Ο Λευτέρης Μαντζούκας αποκτήθηκε ως το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας προ μηνών, μέσα από τα χέρια του αιωνίου αντιπάλου.
Ο μικρός προφανώς δεν θα έπεφτε απευθείας στα βαθιά αλλά σαφώς πριν τραυματιστεί θα μπορούσε ο Οντέτ Κάτας (που τον είχε εξαφανισμένο) να του δώσει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχές σε αγώνες που είχαν κριθεί.
Ο πιτσιρικάς μαζί με τον Καλαϊτζάκη είναι οι μεγάλες ελπίδες της ομάδας για το αύριο, αρκεί να μην παίζουν μόνο στις προπονήσεις. Πέτυχαν την ομάδα σε μεταβατική περίοδο γι αυτό αυτός και ο Γιώργος πρέπει να προσπαθήσουν διπλά ώστε να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Αντώνη Φώτση, ενός από τους απειροελάχιστους εφήβους που διέπρεψαν στον Παναθηναϊκό.
Με εξαίρεση τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, για τον οποίο οι προσδοκίες είχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο λόγω του ταλέντου και των εμφανίσεων στις “μικρές” εθνικές), σχεδόν κανείς άλλος από όλους όσους αποκτήθηκαν σε ηλικία κάτω των 20 ετών (εκτός του “Μπάτμαν”) δεν ανάγκασε μέσα από τη δουλειά στις προπονήσεις τον εκάστοτε προπονητή να του δώσει ικανοποιητικό χρόνο συμμετοχής.
Ακόμη κι ο Γιώργος Παπαγιάννης χρειάστηκε να βρεθεί στο ΝΒΑ και να επιστρέψει σε ηλικία 20+ για να φτάσει να είναι ο βασικός σέντερ.
Όλα αυτά πάντα σε μία ομάδα του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού όπου καλώς ή κακώς για τα ελληνικά δεδομένα οι ευκαιρίες κι η υπομονή δεν περισσεύουν.
Δημήτρης Στρατής