Μετά την αλλαγή στο DNA που του είχαν επιβάλλει οι προκάτοχοί του Τούρκου ο τελευταίος είχε να διαβεί ένα βουνό.
Να πάει στην μετακίνηση από το παιχνίδι των βασικών και των συνεργασιών σε αυτό της αθλητικότητας και της προσωπικής φάσης, με εισαγωγή μεγαλύτερου αμερικανικού στοιχείου στο ρόστερ.
Με το πέρασμα των μηνών η ομάδα προσανατολίστηκε στη δημιουργία ενός πιο…macho χαρακτήρα, επηρεασμένη από τον winner χαρακτήρα του κόουτς που έδεσε τέλεια με το τέρμα ανταγωνιστικό προσωπείο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Οι πράσινοι εκεί που τους έλεγες λιπόψυχους για μια δεκαετία (ειδικά στα εκτός έδρας ματς που είχαν μεταβληθεί σε εφιάλτη) έγιναν περισσότερο…κακοί, πολύ πιο physical (στον απόλυτο βαθμό που ορίζουμε εμείς εδώ στα Βαλκάνια την λέξη σκληράδα) κι έμαθαν να λειτουργούν υποδειγματικά ΚΑΙ στα μετόπισθεν και δη στο μισό γήπεδο όπου κατεύθυναν μεθοδικά τη μπάλα εκεί που επιθυμούσαν, είχαν γκάμα επιλογών στην αναχαίτιση των PnR δράσεων.
Αμυντικό IQ, φοβερή επίθεση, επικοινωνία, defensive playmakers (στον Γκραντ αναφερόμαστε), χαρακτήρας, σκληράδα, τα πέτυχε όλα με την πρώτη ο Αταμάν.
