Παναθηναϊκός: Δεν μας αρέσει αυτό, αλλά…

Ποιος τους είπε όμως ότι ο δρόμος της επιστροφής στις μέρες δόξας δεν θα είναι ανηφορικός; Παρακολουθώντας μπάσκετ δεκαετίες τώρα έχουμε μάθει ένα πράγμα: τα τρόπαια τα οποία κερδίζονται χωρίς βοήθειες από διαιτητές και χωρίς φάσεις που σηκώνουν συζήτηση είναι ένας θρίαμβος για το ίδιο το σπορ.

Δημιουργεί μια αίσθηση δικαιοσύνης – σε αναγκάζει να πεις μπράβο στον πρώτο, να παραδεχτείς την ανωτερότητά του. Μια θεαματική επικράτηση ομάδας σε αγώνες που κρίνουν κούπες αποτελεί από μόνη της μια απάντηση στην ερώτηση τι είναι το μπάσκετ και που πάει.

Αυτό βλέπαμε για χρόνια από τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς: όχι τα ευρωπαϊκά τρόπαια και τις συνεχόμενες νίκες επί του αιωνίου, αλλά συνάμα επιβλητικές εμφανίσεις που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή – τις μέρες των πράσινων θριάμβων που βασίστηκαν στο ταλέντο των παικτών, στην τελειομανία του προπονητή και στην ακόρεστη θέληση για θριάμβους/δημιουργία.

Αυτό το μοτίβο θέλει να παρουσιάσει κι επί των δικών του ημερών ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Πήρε χρόνια στον πατέρα και στον θείο του να φτιάξουν την δική τους ονειρική ομάδα, πέρασαν από Συμπληγάδες, βίωσαν πίκρες, συντριβές, αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν, επιμένοντας.

Το τριφύλλι έγινε η πιο πετυχημένη ομάδα της Ευρωλίγκας γιατί ήταν ο νο1 πρέσβης του μπάσκετ που σταθερά κερδίζει, χωρίς να χρειάζονται θαύματα, καταθέσεις ψυχής, στρατηγικές διαβολιές και τακτικές αλχημείες.

Αρκούσε η σωστή νοοτροπία, η όρεξη για δημιουργία και φυσικά ο σεβασμός στην απόλυτη αξία που λέγεται μεγάλος παίκτης. Ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση είχε μόνο τέτοιους. Ο σημερινός Παναθηναϊκός προσπαθεί να τους δημιουργήσει μέσα από ένα καλό σύνολο αρχικά.

Δημήτρης Στρατής