Πως; Μα δείχνοντας προτίμηση στα νέα παιδιά του ρόστερ, όχι ρίχνοντάς τα στα βαθιά, έτσι, χωρίς πρόγραμμα για να τα “κάψει”, αλλά χρησιμοποιώντας στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος για να τους δώσει ρυθμό/αυτοπεποίθηση.
Ο Λευτέρης Μαντζούκας π.χ ξεκίνησε καλά ξεχνώντας να αστοχεί από το τρίποντο το φθινόπωρο, άσχετα αν μετά κάπου το έχασε κι υποχώρησε ως λύση στο μυαλό του κόουτς.
Την σκυτάλη πήραν Καλαϊτζάκης, Αντετοκούνμπο, Μωραϊτης και προς το τέλος της χρονιάς ο Σαμοντούροφ.
Αν το καλοσκεφτούμε ο προπονητής έδωσε ρόλο στους μικρούς χωρίς να διαταραχθούν ποτέ οι ισορροπίες, τα πάντα έγιναν με μέθοδο, με το τιμ του να ξέρει ανά πάσα στιγμή τον τρόπο που θα έπρεπε να παίξει ο καθένας τους.
Μιλάμε για άνθρωπο που σε όλη του την καριέρα σε τοπ επίπεδο, εργαζόμενος σε σωματεία με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, έφτιαχνε πάντα ανταγωνιστικές ομάδες που έπαιζαν ελκυστικό μπάσκετ, δουλεύοντας και βελτιώνοντας τους πραγματικά ταλαντούχους αθλητές του.
Μαζί του εκτοξεύτηκαν Μίσιτς, Λάρκιν που δεν ήταν βέβαια τίποτα πιτσιρικάδες. Στον Παναθηναϊκό ο Αταμάν αποφάσισε να σκάψει πιο βαθιά, στις βάσεις, βγάζοντας μπροστά τους Ελληνες, δείγμα ότι έβλεπε μακριά ήδη από τον χειμώνα.
Φάνηκε δηλαδή νωρίς πως ο άνθρωπος δεν σκεφτόταν ευκαιριακά, αν έχεις τέτοια πράγματα στο νου σου δεν γίνεται να χτίζεις για το μέλλον.
