Παναθηναϊκός – Μακάμπι: Παίζεις και για την ΙΣΤΟΡΙΑ

Απορούμε πως έπεσε στην 7η θέση της κατάταξης, σίγουρα θα είχε πολλές νίκες παραπάνω αν δεν είχε εξοριστεί-λόγω πολέμου-στο Βελιγράδι κι υποδεχόταν τους αντιπάλους στο Τελ Αβίβ.

Με το σκορ στο 1-4 εις βάρος του, μπροστά σε πολλούς φίλους της Μακάμπι στη Σερβία ο Παναθηναϊκός στο game 4 χάνοντας έξι λεπτά πριν τη λήξη, εκμηδένισε το αβαντάζ του αντιπάλου μπροστά στα μάτια των φίλων του.

Το ωραίο στη συγκεκριμένη ιστορία είναι ότι ο Εξάστερος το έκανε αυτό κόντρα σε έναν εξαιρετικά αξιόμαχο σύνολο, δείχνοντας κι αυτός μεγάλες αντοχές, παίζοντας με παίκτες παρκαρισμένους (Βιλντόζα) ντεφορμέ (Γκριγκόνις, Γκραντ) ή αδύναμους να βοηθήσουν (Χουάντσο).

Αν ο φιλοξενούμενος είχε κάτι παραπάνω αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν στρεσαρίστηκε βλέποντας τα ζόρια να έρχονται ελάχιστα λεπτά πριν την κόρνα τέλους, αλλά τρόμαξε περισσότερο την Μακάμπι κι ας είχε να αντιμετωπίσει αντιξοότητες με τους παίκτες που αναφέραμε πιο πάνω. Ξέρετε γιατί;

Γιατί ο Παναθηναϊκός για να κερδίσει χειροκροτήματα, προσοχή, νίκες και μπράβο οφείλει να παίζει μπάσκετ: δεν έχει ούτε την βοήθεια της διαιτησίας (χρόνια τώρα), ούτε επικοινωνιολόγους που να συσκέπτονται νύχτα για να βρουν δικαιολογίες ώστε να κάνουν το άσπρο, μαύρο.

Έχει μία καλή ομάδα που οφείλει να είναι σκληροτράχηλη και αποτελεσματική τη στιγμή που η περίσταση το απαιτεί.

Δεν τα καταφέρνει πάντα, αλλά το προσπαθεί με το κίνητρο της υπεράσπισης της ιστορίας του χωρίς να περιμένει τίποτα.

Δημήτρης Στρατής