Κανείς τους δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά ανήκουν σε μια κατηγορία σημαντικότερη: σε αυτή των απαραίτητων σε μια ελληνική ομάδα αθλητών.
Εκείνων που θα σφίξουν τα δόντια για να παίξουν όταν η ομάδα τους έχει ανάγκη και θα το κάνουν χωρίς δεύτερη συζήτηση.
Θα κάνουν ό,τι μπορούν γιατί το να φτάσεις στον Επτάστερο αποτελεί ένα όνειρο που έχουν από παιδιά – αντίθετα από όλους τους ξένους παίκτες που απλά έκαναν μια επαγγελματική επιλογή, οι ντόπιοι έχουν κάνει μια επιλογή ζωής για την οποία είναι ευτυχισμένοι.
Είναι επίσης δεδομένο ότι θα …σκιστούν για το χατίρι του προπονητή που φέτος τους στήριξε και τους έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστούν, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.
Στην προκειμένη περίπτωση η ελληνοτουρκική σύμπραξη όχι μόνο απέδωσε αλλά δείχνει ικανή να βγάλει κι άλλους καρπούς.
