Σύλλογος Μεγάλος…

Για μία ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός απέδειξε γιατί είναι σύλλογος μεγάλος…

Η χθεσινή βραδιά ήταν μαγική και συνάμα… ιστορική. Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός σε συνεργασία με τον μέγα χορηγό της Stoiximan.gr παρουσίασαν ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ για την ζωή και την καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ένα ντοκιμαντέρ που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μία από αυτές.

[ads2]

Άλλωστε αυτό μόνο αξίζει ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Αυτή ήταν μόνο η πρώτη κίνηση της ΚΑΕ για δικό της “ευχαριστώ” σε όσα προσέφερε στην ομάδα επί 12 συναπτά έτη ο αρχηγός του “τριφυλλιού”. Και αν αυτό είναι μόνο η αρχή, τότε ο πήχης για όσα θα επακολουθήσουν ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός χθες έδωσε έναν ακόμα λόγο στους φιλάθλους της ομάδας να αισθάνονται υπερήφανοι. Να μπορούν να περπατούν με το κεφάλι ψηλά και να νιώθουν τιμή και καμάρι που είναι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Έτσι πρέπει να τιμούν οι ομάδες τους παίκτες τους. Τους αρχηγούς τους. Και αν στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Φραγκίσκου Αλβέρτη είχαμε μείνει με το στόμα… ανοιχτό, χθες όσοι παρακολούθησαν την προβολή κατάλαβαν τι έχει να γίνει στο “επίσημο” αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Άπαντες, από Ελλάδα και εξωτερικό έβγαλαν το καπέλο τους στον μεγάλο Δημήτρη Διαμαντίδη. Από την Καστοριά, μέχρι την… Αμερική. Απίστευτα πράγματα… Μοναδικά. Και επειδή ήταν ελάχιστοι οι τυχεροί που είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν τη μικρή…γεύση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο απλώς μεγαλώνει την ανυπομονησία για όλους εκείνους που περιμένουν τη στιγμή να το δουν στις οθόνες τους.

Έβγαλε ασπροπρόσωπο τον Παναθηναϊκό…

Όσοι δούλεψαν γι’ αυτή τη δουλειά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Έδωσαν και κάτι παραπάνω από αυτό. Έδωσαν και την ψυχή τους και για τον λόγο αυτό από χθες το βράδυ έχουν έναν παραπάνω λόγο να αισθάνονται υπερήφανοι. Από την εταιρεία ΧΥΖ που ανέλαβε την παραγωγή και την σκηνοθέτιδα Δήμητρα Μπαμπαδήμα, μέχρι τον Δημήτρη Κοντό που επιμελήθηκε το δημοσιογραφικό κομμάτι. Μια δουλειά που θα ζήλευε και που ζηλεύει κάθε δημοσιογράφος. Μια δουλειά που αποτελεί ένα ακόμα παράσημο του Μήτσου…