Μακρύς είναι, ταχύς, αλτικός, τίποτα δεν του λείπει, αρκεί να προπονείται εξτρά στο σουτ κι όλα τα άλλα θα έρθουν.
Του έσωσε την καριέρα πέρσι ο κόουτς, όντας μαζί με τον Mάριους Γκριγκόνις τα μόνα…ορφανά του Ντέγιαν Ράντονιτς που έμειναν στο ρόστερ της περιόδου 23-24.
Μόνο που για τον Λιθουανό (με την πλούσια καριέρα στην Ευρωλίγκα) του ήταν εύκολο να βρει πατήματα με το που ένιωσε εμπιστοσύνη.
Για τους Έλληνες παίκτες αυτό δεν θεωρείται καθόλου δεδομένο, ειδικά αν προέρχονται από καταστροφικές χρονιές. Έχοντας περάσει πρόπερσι από τεράστια αμφισβήτηση, θύμα και εκείνος (όπως και ο Μάριους) μιας κακοστημένης ομάδας χωρίς προπονητική επίδραση, προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την κάθε στιγμή που περνούσε στο παρκέ. 10 δευτερόλεπτα; Ένα λεπτό; Πέντε λεπτά;
Μόνο που έτσι ρυθμό δεν αποκτάς ποτέ. Στον περσινό Καλαϊτζάκη αξίζουν πολλά μπράβο. Ακόμα και όταν δεν έπαιζε, ακόμα κι όταν στα περισσότερα ματς της Euroleague ήταν DNP ουδέποτε απογοητεύτηκε, απλά, περίμενε. Εδώ φυσικά πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον Εργκίν Αταμάν. Για την υπομονή, τη δουλειά και το πλάνο του, περίμενε κανείς τόσο μεγάλη βελτίωση στον Πάνο;
Ο Τούρκος τεχνικός δεν τον είχε παραγκωνισμένο απλά τον προετοίμαζε βλέποντας την καθημερινή του δουλειά στις προπονήσεις. Ο μικρός όλο και προοδεύει, πρέπει τώρα να ξεψαρώσει όταν σουτάρει!
