπησα μόνος μου όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν μια κλωτσιά που δέχθηκε από τον Λούκας Βάθκεθ. Πέρασαν τέσσερις μήνες που πονούσα πάρα πολύ. Το ένιωθα. Έπαιζα με κομμένο χιαστό. Σε μία προπόνηση ένιωσα απίστευτο πόνο και ζήτησα από τον γιατρό να κάνουμε την επέμβαση. Δεν πήγαινε άλλο. Μπήκα στο χειρουργείο και επέστρεψα σε πέντε μήνες. Πολύ γρήγορα. Η επαναφορά μου πήγε τέλεια. Το πιο δύσκολο σε αυτή την περίοδο είναι να ελέγξεις το μυαλό σου. Κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, είσαι μόνος σου και πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Ήταν δύσκολο αλλά επέστρεψα πιο δυνατός. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα εκείνο το βράδυ της επιστροφής στο Ροσαλέδα».
«Ο μάνατζερ μου είπε ότι με θέλει ο Παναθηναϊκός. ”Θέλω να πάω εκεί” του είπα αμέσως. Η Μάλαγα είχε οικονομικό πρόβλημα, όσοι είχαμε μεγάλο συμβόλαιο έπρεπε να φύγουμε. Ήταν η καλύτερη επιλογή, η μεγαλύτερη ευκαιρία, δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Μπορεί να έχασα λεφτά, να έριξα το κασέ μου αλλά πραγματικά δεν με ένοιαζε. Ήθελα τόσο πολύ να έρθω. Έκανα μια σπουδαία απόφαση, είμαι εδώ τρίτη χρονιά και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος.
Έχω ζήσει δύο εντελώς διαφορετικές χρονιές εδώ. Στη πρώτη το απόλυτο σκοτάδι και στη δεύτερη το φως. Μάθαμε πολλά από την πρώτη χρονιά και καταλαβαίνεις το εννοώ, μπορείς να καταλάβεις. Ο σύλλογος έκανε καλές επιλογές το καλοκαίρι με πρώτη και καλύτερη τον κόουτς. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν η πιο σημαντική μεταγραφή που έκανε ο Παναθηναϊκός πέρσι το καλοκαίρι.
Σύμφωνοι, οι παίκτες παίξαμε καλά, είμαστε καλοί ποδοσφαιριστές αλλά πρέπει να έχεις έναν καλό καπετάνιο που να ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ο κόουτς ήταν το κλειδί της επιτυχίας για την ομάδα μας. Ο Γιοβάνοβιτς μαζί με τον Χάβι Γκράθια είναι οι καλύτεροι προπονητές που είχα στη καριέρα μου. Ήταν κάπως σαν εμένα. Έπαιζαν ποδόσφαιρο και πάνω από όλα είναι καλοί άνθρωποι, έχουν καλή καρδιά και συμπεριφορά άριστη απέναντι στους παίκτες».
«Η δουλειά που κάναμε όλη την χρονιά με τον Γιοβάνοβιτς μας οδήγησε στην Ευρώπη και στον τελικό του Κυπέλλου. Αυτό το βράδυ, αυτή η ημέρα ήταν η πιο ξεχωριστή ημέρα στη ποδοσφαιρική μου ζωή. Ήταν το πρώτο τρόπαιο στη καριέρα μου, μετά από εκείνο του best goal κόντρα στον ΠΑΟΚ(γελάει). Πάντα κάνω πλάκα με αυτό.
Δεν μπορώ να το περιγράψω το συναίσθημα μόλις έληξε το παιχνίδι. Όταν βγήκαμε για ζέσταμα, ήταν τρομερή η ατμόσφαιρα. Θα το θυμάμαι για πάντα εκείνο το βράδυ. Όλα ήταν φανταστικά. Να σου πω κάτι; Από την ώρα που ξεκίνησε το ματς το ένιωθα πως ήμασταν πολύ καλύτεροι. Φάνηκε νομίζω. Σκοράραμε το γκολ με τον Αϊτόρ και στη συνέχεια αν δεν υπήρχε η διακοπή, θα βάζαμε και δεύτερο. Ήμασταν πραγματικά εξαιρετικοί, το θέλαμε πολύ. Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν λογικό να γυρίσουμε πίσω, υποφέραμε αλλά στο φινάλε ήμασταν νικητές. Δεν ήξερα τι να κάνω, πως να αντιδράσω, ένιωθα μια τρέλα πραγματικά με αυτό το Κύπελλο».
«Είμαι ευαίσθητος άνθρωπος. Δεν μου αρέσει όταν ο κόσμος μιλάει για εμένα χωρίς να ξέρει τίποτα και απλά κακολογεί. Είναι πολύ δύσκολο. Έδινα τον καλύτερό μου εαυτό, ήταν δύσκολο πολύ, κανείς δεν ήξερε πως ένιωθα. Έληγε το συμβόλαιό μου το καλοκαίρι, έπαιζα πολύ καλά και άκουγα πράγματα αρνητικά για εμένα.
Όχι από την πλειοψηφία, όχι φυσικά αλλά ήταν πράγματα που με στεναχωρούσαν. Εκείνη την στιγμή «έσπασα». Ξέρω πως ο κόσμος με αγαπάει και εγώ τους αγαπώ. Είμαι πολύ χαρούμενος για την περσινή μου σεζόν, τον τρόπο που βελτιώθηκα ως άνθρωπος και ποδοσφαιριστής».
Χωρίς να θέλω να δείξω έλλειψη σεβασμού στους άλλους ποδοσφαιριστές, εγώ πάντα αποφάσιζα και αποφασίζω με την καρδιά μου. Θέλω εκεί που παίζω να νιώθω καλά, να παίρνω και να δίνω αγάπη. Είχα αρκετές προτάσεις, με περισσότερα λεφτά. Δεν με απασχόλησε ποτέ αυτό. Εδώ είναι το σπίτι μου. Στο ποδόσφαιρο δεν ξέρεις τι θα γίνει την επόμενη χρονιά. Μπορεί να παίζω, να μην παίζω. Δεν με απασχολεί. Εδώ νιώθω σαν στο σπίτι μου. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που έμεινα. Το κλαμπ μου έδειξε πως με θέλει και τους ευχαριστώ για αυτό και ιδιαίτερα τον Σπύρο Βλάχο.
Από κει και πέρα, φέτος θα έχω περισσότερο ανταγωνισμό με τον ερχομό του Γκάνεα. Μερικοί παίκτες όταν δεν έχουν ανταγωνισμό μπορεί να χαλαρώνουν, να μην δίνουν το 100%. Εγώ πάντα και ανεξάρτητα από τον έτερο αριστερό μπακ της ομάδας, δίνω τα πάντα στις προπονήσεις, δεν εφησυχάζω ποτέ. Δεν ήμουν ποτέ έτσι. Για την ομάδα είναι καλό, να έχει δύο καλούς παίκτες στην ίδια θέση και φυσικά πάντα πρέπει να παλεύεις για να παίξεις, να δίνεις ότι έχεις για την θέση σου. Το πιο σημαντικό είναι πάντα η ομάδα και για την ομάδα είναι ιδανική συνθήκη να έχει εμένα και τον Γκάνεα».
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
«Ο πρώτος μας μεγάλος στόχος είναι η πρόκριση στους ομίλους. Αν δεν τα καταφέρουμε η δουλειά που κάναμε πέρσι θα πάει στράφι. Πρέπει να είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτό το κομμάτι. Ένα βήμα κάθε φορά. Μετά θα πρέπει να παλέψουμε για το καλύτερο δυνατό στο πρωτάθλημα, να φτάσουμε όσο ψηλότερα γίνεται. Η ομάδα έχει μια συνέχεια από πέρσι, το είδαμε στα φιλικά αυτό. Πιστεύω θα είμαστε έτοιμοι για αυτά τα παιχνίδια και θα δώσουμε τα πάντα για να τα καταφέρουμε».
Ο ΧΟΥΑΝΚΑΡ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ
«Όποιος με γνωρίζει ξέρει πολύ καλά την αδυναμία που έχω στο κόκκινο κρασί. Φυσικά και δεν πίνω κάθε μέρα(γελάει), αλλά ένα καλό ποτήρι κρασί μπορεί να συνοδεύσει άριστα ένα καλό φαγητό. Από κει και πέρα, είμαι πρωταθλητής στο Call of Duty στο Playstation. Περνάω πολλές ώρες με αυτό το παιχνίδι, όταν δεν είμαι μαζί με την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναι η ζωή μου. Μου αρέσει να περνάω πολύ χρόνο μαζί τους, να κάνουμε βόλτες, να πηγαίνουμε για φαγητό στα νότια προάστια, τα οποία τα λατρεύω».
Widget not in any sidebars
