Σκόραρε από κοντά, από μακριά, έκανε δύο τάπες (λανθασμένα του σφύριξαν φάουλ στη μία περίπτωση), έβγαλε άμυνες, μια χαρά ως 4άρι ήταν, ένιωθε τόσο καλά που επιχείρησε ο άτιμος ως και τρίποντο σε αιφνιδιασμό (που δεν μπήκε).
Για τον συγκεκριμένο παίκτη χαιρόμαστε πάντα διπλά τις καλές του παρουσίες. Ίσως και λόγω του πατέρα του , Αργύρη, που ήταν στην ομάδα στα πέτρινά της χρόνια (1984-1993), δίνοντας πάντα όλο του το είναι στο γήπεδο.
Πολύ άδικα στοχοποιήθηκε ο Ιωάννης τις ημέρες “εσόδων-εξόδων”, όταν προσπαθούσε να κάνει τα πάντα στο παρκέ και ο κόσμος δε του αναγνώριζε τίποτα, ίσα ίσα άκουγε ειρωνείες κι αναθέματα λες κι ασκούσε εκείνος διοίκηση.
Στην Παρτιζάν πήγε για να ξεφύγει από την εδώ τοξικότητα αλλά ούτε εκεί στέριωσε, δεν ευχαριστιόταν το μπάσκετ, δεν είχε τον ρόλο που επιθυμούσε.
Επέστρεψε στην Ελλάδα, έμπλεξε με τραυματισμούς και χειρουργεία, άκουσε και πάλι ουκ ολίγα για την δυνατότητα προσφοράς του, είπε ότι τον Γενάρη σκεφτόταν να αποσυρθεί από το άθλημα, αλλά ευτυχώς άλλαξε γνώμη, βρήκε πεδίο δράσης, ο Αταμάν τον εμπιστεύτηκε και ουσιαστικά ο αθλητής βοήθησε το κλαμπ να πάει στο Βερολίνο, με εξαιρετική σειρά απέναντι στη Μακάμπι.
Καλός ήταν και στους τελικούς με τον ΟΣΦΠ, ενώ παρά τον ερχομό Οσμάν βλέπουμε ότι το παιδί παίρνει χρόνο, νιώθει την εμπιστοσύνη του προπονητή και του ανταποδίδει!
Δημήτρης Στρατής
