Ακόμα και για την “ασθένεια” που υπάρχει στην Ελλάδα (όπου τα σύνολα με έντονη σφραγίδα προπονητή λατρεύονται το ίδιο με τις κερδισμένες κατοχές, τις βουτιές στο παρκέ, τις ηρωϊκές άμυνες) ο τύπος είναι ιδανικός αφού εκτός από σκόρερ είναι κι ο νο1 αμυντικός του πρωταθλητή.
Στην Ελλάδα μάθαμε από το 1987 ένα στυλ μπάσκετ όπου οι πάντα λίγοι ταλαντούχοι επιθετικά παίκτες έπρεπε να πλαισιώνονται από καλούς αμυντικούς που να παίζουν λίγο στην επίθεση αλλά να προστατεύουν το σκορ.
Γι αυτό οι ομάδες στρέφονταν σε ξένους σκόρερ κι είχαν τους γηγενείς για την “βρώμικη” δουλειά εκτός κι αν μια στις τόσες πρόκυπτε κάποιο τεφαρίκι που σκόραρε 30άρες δίχως μεγάλο κόπο.
Σιγά σιγά ο στόχος των συλλόγων, δηλαδή η νίκη, άρχισε να γίνεται σημαντικότερη από το παιχνίδι. Σήμερα το τελευταίο σε επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι τίποτα άλλο από μοιρασιά του χρόνου σε όλους ώστε να παίζουν όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ένταση.
Η αναζήτηση της τελευταίας είναι η νέα θρησκεία μα και σε αυτό ο Γκραντ δεν έχει ταίρι. Ότι του ζητήσεις θα το φέρει εις πέρας και μάλιστα σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό. Από άμυνες στους καλύτερους γκαρντ, μέχρι σκορ και βοήθειες σε ψηλούς-τέρατα σαν τον Εντι Ταβάρες!
Από το σκεπτόμενο μπάσκετ μέχρι την τάση των προπονητών να ζητούν κατοστάρες, από το μπάσκετ που είναι εκδοχή της …ελληνορωμαϊκής πάλης με παίκτες σκληρούς που καλούνται να καταθέσουν στο παρκέ τα μούσκουλά και την σιδερένια τους θέληση, ο Γκραντ είναι ο άνθρωπός σου. Κάνει τα πάντα!
Δημήτρης Στρατής
