Πριν τον Κώστα Σλούκα κάτι ανάλογο μπορούσε να παινευτεί ο Νίκος Γκάλης για τον Αρη αλλά και για τον Παναθηναϊκό, ο Βασίλης Σπανούλης όταν αποφάσισε να πάει στο λιμάνι, ο Μπάνε Πρέλεβιτς όταν έφτασε στη Θεσσαλονίκη για τον ΠΑΟΚ.
Το ωραίο στην περίπτωση του Κώστα είναι ότι έζησε και τις δυο καταστάσεις, προτιμώντας ωστόσο τη φετινή – την πολύ πιο δύσκολη, να πάρει δηλαδή μια ομάδα από την ανυποληψία και μέσα σε λίγους μήνες να την κάνει πρωταθλήτρια.
Ο 33χρονος όταν ήταν στην Φενέρ δούλευε με παικταράδες (Μπογκντάνοβιτς, Βέσελι, Κάλινιτς, Ούντο) και άρχιζε να μαζεύει τίτλους δίπλα σε συμπαίκτες πανάκριβους. Συνέχισε την ραψωδία του φέτος σε ένα Παναθηναϊκό που συχνά περίμενε τα πάντα από αυτόν και μόνο, θυμηθείτε μόνο το game 5 των ελληνικών τελικών.
Ο τύπος είναι καταπληκτικός και σαν μεγάλος πρωταγωνιστής ορχήστρας γεμάτης από πρώτα βιολιά, αλλά και σαν υπέροχος μοναδικός σολίστας. Είναι μετά να μην ευχαριστεί ο ιδιοκτήτης Μπαρτζώκα και Αγγελόπουλους;