Την περασμένη τριετία νιώθαμε πως οι χρονιές δεν γινόταν χαρακτηριστούν μεταβατικές. Έμοιαζαν σάπιες, χωρίς σχέδιο, χωρίς ταυτότητα, δίχως κανένα προσανατολισμό.
Σεζόν που δεν πρόσφεραν οτιδήποτε όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το άμεσο μέλλον. Βλέπαμε έναν Παναθηναϊκό με χαμένη πυξίδα, απλά να βολοδέρνει.
Με τις εντός έδρας ήττες να έρχονται η μια πίσω από την άλλη. Με τον κόσμο να αδειάζει το ΟΑΚΑ.
Χωρίς κανείς προπονητής να καταθέτει το παραμικρό για να μπορείς να γαντζωθείς και να εξελίξεις κάτι.
Χωρίς κανένας από τους μικρούς να παίρνει χρόνο για να ωριμάσει. Αυτό, έχει πια αλλάξει! Ο Εξάστερος προσπαθεί πλέον να πάρει το μάξιμουμ από κάθε αθλητή ξεχωριστά.
Έχει παίκτες που νιώθουν ευλογημένοι να παίζουν για αυτόν. Διαθέτει προπονητή που δεν νιώθει περαστικός, ίσα ίσα έχει ανάγκη να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ξανά κάτι όμορφο, πολύ απλά γιατί αυτό του λείπει μετά από το τελευταίο του τραυματικό πέρασμα από την Εφές, την οποία ο ίδιος έβαλε στον μπασκετικό χάρτη με δύο Ευρωλίγκες.
Το κυριότερο είναι πως ο οργανισμός σκόρπισε ξανά στο κοινό του την αδημονία να δει πότε είναι το επόμενο παιχνίδι του…
