Δεν φταίει επίσης ότι δεν είναι τόσο γρήγορος ή εκρηκτικός όσο ήταν στα 22 του. Αυτό που εμείς βλέπαμε πρόπερσι στον αρχηγό (πριν αποφασίσει να βρει καταφύγιο στο Βελιγράδι) ήταν ότι χανόταν σιγά-σιγά το χαμόγελο του, η διάθεση να κάνει το κάτι παραπάνω για να το χαρεί πρώτα ο ίδιος.
Όλα αυτά για να τα κάνεις πρέπει πρώτα να έχεις κέφι και κέφι διακρίναμε πάνω του όλο και λιγότερο. Συνέβη φέτος και με τον Γιώργο Παπαγιάννη: για όλα τα στραβά έφταιγε εκείνος, συμβαίνει πάντα με τους Έλληνες όταν ηγούνται σε κλαμπ που δεν πάνε καλά.
Ο Παπαπέτρου στρεσαρίστηκε, δεν γούσταρε την τοξικότητα, ούτε τις ευθύνες που δημιουργεί το περιβραχιόνιο, δεν είναι ρομπότ και προφανώς τον επηρέασαν πολλά από όσα συνέβαιναν εκτός αγωνιστικού χώρου: τα “δηλητηριώδη” σχόλια για την επάρκειά του, οι ατελείωτες ήττες στην Ευρωλίγκα, η μουρμούρα για το παχυλό του συμβόλαιο, το “γκρέμισμα” της ομάδας προφανώς τον απασχολούσαν, δεν ζει και σε γυάλα!
Φέτος που ειδε ότι θα επωμιστούν άλλοι τα ηγετικά ηνία αποφάσισε να επιστρέψει ως συμπληρωματικός για να παίξει (ευχόμαστε) το μπάσκετ της ζωής του!
Δημήτρης Στρατής
