Ξεπερνάμε το γεγονός του ευρωπαϊκού, της ανάποδης σκούπας, των Λιόλιων και των τσαρουχιών που κανονικά θα έπρεπε να τους αφήσουν ψυχικά τραύματα για άλλα δέκα χρόνια, βλέπετε στο μπάσκετ όσο και να το παλεύουν δεν περνάνε μαγκιές κι επειδή η πελατειακή σχέση οξύνεται όσο περνάνε οι δεκαετίες, στο λιμάνι έχουν …λυσσάξει προσπαθώντας απεγνωσμένα να γαντζωθούν από κάπου.
Φέτος είναι ο Φουρνιέ και ο Βεζένκοφ που πληρώθηκε τα τριπλά μετά από μια σεζόν…καθισιού στις ΗΠΑ. Η ερώτηση είναι γιατί το 2024 πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να χαρούν ένα αθλητικό θέαμα, την ανταγωνιστικότητα, μια πολύ καλή μεταγραφή σαν του Φουρνιέ και του Βούλγαρου.
Γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι να εκφράσουν το συσσωρευμένο μίσος που κουβαλάνε;
Φυσικά το να μισείς είναι απλό, το να αγαπάς είναι δύσκολο. Πρέπει να ξέρεις το σπορ, να συμπαθείς τους πρωταγωνιστές καταλαβαίνοντας την δυσκολία, να μπορείς να χαίρεσαι με ό,τι αξίζει αληθινά.
Ειδάλλως όταν πέφτουν οι φάπες ζητάς την παραίτηση των Αγγελόπουλων και την ενεργοποίηση του…Μιλτιάδη Μαρινάκη (!) κι ένα μήνα μετά …αποθεώνεις τους αδελφούς για τις μεταγραφάρες.
Άντε βγάλε άκρη, εκτός από το προφανές, πως το μίσος προς τον αντίπαλο κολλάει σαν ιός χωρίς εμβόλιο κι αυτοί εκεί κάτω το ξέρουν καλύτερα απ΄ όλους.
Δημήτρης Στρατής
