Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης κοντεύει τα 24, αλλά μοιάζει μεγαλύτερος, ίσως φταίει το γεγονός ότι παίζει πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό!
Τον εμφάνιζαν ως παιδί θαύμα της ακαδημίας επί Μαρίνου Ουζουνίδη που τον προβίβασε στην πρώτη ομάδα.
Έκτοτε δεν λέει να στεριώσει στο θυμικό των Παναθηναϊκών ως πρώτο βιολί παρότι το ταλέντο δεν του λείπει. Για τον Μυτιληνιό έχει γραφτεί κατ΄ επανάληψη ότι το μυαλό του είναι εκείνο που δεν τον αφήνει να απελευθερωθεί και να κάνει το παραπάνω βήμα.
Σου δίνει διαρκώς την εντύπωση ότι μάχεται τους δικούς του δαίμονες που άλλες φορές έχουν να κάνουν με τη σύγκριση που ασκείται μεταξύ των συμπαικτών του κι άλλες φορές με άλλα παιδιά που ξεπήδησαν από το φυτώριο κι έπαιζαν στην ίδια θέση (Μαυρίας, Νίνης), αλλά είχαν προλάβει από μικρή ηλικία να κρίνουν ντέρμπι, να παίξουν Τσάμπιονς Λιγκ, να σκοράρουν στην Ευρώπη, να σηκώσουν τρόπαια.
Το πρόβλημα του Τάσου ίσως να είναι οι μεγάλες προσδοκίες (ακόμα και σε μνημονιακές χρονιές) που καταπίεσαν τον χαρακτήρα του: ο μικρός νομίζουμε ότι πληρώνει χρόνια τώρα τις συγκρίσεις τις οποίες δεν αντέχει. Π.χ το καλοκαίρι ο Σαβιέρ έκανε παπάδες στις προπονήσεις, όλος ο κόσμος θεωρούσε ότι θα είναι βασικός μαζί με τον Αϊτόρ και ο Χατζηγιοβάνης είχε κρεμάσει μούτρα προσπαθώντας να κάνει το κάτι παραπάνω στα φιλικά.
Μπήκε πρόσφατα στην εξίσωση ο Αϊτόρ, που σκόραρε μάνι-μάνι δυο γκολ, να οι συγκρίσεις με τον ‘Ελληνα που έχει χάσει ως τώρα τα άχαστα με τελευταίο δείγμα την μη ισοφάριση στην Τούμπα όπου δίπλα του έχει αμαρκάριστους δυο συμπαίκτες και προτιμά να τελειώσει σουτάροντας απελπιστικά άουτ.
Σαν να μην έχει διδαχθεί την αξία των συνεργασιών, μερικές φορές αγνοεί τον συμπαίκτη, παρότι οι ασίστ που έχει μοιράσει κατά καιρούς είναι πάρε-βάλε.
Από τη μία ποτέ δεν του άρεσε να κρύβεται από την ευθύνη της πρωτοβουλίας, αλλά την ίδια στιγμή φαίνεται και απείθαρχος ώστε να υπακούει σε κανόνες. Το πιο μυστήριο…τρένο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Κορωπί.
Δημήτρης Στρατής
