Στην αρχή όλοι προσπαθούσαν να βρουν βηματισμό και συγχρονισμό, θαυμάζοντας το γήπεδο. Το ματς με την Βίρτους ολοκληρώθηκε με τον ΠΑΟ να κερδίζει κάνοντας ωραία προπόνηση.
Όσο η ομάδα νικά στο ρελαντί οι υπόλοιποι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέραν από το να χειροκροτούν τις νίκες της, σκεπτόμενοι τι θα συμβεί όταν πάρει μπρος ο Σλούκας, όταν γυρίσει ο Γκριγκόνις, όταν αποθεραπευτεί ο Λεσόρ κι όταν λύσει τα ψυχολογικά του ο Μπράουν.
Οι δηλώσεις του Ντούσκο Ιβάνοβιτς ήταν ενδεικτικές: «τον Παναθηναϊκό» είπε «μπορείς να τον δυσκολέψεις μόνο αν τον παίξεις δυνατή άμυνα ή αν τον πετύχεις με το μυαλού αλλού. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα». Σαν να σου λέει ο κόουτς της Βίρτους πως όλα εξαρτιόνται από τον πρωταθλητή και μόνο. Είναι κατόρθωμα ότι στην χώρα που η αμφισβήτηση κάθε επιτυχίας είναι επιστήμη, ο Παναθηναϊκός απολαμβάνει όχι απλά την αναγνώριση της υπεροχής του, αλλά ένα είδος θαυμασμού για την γενικότερη λειτουργία του (με εξαίρεση την τριετία εσόδων-εξόδων).
Αυτό στην Ελλάδα δεν το συναντάς εύκολα. Ο θαυμασμός δεν έχει να κάνει μόνο με την αγωνιστική απόδοση αλλά και με τον τρόπο διοίκησης: ό,τι συμβαίνει, αποτελεί για τον DPG ένα είδος δικαίωσης.
H δικαίωση είναι καμιά φορά σημαντικότερη από οποιαδήποτε επιτυχία.
