Αν μη τι άλλο αποτέλεσε τον παίκτη-έκπληξη έχοντας ταιριάξει απόλυτα στο σύστημα του Αταμάν ως εκείνος που «έδενε» σε όλα τα σχήματα του Τούρκου.
Συνολικά είχε πολύ καλή παρουσία και ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας του και σίγουρα θα έχει να θυμάται το career high του με τους 21 πόντους κόντρα στη Βιλερμπάν όπως επίσης και το εξαιρετικό Final Four που έκανε έχοντας 21 πόντους, 4 ριμπάουντ, 3.5 ασίστ, 1.5 κλέψιμο, 50% στα δίποντα και 75% στα τρίποντα!
Αν υπάρχει κάποιο ψεγάδι στην παρουσία του στον Παναθηναϊκό, αυτό είναι τα play off με την Μακάμπι.
Η απόδοσή του κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα και σε καμία περίπτωση δεν θύμισε τον παίκτη που ήταν «λεφτά στην τράπεζα» για την ομάδα του.
Είχε ρίξει τα ποσοστά του (33% στα τρίποντα) ενώ κινήθηκε πολύ χαμηλά στο σκοράρισμα με μόλις 4.6 πόντους στη σειρά των πέντε αγώνων όμως από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στο Final Four, οι ατομικές επιδόσεις του πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Γενικώς φέτος η επίδρασή του στον αμυντικό (κυρίως) τρόπο λειτουργίας του Παναθηναϊκού ήταν μνημειώδης!
Κυνηγούσε τον προσωπικό του αντίπαλο παντού, διάβαζε τις αντίπαλες επιθέσεις έβγαζε πολλά hustle plays και ήταν ο αφανής (αλλά και τόσο ουσιαστικός) ήρωας του κλαμπ.
Δεν νοιάζεται να σκοράρει. Δεν νοιάζεται για τα στατιστικά του. Νοιάζεται μόνο για το σύνολο. Ε, τι άλλο να κάνει; Να ρίξει και ένα γυάλισμα στο παρκέ του ΟΑΚΑ; Ικανό τον έχουμε…
