Είμαστε, όμως, βέβαιοι ότι τοπ κόουτς σε κάνει να βρεις ένα παίκτη που ήταν ρολίστας στην προηγούμενη ομάδα του και να τον μετατρέψεις σε νο1 φονικό όπλο της Ευρώπης, για τον Βασίλιε Μίσιτς μιλάμε.
Να βρίσκεις μπροστά σου τον Σέιν Λάρκιν και να του λες ότι εκτός από μεγάλο παίκτη “θα σε κάνω εκατομμυριούχο”, έχοντας καταλάβει ότι πρόκειται για διαμάντι που απλά πρέπει να σμιλεύσεις τις δεξιότητές του.
Μεγάλο προπονητή σε κάνει να μάθεις στον Πάνο Καλαϊτζάκη πολλά και υπέροχα, όταν τον πετυχαίνεις σε φάση με ψυχολογία διαλυμένη έχοντας περάσει βάσανα επί ημερών Ράντονιτς.
Μεγάλο προπονητή σε κάνει να στήσεις έναν Παναθηναϊκό μέσα σε δέκα μήνες, με άμυνα που σε διαλύει αποτελούμενη από παιδιά που αναρωτιόμασταν πόσες…μπάλες θα χρειαστούν για να παίξουν μαζί όταν πρωτομαζεύτηκαν στο ΟΑΚΑ.
Προπονηταρά σε κάνει να εξελίξεις τον Λεσόρ, να αναστήσεις τον Παπαπέτρου, να κάνεις ηγέτη τον Μήτογλου μετά από μια 16 μήνες όπου το παιδί είχε ξεχάσει το χρώμα της μπάλας.
Όλα τα παραπάνω αφορούν φιλοσοφία και τρόπο, όχι μόνο χρήματα που ξοδεύονται αλόγιστα. Όταν μια δουλειά μεταβάλει θεαματικά την ίδια την πραγματικότητα απλά υποκλίνεσαι, βλέποντας το αποτέλεσμα: άνθρωποι να ωριμάζουν και αθλητές να εξελίσσονται. Αυτό κάνει ο Εργκίν Αταμάν!
