Το ενδιαφέρον με τον Γαλλο είναι ότι κάθε φορά που αλλάζει φανέλα νομίζεις ότι αλλάζει κι ο ίδιος: αυτό δεν το θυμόμαστε ως χαρακτηριστικό κανενός σούπερ ήρωα (γιατί ο σταρ από την Μαρτινίκα τέτοιος είναι).
Κουβάλησε την Παρτιζάν, θωράκισε τον Παναθηναϊκό παίζοντας καταπληκτικά κι όλα αυτά για μήνες, δίχως σοβαρή αλλαγή πίσω του, αναγκασμένος να κοπανιέται με όλα τα θηρία της ηπείρου, κάτι που διόλου του κόστισε σε ενέργεια.
Ο άτιμος όσο περνούσαν οι μήνες τόσο πιο ισοπεδωτικός γινόταν. Πέρσι ο τύπος ήταν συχνά πυκνά η οργή του Θεού στο ζωγραφιστό πείθοντάς μας πως τίποτα δεν θα συνέβαινε χωρίς αυτόν.
Το λες κι απίστευτο για ένα Παναθηναϊκό με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός στην περιφέρειά του. Ο Ματίας με τα θαύματα του με την πράσινη φανέλα σε έκανε να απορείς γιατί δεν μπορούσε να στεριώσει πουθενά, αλλάζοντας τις ομάδες σαν τα πουκάμισα.
Τα πρωταθλήματα που πήρε πέρσι ήρθαν σε μια στιγμή που ακόμα κι όσοι τον αγαπούσαν παράφορα έλεγαν ότι δεν θα κέρδιζε ποτέ κάτι σημαντικό – ίσως να το πίστευε κι αυτός: το λέμε γιατί έμειναν αξέχαστα τα κλάματά του μετά την κατάκτηση του 7ου, ως κι εμείς κλαίγαμε μαζί του!
Ο άνθρωπος αναβαπτίστηκε στη συνείδηση όλων ως νο1 κι επειδή πια είναι ο Ματίας Λεσόρ έχει να αποδείξει και φέτος πολλά.
