Ότι και να γίνει, το DNA μένει ίδιο

Από το 2012 ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει μάθει να ζει με αναμνήσεις ευρωπαϊκών μεγαλείων.

Τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε φέτος, μάλιστα οι περισσότεροι είναι “μαγκωμένοι” μη τολμώντας να αναφέρουν καν τη λέξη “οκτάδα”, φοβούμενοι μάλιστα ότι θα έρθουν πολλές ήττες-μαχαιριές για το image του κορυφαίου brand του ελληνικού αθλητισμού. Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο πάντως που όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους (μάλλον…τυχαία τόσα χρόνια) η ΚΑΕ δεν έχει σκοπό -ακόμα και στα χειρότερά της -να “παραδοθεί” το τμήμα.

Η τοποθέτηση Αλβέρτη-Διαμαντίδη δίπλα στον άπειρο Τάκη Τριαντόπουλο είναι κίνηση που ευχαρίστησε τον κόσμο ο οποίος θα στηρίξει την προσπάθεια ότι κι αν γίνει ενθυμούμενος ότι αυτή η ομάδα ήταν που τον βαστούσε όσο ο Όμιλος βίωνε τις χειρότερες μέρες της ιστορίας του. Μέχρι η ομάδα να σταθεί στο πραγματικό της ύψος θα “παίρνουμε ζωή” από το παρελθόν της ελπίζοντας στα καλύτερα.

Άλλωστε δεν είναι μακριά οι glory days αλλά κι η πρώτη σεζόν Πεδουλάκη (με τον κόουτς να πετυχαίνει αληθινά θαύματα τη χρονιά 2012-2013) όπου υμνήσαμε τη νοοτροπία της ομάδας, επισημάναμε την σπάνια κατασκευαστική της λογική, γράψαμε ύμνους για τους ηγέτες της, τονίσαμε την τύχη της να έχει στην ίδια φουρνιά μερικούς από τους μεγαλύτερους αθλητές που έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ στην ιστορία του, εξηγήσαμε την εξέλιξή της από τα χρόνια του Ζέλικο Παβλίσεβιτς στον “Τάφο”, καταλάβαμε ότι ο σοφός Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ήταν το νο1 μυστικό της επιτυχίας της.

Κάποιες φορές στερέψαμε από λόγια προσπαθώντας να περιγράψουμε την αθανασία της, το κλαμπ εξελίχθηκε σε μύθο – είναι σημείο αναφοράς όχι για το μοντέρνο μπάσκετ, αλλά για όλη την ιστορία του σπορ. Σήμερα ο μεγάλος αντίπαλος του τριφυλλιού είναι ο χρόνος: υπάρχουν ομάδες που μπορούν να τον ανταγωνιστούν σε φήμη, σπουδαιότητα και σημαντικότητα όσο δεν κερδίζει τίποτα εκτός των τειχών.

Το ζήτημα δεν είναι αν θα συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικός σε τοπ επίπεδο, αλλά πόσο ακόμα θα κρατήσει το δέος που προκαλεί κάθε εμφάνιση του εμβλήματος στο παρκέ – οι αναθυμιάσεις της ηγεμονίας και πρωτοκαθεδρίας του τριφυλλιού. Σε όλη την ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού κανένας κύκλος μεγάλης ομάδας δεν είχε διάρκεια πάνω από τέσσερα, οριακά πέντε χρόνια. Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να σκορπά δέος από το 1993 (!) βάσει του ρόστερ που διέθετε κι από το 1996 βάσει τίτλων που ξεκίνησε να μαζεύει, non stop από τότε! Απίστευτο και μόνο σαν σκέψη.

Περιμένουμε να δούμε πού θα σταματήσει η συλλογή “χρυσαφιού”, πολλοί λένε ότι φέτος το σερί τίτλων θα σπάσει. Μα ακόμα κι έτσι να γίνουν τα πράγματα, ποιος μπορεί να αρνηθεί πως ο Εξάστερος από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα είναι συνώνυμο όχι απλά της Τέχνης του μπάσκετ, αλλά της πρωτοπορίας του.

Δημήτρης Στρατής