Καλαϊτζής: «Αυτή τη δυνατότητα, τότε και τώρα, τη δίνει η οικογένεια Γιαννακόπουλου»

Ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης στις 20/4/00 και ο νυν μάνατζερ της ομάδας, Γιώργος Καλαϊτζής θυμάται μέσω του Eurohoops τα όσα είχαν γίνει στον αλησμόνητο τελικό της Θεσσαλονίκης, που έζησε ως παίκτης του τριφυλλιού.

Με αφορμή τα 21 χρόνια από τον θρίαμβο αυτόν, το Eurohoops συνομίλησε με τον Γιώργο Καλαϊτζή, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται αυτές της ημέρες στην Θεσσαλονίκη με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος αγωνίστηκε με τον ΠΑΟΚ στις 18/4 και με τον Ηρακλή στις 20/4, δηλαδή τις ημέρες των αγώνων του Final Four, σε μία φοβερή συγκυρία!

Ο παλαίμαχος παίκτης και νυν Team Manager του Παναθηναϊκού ήταν μέλος της ομάδας εκείνης, όμως ένας τραυματισμός 15 ημέρες πριν το Final Four τού στέρησε την συμμετοχή στο τουρνουά της Θεσσαλονίκης.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

”Δεν έπαιξα, είχα μηνίσκο. Ήμουν εκτός δεκάδας. Δεν ήταν εύκολο. Για κανέναν τραυματία δεν είναι, ειδικά όταν έχεις συμμετάσχει σε όλο αυτό, φτάνεις μέχρι την πηγή και στην τέλος να γίνεται αυτό. Ήταν δύσκολο προσωπικά, αλλά όλοι όσοι ήταν στην ομάδα και όλη η συμπεριφορά του οργανισμού, μαζί με τη νίκη, σε κάνει να το ξεχάσεις.

Κάθε φορά που παίζουμε στο Παλατάκι το σκεφτόμαστε. Ο Κάτας δεν είχε έρθει από τότε στο γήπεδο, τα θυμήθηκε όλα ξανά. Είναι ευχάριστες αναμνήσεις όλα αυτά για εμάς τους… εν αποστρατεία αθλητές!

Ήμουν εκεί, όλοι ήμασταν. Δεν θα το ξεχάσει ποτέ κανένας μας. Είναι αυτό που θέλουμε όλοι να γίνουμε κάποια στιγμή. Να γίνουμε σαν τους φιλάθλους της Μακάμπι σε νοοτροπία. Είναι δύσκολο να το ζήσουμε τώρα αυτό, το εύχομαι πραγματικά όμως.

Θυμάσαι όλο αυτό το πανηγύρι που είχε γίνει μετά γύρω από την κατάκτηση. Μετά από χρόνια συνειδητοποιείς το πόσο αυτό ακουμπάει τους φιλάθλους και την ομάδα και αποδεικνύεται από την αγάπη του κόσμου του Παναθηναϊκού για τον Κάτας, ενώ δεν έπαιξε, όπως άλλοι αθλητές 10 χρόνια στην ομάδα.

Στον αθλητισμό, θυμάσαι τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες Αυτά σου μένουν. Οι πιο πολλές ιστορίες που μένουν, σε μένα τουλάχιστον, δεν έχουν να κάνουν με ιστορίες κατακτήσεων ή κάτι παρόμοιο. Έχουν να κάνουν με στιγμές καθημερινότητας και με τους ανθρώπους που τις περνάς, είτε χαράς είτε λύπης. Και μέσα από όλα αυτά, υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι που με τον καθένα συμβαίνει κάτι διαφορετικό, όπως είναι ο Αλβέρτης, ο Κάτας ή ο Διαμαντίδης. Και με άλλους πολλούς.

Η συγκεκριμένη ομάδα, με Τζεντίλε, Ρέμπρατσα, Μποντίρογκα, Κοχ, δεν έχει καθημερινή επαφή, αλλά κάθε φορά που συναντιόμαστε, νιώθουμε τόσο οικεία, γιατί τα συναισθήματα τότε ήταν τόσο ισχυρά, τόσο δυνατά. Αν υπάρχει κάποιο μυστικό, τότε αυτό ήταν της ομάδας. Γενικά, όχι μόνο εκείνη την σεζόν. Κάτω από τις οδηγίες και μάνατζμεντ του Ομπράντοβιτς.

Όλα αυτά έχουν νόημα και ουσία, επειδή κάποιος σου δίνει την δυνατότητα να είσαι εκεί, όταν συμβαίνουν αυτά. Και αυτός ο κάποιος για όλους εμάς, τότε και τώρα, είναι η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Η ομάδα είχε τις συνθήκες και το κλίμα για να φτάσει κάπου και να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Φίλοι, παρέες, τα ζούσαμε εμείς, αλλά κάποιοι άνθρωποι σου έδωσαν την ευκαιρία να είσαι εκεί. Και αντίστοιχα, δεν την έδωσαν σε άλλους και γι’ αυτό αισθάνεσαι πιο ξεχωριστός. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή που έδωσε τότε την ευκαιρία, είναι ακόμα και σήμερα η ίδια οικογένεια, ήταν και πριν το 2000 και μακάρι να είναι και για πολλά ακόμα χρόνια στον Παναθηναϊκό σαν οικογένεια.

Τις περισσότερες ιστορίες τις ξέρουν όλοι. Και για τον Κάτας και όλα. Την φανέλα του από τον τελικό την έχω κρατήσει εγώ!”