Ο μοναδικός Δημήτρης Διαμαντίδης αποχώρησε από την ενεργό δράση και βρήκαμε 20 από τους χιλιάδες λόγους για τους οποίους η καριέρα του, η συμπεριφορά του, η νοοτροπία του, το παιχνίδι του θα πρέπει να διδάσκεται όχι μόνο στις ακαδημίες του μπάσκετ, αλλά όπου καλλιεργείται ο αθλητισμός.
Ο Δημήτρης ήταν ανεπανάληπτος γιατί…
…έπαιζε πάντα για την ομάδα και ποτέ για τον εαυτό του. Στα εύκολα παιχνίδια μπορεί να μην σούταρε ποτέ. Στα δύσκολα έμπαινε πάντα μπροστά.
[ads2]
…ήταν παράδειγμα προς μίμηση με την πράξεις του (leader by example) και όχι με τα λόγια. Μιλούσε λίγο και μόνο για τους άλλους, μιλούσε μόνο μετά από ήττες για να καλύψει την ομάδα και στις νίκες άφηνε να φαίνονται όλοι οι άλλοι.
…ήταν ταπεινός όταν πήγε στον Ηρακλή, παρέμεινε ταπεινός όταν φόρεσε την φανέλα του Παναθηναϊκού, συνέχισε να έχει την ίδια στάση όταν κατέκτησε τα πάντα με την εθνική ομάδα, όταν έγινε πρωταθλητής Ευρώπης με τους πράσινους.
…ήταν ο συμπαίκτης που θα ήθελε κάθε μπασκετμπολίστας στα καλύτερα του όνειρα, στο παρκέ, στα αποδυτήρια, στην ζωή.
…όταν το παιχνίδι πήγαινε στον πόντο και το ρολόϊ πλησίαζε στο να μηδενίσει τον χρόνο, ο Δημήτρης γύριζε το κουμπί …λειτουργίας του στις μισές στροφές, το παιχνίδι παιζόταν στο μυαλό του σε slow motion και οι αποφάσεις που έπαιρνε ήταν για σεμινάριο
…μπορούσε ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα να ντυθεί αμυντικός, επιθετικός, δημιουργός, εκτελεστής ή, όλα μαζί! Στην σειρά με την Μπαρτσελόνα το 2011 είχε 18 πόντους μέσο όρο και οδήγησε τους πράσινους στο φάιναλ φορ και την κατάκτηση του τροπαίου, ενώ ως τότε είχε τελείως διαφορετικό ρόλο.
…ήταν ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, θυμηθείτε τι έγινε στο Βελιγράδι με την εθνική, με τον Ακερ στο ΟΑΚΑ…
…παρά το ότι ήταν ο πιο προβεβλημένος παίκτης σε όποια ομάδα έπαιξε δεν δίστασε ποτέ στο όνομα της νίκης και της προστασίας του κοινού συμφέροντος να «τσακωθεί», να σπρώξει, να μιλήσει στα …γαλλικά σε όποιον αντίπαλο το άξιζε κατά την γνώμη του.
…δεν άλλαξε ποτέ τις αποφάσεις του, όσο και όποιοι κι αν τον πίεσαν, δεν δοκίμασε ποτέ στο ΝΒΑ, δεν γύρισε στην εθνική, δεν ανακάλεσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση.
…δούλευε κάθε μέρα μόνος του να βελτιώσει το παιχνίδι του, το σουτ του, τις κινήσεις του, τις αδυναμίες του. Το επόμενο πρωί μετά από κάθε μεγάλη νίκη πήγαινε για προπόνηση όταν οι άλλοι είχαν ρεπό.
…θυσίαζε το σώμα του στην άμυνα, ήταν μέσα σε κάθε διεκδίκηση της μπάλας και προστάτευε το καλάθι του με κάθε τρόπο, κάνοντας τάπες, κλέβοντας μπάλες, μπαίνοντας μπροστά σε όποιον επιχειρούσε διείσδυση.
…είχε τα καλύτερα χέρια που εμφανίστηκαν ποτέ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μπορούσε να είναι έτοιμος να κλέψει την μπάλα από τον χειριστή και ταυτόχρονα να είναι σε θέση να κλέψει και την πάσα του. Μπορούσε να πάρει το ριμπάουντ από οποιοδήποτε σέντερ, να καλύψει μόνος του κάθε πάσα στην αδύνατη πλευρά, να κερδίσει κάθε διεκδίκηση στο πάτωμα, γιατί τα χέρια του έφταναν εκεί που δεν ήταν δυνατό να υπολογίσει ο αντίπαλος.
…ήταν ο μοναδικός γκαρντ που μπορούσε να αμυνθεί σε οποιοδήποτε κοντό ή, ψηλό, κοντά ή, μακριά από το καλάθι χωρίς να υπάρχει μις ματς.
…δεν δίσταζε ποτέ, δεν ξεχνούσε ποτέ, δεν έκανε λάθος ποτέ στο πότε να κάνει φάουλ για να σταματήσει τον αντίπαλο
…τελικά η μοναδική του αδυναμία ήταν πως πολλές φορές πάσαρε περισσότερο από όσο έπρεπε και κοίταζε το καλάθι μόνο όταν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει.
…ανέβασε στο υψηλότερο επίπεδο που έχουμε δει ποτέ την συνεργασία ενός παίκτη με τον προπονητή του, η σχέση του με τον Ομπράντοβιτς και ο τρόπος με τον οποίο μετέφερε στο παρκέ την σκέψη του κόουτς θα είναι κάτι το αξεπέραστο για τις δεκαετίες που έρχονται.
….γιατί δεν είναι τυχαίο πως ήταν καθοριστικός στην τελευταία ήττα που έκανε η εθνική Αμερικής πριν από 10 χρόνια στην Ιαπωνία.
…μαζί με τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη και τον Ζήση έφτιαξαν την καλύτερη και πληρέστερη γραμμή κοντών στην ιστορία της εθνικής ομάδας μπάσκετ
…μια …καραβιά ψηλών θα πρέπει να βάλει την φωτογραφία του Διαμαντίδη στον τοίχο με τα εικονίσματα και να προσεύχεται να τον έχει καλά ο Θεός. Το «πάρε – βάλε» του Δημήτρη απογείωσε την καριέρα του Μπατίστ, του Τομάσεβιτς, του Ντικούδη, του Πέκοβιτς, του Λάσμε, του Γκιστ, του Τσαρτσαρή, του Βουγιούκα,
…στις τελευταίες του παραστάσεις στην σειρά με τον Ολυμπιακό φάνηκε πως ένας αληθινός σούπερ σταρ μπορεί να αγαπηθεί και να αποθεωθεί από τον κόσμο τόσο όσο του αξίζει, ακόμη και μετά από ήττες, κάτι αδιανόητο γενικά για τη νοοτροπία του Ελληνα οπαδού…
Αντί επιλόγου: Ο Διαμαντίδης μας θυμίζει τον Γκάλη και την στάση του όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ο Νικ έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και το μπάσκετ τον έχασε. Θα είναι πραγματικά κρίμα να συμβεί το ίδιο και με τον Δημήτρη διότι πρεσβευτής του αθλήματος σαν και αυτόν δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερος…
Πηγή: novasports.gr
