Το «με» και το «για» κάνουν κατανοητό κατά τη γνώμη μας ό,τι έγινε φέτος. Όσο περνούσαν οι αγωνιστικές, φαίνεται ότι ο Αταμάν πίστευε ότι αρκούσε η παρουσία του Αμερικανού σουτέρ για να ανεβεί ο Παναθηναϊκός επίπεδο: ο σύλλογος με αυτόν έπρεπε να είναι πιο δυνατός από πέρυσι, χωρίς να χρειαστεί η ομάδα να δημιουργηθεί γύρω από τον χαρισματικό αυτό παίκτη.
Για τον κάπτεν το πράγμα ήταν διαφορετικό: έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα χρησιμοποίησης παικτών που να εξυπηρετούν το παιχνίδι του.
Πήρε μήνες στο τριφύλλι να συστρατεύσει δίπλα του Γκραντ, Καλαϊτζάκη κτλ και να πάρει από τον παικταρά το μάξιμουμ.
Όταν αυτό συνέβη ο Παναθηναϊκός στα δύσκολα παιχνίδια ανοιγόκλεινε σαν βεντάλια κι ήταν τόσο αδιαπέραστος σαν σπαρτιατική φάλαγγα.
Ως γνωστόν συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει γι αυτό προστέθηκε κι ο Λορένζο Μπράουν στην εξίσωση ώστε ο Επτάστερος να γίνει ακόμα πιο δυνατός.
