Άλλο να είναι δίπλα σου ο Βιλντόζα (που σκέφτεται περισσότερο σαν σκόρερ) και ο (πασπαρτού) Γκραντ κι άλλο ο παίκτης που πασάρει με κάθε δυνατό τρόπο (6 ασίστ πέρσι στην Ευρωλίγκα κατά μ.ό), δημιουργώντας γι αυτόν και για την ομάδα του.
Το καλό είναι ότι ο αρχηγός θα μοιράζεται την θέση μπορώντας να αποκωδικοποιεί τα παιχνίδια από τον πάγκο, δίχως να χρειάζεται να…κοπανιέται με τους αντιπάλους για ώρα.
Ο ενθουσιασμός για την αναβάθμιση του ρόστερ με την προσθήκη του Αμερικανού είναι στον Θεό, πως θα μπορούσε διαφορετικά αφού την ανατριχίλα από τις κούπες ήρθε να φουντώσει μια μεταγραφή από το πάνω ράφι, πριν καταλαγιάσει η σκόνη από τα γλέντια για τις πρωτιές.
Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο, μικρή ή μεγάλη, που να έχει πετύχει κάτι σημαντικό χωρίς την στήριξη/πίστη των οπαδών στην ίδια την αξία της.
Όταν ακούς διαρκώς πως χωρίς τους σταρ που έφερε ο Γιαννακόπουλος η διάκριση στην Ευρώπη θα ήταν θαύμα καταλαβαίνει κανείς την ψυχολογία.
Μόνο που ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται θαύματα: πρέπει απλά να κυριαρχεί και να φοβίζει. Χωρίς τον Σλούκα και τους συν αυτώ δεν κυριαρχούσε, απλά φοβόταν. Καιρός να τον φοβούνται οι άλλοι, όπως (όχι πολύ) παλιά!
