Το πέρασμα Ομπράντοβιτς χαράκτηκε ανεξίτηλα στον παναθηναϊκό ψυχισμό μόνο που ανθρώπους σαν τον Σέρβο δεν βρίσκεις κάθε μέρα.
Πειραματίστηκε πολύ το κλαμπ από το 2012, βρήκε ανθρώπους που θα μπορούσαν να μακροημερεύσουν (Πασκουάλ, Πιτίνο) στον πάγκο του αλλά αποδείχθηκε πως δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες και τα πισωγυρίσματα ήταν πολλά με τα ασταμάτητα σούρτα-φέρτα διάφορων κόουτς.
Μέχρι που προέκυψε ο Εργκίν Αταμάν. Επιθετικός στις δηλώσεις του, winner, μαθαίνει στους παίκτες του να βγάζουν θυμό προς τον αντίπαλο, στοιχεία 100% συμβατά με την περσόνα του ιδιοκτήτη που διόλου τυχαία τον λάτρεψε!
Το αν θα μπορέσει η συνεργασία των δύο ανδρών να προσφέρει την δεύτερη χρυσή εποχή των νεότερων χρόνων του συλλόγου θα το δείξει η ιστορία, ωστόσο τα δείγματα τα πρώτα είναι κάτι παραπάνω από θετικά.
Όλοι εμείς που κρίνουμε εκ των υστέρων και χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο ΟΑΚΑ, βλέπουμε μονάχα τα αποτελέσματα. Υπάρχει όμως και η χημεία χαρακτήρων που δένει τους ανθρώπους. Φυσικά και η δουλειά που γίνεται εκτός παρκέ.
Πόσοι πχ ξέρουν ότι ο Παπαπέτρου και ο Μήτογλου όταν ήρθαν κουβαλούσαν δυσκολίες ψυχολογικές, γιατί είχαν χάσει τη θέση τους στην εθνική και κόντευαν να ξεχαστούν λόγω τιμωρίας; Ποιος θυμάται ότι τα δύο παιδιά ήθελαν ειδική μεταχείριση; Πόσοι θυμούνται ότι ο Σλούκας ταλαιπωρήθηκε πολλές φορές με τραυματισμούς;
Πόσοι μπορούν να καταλάβουν πόση δουλειά έχει γίνει με τον Καλαϊτζάκη σε ψυχολογικό επίπεδο; Πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν πόσο δύσκολο ήταν για τον Ναν να προσαρμοστεί σε μια ξένη χώρα όταν μέχρι τα 29 του δεν είχε βγει από την Αμερική ούτε για ένα διεθνές ματς;
Δημήτρης Στρατής
