Αναγκαστική η… αλλαγή φιλοσοφίας

Όσο αξιόπιστοι κι αν δείχνουν στα μάτια μας Νέντοβιτς και Φόστερ, ουδείς πιστεύει ότι σχέδιο του κόουτς είναι να γίνει ο Παναθηναϊκός ομάδα των 75-80 πόντων που θα βάζει περισσότερους από όσους θα τρώει.

Όποτε δεν πέφτει στο πλεχτό το τρίποντο του Σέρβου ή η μπούκα του Αμερικανού η έμφαση θα πρέπει να στρέφεται στην άμυνα, με βασικό ανάχωμα Σαντ Ρος και Παπαπέτρου.

Αλλά ποιος θα μαρκάρει ποιον πίσω από αυτούς και ποιος θα εξασφαλίσει το αμυντικό ριμπάουντ εφ’ όσον βγει η άμυνα; Φέτος δεν υπάρχει Καλάθης (που έτρεχε και πηδούσε παντού) μήτε… Θανάσης Αντετοκούνμπο για να καμουφλάρει τα κενά, ούτε καν Γκιστ εδώ που τα λέμε. O Παπαγιάννης είναι ανέτοιμος, περιμένουμε να βελτιωθεί (ελπίζουμε τουλάχιστον), αλλά η προσωπική άμυνα και τα ριμπάουντ ουδέποτε υπήρξαν σπεσιαλιτέ του. Ο Μήτογλου δείχνει καλά στοιχεία αλλά παραμένει ανολοκλήρωτος, μια από τα ίδια ισχύουν για τον Μπεν Μπεντίλ. Ο Παναθηναϊκός φέτος θα είναι η ομάδα του Νεμάνια Νέντοβιτς, αυτό το καταλάβαμε από τα φιλικά.

Η ευκολία με την οποία η δράση του Σέρβου βγάζει φάσεις και πολλούς πόντους είναι ένα πρώτο καλό σημάδι, αλλά το τριφύλλι θα χρειαστεί να πάρει πολλά από πολλούς εάν θέλει να πλασαριστεί ψηλά στην Euroleague. Κυρίως, από τους ψηλούς του. Ποιος θα επωμιστεί τις μεγάλες ευθύνες σε βάθος χρόνου; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία.

Δημήτρης Στρατής