Η αποθέωση, οι κούπες, θα του δώσουν την ευκαιρία να ηρεμήσει, την τελευταία τριετία δεν πέρασε λίγα.
Μέτρια σεζόν στο Βελιγράδι, ενώ στην Αθήνα έφαγε το λούκι της εποχής “έσοδα-έξοδα”, αυτός ως αρχηγός άκουγε τα περισσότερα λες κι από εκείνον εξαρτιόταν η οικονομική πολιτική του ιδιοκτήτη. Γενικά με τον Ιωάννη από τα μικράτα του ασχολήθηκαν αμέσως πολλοί και πολύ.
Εχουμε την εντύπωση πως κυρίως τον έπεισαν πως δεν είχε κάτι να αποδείξει ήδη από τα 20 του και πως με την στήριξη των οπαδών και του Τύπου μπορούσε να γίνει διεθνής κι ηγέτης. Ο Παπαπέτρου πλήρωσε την ευκολία με την οποία έγινε θέμα συζήτησης πριν καν γίνει αθλητής.
Του έκανε κακό η υπερβολική δημοσιότητα, τα πολλά καλά λόγια, η καλή αντιμετώπιση από ένα χώρο που θα θελε να έχει πολλούς σταρ και δεν καταλαβαίνει ότι πριν από αυτούς είναι απαραίτητοι οι αθλητές.
Όταν ήταν στο λιμάνι ο Μπαρτζώκας και ο Σφαιρόπουλος του έλεγαν να παίζει πιο κοντά στο καλάθι, να βάλει στο κορμί του μυϊκό όγκο, ν’ αλλάξει παιχνίδι κι εκείνος θύμωνε γιατί θεωρούσε τον εαυτό του σουτέρ, αλλά τα όνειρα δεν αρκούν.
Οταν ήρθε στον Παναθηναϊκό κούμπωσε ως “εργαλείο” δίπλα σε φοβερούς Αμερικανούς που κοουτσάριζαν Πιτίνο, Τσάβι.
Όταν η ΚΑΕ “έκοψε” το μπάτζετ κι έπρεπε να ηγηθεί, έμοιαζε να νοσταλγεί τις παλιές μεγάλες μέρες κι ας είχε εκείνος το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει στο γήπεδο.
Ξέρετε η νοσταλγία σε απονεκρώνει. Φέτος ο παίκτης έκανε τεράστιο come back εκεί που όλοι τον αποκαλούσαν…παλαίμαχο.
To περιμέναμε, γιατί είναι διεθνής, χρήσιμος παίκτης που την προηγούμενη δύσκολη τριετία ήταν σαν να τιμώρησε λίγο τον εαυτό του κι έψαχνε απεγνωσμένα την λύτρωση, να δείξει ότι δεν είναι ξοφλημένος.
Τελικά βρήκε με πράξεις τη δύναμη της αυτοκριτικής και μας επανασυστήθηκε. Του χρόνου περιμένουμε περισσότερα.
