Το παραδέχθηκε ο Χρήστος Σερέλης μετά την ήττα από τη Μονακό, το βλέπουμε από το ξεκίνημα της σεζόν, ότι οι πράσινοι παίζουν με την αύρα του “κάτι θα γίνει μωρέ και θα κερδίσουμε στο τέλος”, όσο οι αντίπαλοι τους περιμένουν με το μαχαίρι στο στόμα!
Ε, δεν νικάς έτσι, πρέπει να το θες περισσότερο.
Άμα κάθε φορά αφήνεις αφύλακτες διαβάσεις στην άμυνα και ο αντίπαλος σκοράρει ακατάπαυστα παίρνοντας θάρρος, παίζεις με την φωτιά. Θέλει αποφασιστικότητα, όπως πέρσι, από τον Φλεβάρη κι έπειτα! Είναι ανθρώπινο μετά το θαύμα του Βερολίνου και την απίστευτη κατάκτηση του τίτλου απέναντι σε ΟΣΦΠ και… Λιόλιους να χαλαρώσεις.
Να έχει ελαττωθεί το κίνητρο, η δίψα, η γυαλάδα στο μάτι που απαιτείται στα δύσκολα ματς. Τα έχουμε δει όλα αυτά στο ΣΕΦ στο πρωτάθλημα, στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά το δείγμα είναι μικρό για Παναθηναϊκό μιλάμε όπου η τελειομανία είναι το ζητούμενο κάθε μέρα και κάθε στιγμή.
Παρατηρούμε χαλαρότητα, μικρό βαθμό συγκέντρωσης (πολλά λάθη) εκεί που οι αντίπαλοι βάζουν εμπόδια ή παγίδες.
Ο Λορένζο Μπράουν είπε μέσες-άκρες ότι πρέπει να βρεθεί άκρη με τον Κώστα Σλούκα γιατί κι οι δύο θέλουν πολύ ώρα τη μπάλα στα χέρια τους, βέβαια αυτό δεν εμπόδισε το κλαμπ να σαρώσει πέρσι με τον Ελληνα να έχει δίπλα του τον Ναν που επίσης θέλει να ορίζει τον ρυθμό, βαστώντας κάμποση ώρα την “σπυριάρα” στην δική του κατοχή.
Λείπει επίσης πολύ η ευστοχία του Γκριγκόνις από μακριά και η απίστευτη ενέργεια που έδινε στα λεπτά που πατούσε γήπεδο ο Κώστας Αντετοκούμπο που μοιάζει εκτός μπάσκετ με συνεχόμενους τραυματισμούς.
