Ο Θανάσης, ο Εξάστερος και ο 3D…

Το newspao.gr βρέθηκε στη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ για τον Δημήτρη Διαμαντίδη και αποτυπώνει σε μερικές γραμμές το παρασκήνιο και τις εντυπώσεις του.

Το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι σαν να φοράς παντελόνι ή μάλλον κουστούμι Αρμάνι και από κάτω βερμούδα από το πανέρι και παντόφλες από αυτές, που πάμε στην θάλασσα ή μάλλον στο καφενείο.

[ads2]

Το αγωνιστικό μας επίπεδο, δηλαδή, είναι πάρα πολύ υψηλό. Οχι, όμως, και η διαδικασία έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Είναι γνωστά πράγματα, χιλιογραμμένα και χιλιοειπωμένα. Είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να μην έχει το δικό του γήπεδο; Και να ήταν μόνο αυτά. Υπάρχουν πολλά άλλα κακώς κείμενα, που μαρτυρούν ότι το ελληνικό μπάσκετ έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ δεν είναι διαλυμένο, για να μην τρελαθούμε, αλλά δεν λειτουργεί, έτσι, όπως θα έπρεπε να λειτουργεί.

Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα, που έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, όσον αφορά στην λειτουργία της μακριά από τον αγωνιστικό χώρο. Αλήθεια είναι ότι θα επρόκειτο για έγκλημα αν δεν τα είχε κάνει με τόσα χρήματα, που έπεφταν και πέφτουν από τους Γιαννακοπουλαίους. Θα ήταν έγκλημα με τόσους παικταράδες, που είχε και έχει, με τόσους σπουδαίους προπονητές, που είχε και έχει, με τόσα τρόπαια, που έχει κατακτήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θα ήταν έγκλημα τέλος αν δεν δρομολογούσε μία σειρά ενεργειών για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον σπουδαιότερο παίκτη, που φόρεσε ποτέ την φανέλα με το “τριφύλλι” στο στήθος.

Είπαμε όμως: οι “πράσινοι” είναι πολύ προχωρημένοι και έξω από τις γραμμές του παρκέ και στο πλαίσιο αυτό παρουσίασαν χθες στο Odeon στο Μαρούσι το ντοκιμαντέρ για τον “Μήτσο”. Πρόκειται για μία πολύ προσεγμένη δουλειά, μία καλοδουλεμένη ταινία, που καταγράφει την πορεία του παλαίμαχου πλέον σούπερ σταρ, από την Καστοριά, όπου ξεκίνησε, μέχρι την τελευταία μέρα του στο παρκέ.

Tα τηλεοπτικά ή μάλλον τα κινηματογραφικά πλάνα είναι εξαιρετικά, ακόμη πιο σπουδαίες είναι οι μαρτυρίες, που κατατέθηκαν για τον τεράστιο αυτό αθλητή, που κόσμησε τα γήπεδα της Ελλάδας, της Ευρώπης, ολόκληρου του κόσμου. Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Παναγιώτης Γιαννάκης και Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι μερικά από τα “ιερά τέρατα”, που μίλησαν για τον Διαμαντίδη και την επιρροή του στο άθλημα. Τέτοιοι αθλητές, τέτοιοι παίκτες, βγαίνουν κάθε 20 και 30 χρόνια στην Ελλάδα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην τους αξιοποιούμε. Η καριέρα του Διαμαντίδη ήταν μυθική, αλλά την ίδια ώρα πρέπει να γίνει ένα μάθημα για τους υπόλοιπους.

Κρατάω και την ατάκα, που μου είπε στο τέλος της προβολής της ταινίας ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Μία ατάκα τόσο τετριμμένη, αλλά και τόσο αληθινή: “Πως σου φάνηκε κύριε Θανάση η ταινία;” του είπε ένας φίλος του Παναθηναϊκού, που βρισκόταν δίπλα μας. “Αυτό, που ξέρω εγώ είναι ότι όλα έχουν ένα τέλος” είπε γεμάτο πικρία ο άνθρωπος, που έδωσε και δίνει το είναι του για κάτι, που αγαπάει περισσότερο ίσως και από τον εαυτό του.

Και είπε αυτό, που είπε, όχι μόνο γιατί ήρθε το τέλος του Διαμαντίδη. Αλλά και γιατί ο ίδιος δεν έχει πλέον το κουράγιο και τις δυνάμεις, που είχε παλιότερα. Να είναι καλά πάντα ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος, αλλά τον χρόνο δεν μπορεί να τον κερδίσει κανείς. “Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις…” που λέει και το τραγούδι.