Θυμηθήκαμε πόσες φορές ο Κώστας Σλούκας ηγήθηκε, σέρνοντας τα πόδια του!
Φάνηκε μεγαλοπρεπώς στην κάμερα στο 5ο ματς με την Μακάμπι και στον ημιτελικό με την Φενέρ όπου ο κάπτεν έδωσε το παρών αλλά δεν ήταν στο 100% του, κάτι που δεν τον εμπόδισε να είναι συγκλονιστικός απέναντι στη Ρεάλ.
Σε λίγο καιρό που θα ολοκληρώσει την καριέρα του ο κόσμος του Επτάστερου θα τον ευχαριστεί γιατί για καιρό έδινε το παρών πονώντας κι υποφέροντας, αρνούμενους να εγκαταλείψει τους συμπαίκτες του, ξέροντας ότι έπρεπε να δώσει το παράδειγμα, έχοντας το πιο ακριβό συμβόλαιο της ομάδας.
Θα τον ευχαριστεί για τις βραδιές που έπαιξε τραυματίας αλλά ήταν πάντα εκεί. Για αυτούς τους ασταμάτητους πόνους στα γόνατα, στις αρθρώσεις, για τη δύναμη να ξεπερνά κάθε προσδοκία και πρόβλεψη.
Για τις βραδιές που έπειθε την ομάδα να σηκωθεί από το καναβάτσο και να δώσει ό,τι έχει. Τα πράσινα ευχαριστώ τα αντιμετώπισε με σπάνιο αέρα υπέροχης έπειτα από ένα πλήθος από άδικες κριτικές, κατηγορίες, παράλογες απαιτήσεις.
Τις προάλλες στη Ρόδο είμαστε σίγουροι ότι χασκογελούσε ακούγοντας μερικούς βλάκες να τον πικάρουν λέγοντάς του να πάει κοντά να τους δείξει τη φανέλα, λες και δεν τους έφτανε το πάθημα του Ιούνη.
Ποιος ξέρει, ίσως όταν τους την δείξει πάλι, να έχει πάνω της οκτώ αστέρια!
