Είναι δύσκολο να φέρνεις παίκτη ένα χρόνο ανενεργό στις ΗΠΑ και να του δίνεις σχεδόν 4.000.000 ευρώ, την ώρα που οι παίκτες που σε κουβάλησαν σε ένα ακόμα φάιναλ φορ βλέπουν ήδη τον χρόνο τους να μειώνεται ενόψει της επόμενης περιόδου και την δουλειά τους να ρίχνεται μισθολογικά.
Ο Βούλγαρος θα πάρει από τους Αγγελόπουλους “όλο το χαρτί” και πολλοί δεν χαίρονται. Αυτό που συχνά λένε οι προπονητές για την υγεία των αποδυτηρίων δεν είναι τυχαίο.
Ο Εργκίν Αταμάν π.χ ευτύχησε πρώτα να δει τους παίκτες του να δένουν μεταξύ τους κι από άποψη χαρακτήρων (δύσκολο) και κατόπιν να φτάνουν στο αγωνιστικό τους απόγειο, παίζοντας ο ένας για τον άλλο.
Ο κόουτς από κάποιο σημείο και μετά έπρεπε απλά να πείσει τους αθλητές του ότι είναι καλύτεροι από κάθε αντίπαλο κι ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν είναι τη δουλειά τους, δηλαδή να είναι παρόντες σε μια σειρά από ραντεβού με νίκες του χεριού τους – εύκολες πρώτα από όλα για τον ίδιο τον προπονητή.
Φυσικά για να γίνει αυτό χρειάστηκε ο ίδιος να αφήσει τα υπερβολικά ρίσκα, να εμπιστευτεί τους παλιούς που ήξεραν τη δουλειά, να βρει πάλι κώδικα επικοινωνίας με τον Παπαπέτρου, να ντοπάρει ψυχολογικά τον Λεσόρ που πάλευε μόνος του.
Όλα αυτά (τα οποία κάπως μειωτικά αποκαλούμε «διαχείριση») είναι για τον Τούρκο εύκολα, απλά, συνηθισμένα.
Αρκεί προηγουμένως τα αποδυτήρια να είναι μια γροθιά, να μην κοιτά ο ένας τον άλλο με μισό μάτι, να είναι άπαντες έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά για τον συμπαίκτη.
Με τον ερχομό Βεζένκοφ στον Πειραιά δεν ξέρουμε κατά πόσο το team spirit θα υπερισχύσει εκεί κάτω…
