Βλέπει ότι οι περισσότεροι έχουν…τρελαθεί μετά το 7ο, με τον ιδιοκτήτη να λέει για πέντε σερί (!) κατακτήσεις και φροντίζει να χαμηλώνει τους τόνους γιατί κανείς δεν θέλει να γίνει μάρτυρας μιας οδυνηρής πτώσης από την κορυφή.
Στην Αθήνα ο Τούρκος αποκατέστησε το πληγωμένο του κύρος αφού η τελευταία του σεζόν στην Εφές δεν ήταν καλή στην Ευρωλίγκα.
Ο άνθρωπος έδειξε στους πατριώτες του ότι δεν ξέχασε την προπονητική, ότι το μπάσκετ που του αρέσει δεν είναι ξεπερασμένο: υπάρχουν πολλές ομάδες που παίζουν με τον τρόπο του – με το πόδι διαρκώς στο γκάζι και θέληση να πάει το σκορ πολύ ψηλά.
Όσο ο καιρός περνά ,όμως, έχουμε την υποψία πως ο κόουτς θέλει να βαστά χαμηλούς τόνους γιατί δε θέλει πολύ να… καταστραφεί το μυαλό κάμποσων από τα μεγαλεία που γνώρισε ο οργανισμός προ μηνών, νομίζοντας πως αυτά επαναλαμβάνονται συχνά.
Ο Αταμάν μοιάζει να κουβαλά τη βεβαιότητα ότι η δουλειά του προπονητή δεν είναι να αγοράζει μόνο τους καλύτερους παίκτες: προφανώς πιστεύει ότι ο κόουτς μπορεί να είναι παιδαγωγός, φιλόσοφος, δάσκαλος.
Στο μυαλό του είναι πάντα η στρατηγική, η προετοιμασία του αγώνα, η βελτίωση των παικτών, το ρόστερ να είναι όσο ακριβό ο ίδιος επιθυμεί, αλλά ξέρει επίσης ότι ο προπονητής επιβάλλεται να νουθετεί και να κρατά τα μυαλά όλων μέσα στο κεφάλι τους.
Τι νόημα έχουν άλλωστε οι θριαμβολογίες και οι μαντεψιές Οκτώβρη μήνα;
