Λογικό ο κόουτς να υπεραμύνεται της επιλογής του, λέγοντας ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι σταρ κι ότι κανείς δεν είναι πάνω από καμία ομάδα.
Πέρσι οι δικές του επιλογές στο μοίρασμα ρόλων και χρόνων έφτασαν τον Ολυμπιακό εκεί όπου τον έφτασαν, ένα σουτ, όλως τυχαίως του Κώστα Σλούκα, μακριά από το να πάρει τα πάντα σε Ελλάδα κι Ευρώπη.
Ο παίκτης έχει αποδείξει εδώ και χρόνια τον επαγγελματισμό του, το διαζύγιό του με τους λιμανίσιους έτσι όπως ήρθε του έδωσε το υψηλότερο δυνατό κίνητρο να αποδείξει πράγματα προς όλους, ακόμη και προς τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο παίκτης είναι αναγεννημένος στο Μαρούσι, τόσο γιατί τον ξετρελαίνει το περιβάλλον αλλά και γιατί ο Παναθηναϊκός του έχει δώσει το απόλυτο κουμάντο, κάτι που του γεμίζει τα πνευμόνια φρέσκο αέρα και τον κάνει να παίζει σαν να βιώνει δεύτερη νεότητα. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, μόνο επικοινωνιακά οφέλη, υπάρχουν κυρίως… αγωνιστικά.
Δεδομένα ο Αταμάν ήθελε έναν ηγέτη. Δεδομένα και ο Σλούκας ήθελε αναβαθμισμένο ρόλο στην επόμενη ομάδα της καριέρας του.
Να είναι και να νιώθει νο1, να «φτιάχνει» όλο το παιχνίδι της ομάδας, να είναι εκείνος που θα αποφασίζει. Ο Εργκίν του πρόσφερε απλόχερα αυτόν τον ρόλο. Κερδισμένοι όλοι…