Από νωρίς ο Μαυροβούννιος κατάλαβε ότι μετρούσε ώρες αφού η ομάδα και καταθλιπτικό μπάσκετ απέδιδε και είχε περιουσιακά στοιχεία της “παρκαρισμένα” χωρίς λόγο και αιτία (Αντριους, Γκριγκόνις).
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: αν το τριφύλλι όπως ήταν δεν τον ικανοποιούσε τον κόουτς και δεν πίστευε τους παίκτες ήταν δικό του πρόβλημα – καμία ομάδα ,όμως, δεν μπορεί να έχει προπονητή κάποιον που νοσταλγούσε άλλους παίκτες από εκείνους που προπονούσε.
Από ένα σημείο κι έπειτα ο Ράντονιτς επιδίωκε μια καλή αποζημίωση και μια ηρωική έξοδο, αλλά αυτό δεν έχει νόημα ως συζήτηση: η πραγματική απορία ήταν αν μπορούσε να διορθωθεί η ζημιά που ο προπονητής προκάλεσε παροπλίζοντας παίκτες που θα μπορούσαν να δώσουν τουλάχιστον ανάσες στους κουρασμένους βασικούς.
Μπάσκετ με πέντε βασικούς, με την μπάλα διαρκώς στον Μπέικον (που ο κόουτς δεν ήθελε αρχικά) χωρίς λύσεις από τον πάγκο, πολύ απλά δεν υπάρχει.
Από την άλλη αναρωτιόμασταν αν οι παροπλισμένοι που είχαν συμβόλαια που κόστιζαν αρκετά μπορούσαν να βοηθήσουν μετά από μήνες απραξίας. Ευτυχώς ο Μάριους αποδεικνύεται ανθεκτικός.
Δημήτρης Στρατής
