Το χαμένο πρωτάθλημα μοιάζει με… σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο σοκ που βιώνουν και θα βιώσουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού (κι όχι μόνο) από τη νέα σεζόν.
Γιατί όπως και να το κάνεις, δεν χωνεύεται να μην βγαίνει πρώτος από τη φισούνα ο Δημήτρης Διαμαντίδης με το «13» στην πλάτη.
[ads2]
Η «μοίρα» λοιπόν το ήθελε έτσι: Να πάρει ο Ολυμπιακός τον τίτλο μέσα στο ΟΑΚΑ και αυτόματα να σημάνει το φινάλε μιας μυθικής καριέρας για έναν θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Να σημάνει το «αντίο» του 36χρονου 3D από τα παρκέ, εκεί όπου μόχθησε όσο λίγοι, εκεί όπου πέτυχε όσο λίγοι, εκεί όπου αγαπήθηκε και θαυμάστηκε όσο λίγοι. Ο πιο σεμνός και ταπεινός ΗΓΕΤΗΣ… ever! 
Δεν υπήρξε… ούτε ένας φίλος του Παναθηναϊκού που να ασχολήθηκε (που λέει ο λόγος) με την ήττα από τον Ολυμπιακό. Άλλωστε είναι χορτάτοι από πρωταθλήματα (34 στο σύνολο). Όλοι είχαν «κεντράρει» στον μεγάλο αρχηγό. Όλοι περίμεναν να τον αποθεώσουν, όλοι ήταν με δάκρυα στα μάτια. Κανείς δεν μπορούσε να αντέξει το δράμα που εξελισσόταν μπροστά του. «Χαμένα» βλέμματα. Λύγισαν και τα τσιμέντα του κλειστού. Αποσύρθηκε ο Διαμαντίδης, διάολε… Μιλάμε σε παρελθοντικό χρόνο, διάολε… 
«Μακάρι η κόρνα της λήξης να μην ηχήσει κι ο αρχηγός μας να μην σταματήσει» γράφει το πανό. Δυστυχώς ήχησε, δυστυχώς σταμάτησε, δυστυχώς ο χρόνος πάγωσε…
Τίποτα δεν χαρίστηκε στον αριστερόχειρα γκαρντ. ΤΙΠΟΤΑ. Κέρδισε τα πάντα με το σπαθί του, με (πάρα) πολλή δουλειά, με ιδρώτα, με απίστευτη δίψα και αγάπη γι’ αυτό που κάνει, με μετριοφροσύνη. Ξεκίνησε από την Καστοριά και κατέκτησε όλη την Ευρώπη. Κι ας μην είχε το ταλέντο που είχαν άλλοι στην εκκίνησή τους. Κι ας μην έπαιξε στις μικρές εθνικές όπως έκαναν άλλοι. Άραγε δεν θέλει «ταλέντο» για να θεωρείσαι στο τέλος της διαδρομής σου ο κορυφαίος όλων; 
Μπορεί στον Παναθηναϊκό να μεγαλούργησε, μπορεί Διαμαντίδης και Παναθηναϊκός να θεωρούνται «ταυτόσημες» έννοιες, ωστόσο πριν κατηφορίσει στην Αθήνα, ο 36χρονος είχε θητεύσει στο σχολείο του Ηρακλή. Εκεί πήγε σε ηλικία 19 ετών, φεύγοντας από την ιδιαίτερη πατρίδα του και αρχίζοντας να δείχνει σιγά-σιγά σε όλο τον κόσμο το πόσο σπουδαίος μπασκετμπολίστας μπορούσε να γίνει. Ήταν ένας από τους κύριους λόγους που ο Γηραιός απέκτησε ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στην Α1, με αποκορύφωμα τη σεζόν 2003-2004, όπου αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης στο πρωτάθλημα, οδήγησε τον Ηρακλή στην τρίτη θέση και… ανάγκασε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ασχοληθεί μαζί του.
Ο Διαμαντίδης έκανε «κλικ» με την μία στον Ζοτς. Τον έφερε στο άψε-σβήσε και με «κλειστά μάτια» το 2004 στον Παναθηναϊκό και από ‘κει και πέρα η ιστορία είναι γνωστή. Οι δυο τους συνεργάστηκαν αρμονικά, δημιούργησαν μια σχέση πατέρα-γιου και οδήγησαν το τριφύλλι στην Γη της Επαγγελίας, στην απόλυτη εκτόξευση. Μετέτρεψαν τον ισχυρό Παναθηναϊκό, σε γίγαντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στην κορυφαία ομάδα της τελευταίας 20ετίας.
Η χρονιά της απογείωσης ήταν το 2007. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός σάρωσε τα πάντα, κάνοντας triple crown, με τον Διαμαντίδη να έχει πλέον αναλάβει το ρόλο του ηγέτη στην ομάδα. MVP του Final-4 της Ευρωλίγκας, μέλος της καλύτερης πεντάδας στη διοργάνωση, κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη, MVP στην Α1, MVP στους τελικούς του πρωταθλήματος!
Τι ακολούθησε στη συνέχεια; Ένας καταιγισμός από τίτλους, ένας καταιγισμός διακρίσεων, ένας καταιγισμός φιλοφρονήσεων για τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης. Για τον άνθρωπο που μας δίδαξε πως μπάσκετ δεν είναι μόνο το σκοράρισμα, αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα εξίσου σημαντικά που κρίνουν έναν αγώνα. Για τον άνθρωπο που δεν σταμάτησε λεπτό να δουλεύει, που έκανε προπονήσεις, όταν άλλοι είχαν ρεπό ή βρίσκονταν σε διακοπές, που δεν έχασε ΠΟΤΕ την ταπεινότητά του, που λειτουργούσε ΠΑΝΤΑ για το καλό της ομάδας, που έβαζε μόνιμα το «εμείς» πάνω από το «εγώ», που έδινε… φως από το άστρο του στους συμπαίκτες του, που αποτελούσε το πιο τρανό και μεγάλο παράδειγμα: Όταν μοχθήσεις, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. 
Γιατί ο Διαμαντίδης κατάφερε τα πάντα. Άγγιξε τον… ουρανό, δεν υπήρξε ποτέ ταβάνι για τον ίδιο. 3 φορές πρωταθλητής Ευρώπης (2007, 2009, 2011), 9 πρωταθλήματα (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2013, 2014), 10 Κύπελλα (2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016), 6 φορές MVP πρωταθλήματος κι άλλες τόσες σε τελικούς, 2 φορές MVP σε τελικούς Κυπέλλων, 2 φορές κορυφαίος παίκτης σε Final-4 Ευρωλίγκας, 4 φορές στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης, 6 φορές κορυφαίος αμυντικός στην Ευρωλίγκα και πολλά άλλα… Άφησε το στίγμα του στο ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι άλλωστε ο πρώτος σε κλεψίματα, ασίστ, σύστημα αξιολόγησης στην ιστορία της Ευρωλίγκας, έκτος σκόρερ της (έχασε την πεντάδα για έναν πόντο), 11ος ριμπάουντερ και 14ος σε τάπες, ο μόνος γκαρντ που βρίσκεται τόσο ψηλά στις δύο τελευταίες κατηγορίες. Πρώτος σε ασίστ, πρώτος σε κλεψίματα, πρώτος σε αμυντικά ριμπάουντ, δεύτερος σε συνολικά ριμπάουντ, δεύτερος σε τρίποντα, τέταρτος σε τάπες στην Α1. ΘΡΥΛΟΣ!
Ο Διαμαντίδης επέλεξε να μείνει αιώνια πιστός στον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε κι αυτή η σχέση με τον κόσμο. Άφησε στην άκρη τις όποιες σειρήνες υπήρχαν κατά καιρούς, αρνήθηκε όχι μόνο τα εκατομμύρια που μπορεί να του έστρωναν άλλοι σύλλογοι, αλλά και το να μπει… σε διαδικασία να μιλήσει μαζί τους! Δεν έφυγε ούτε όταν πολλοί πίστεψαν πως το οικοδόμημα γκρεμίζεται (το 2012). Από την αρχή που φόρεσε τα πράσινα, ο Μήτσος ήξερε πολύ καλά τι ήθελε: Να μείνει στον Παναθηναϊκό για πάντα. «Που να πάω; Εδώ είναι η οικογένειά μου» είχε πει το 2014 σε μια ατάκα που δεν ειπώθηκε για το θεαθήναι. Ειπώθηκε γιατί πραγματικά το πίστευε, γιατί εδώ ήταν το σπίτι του για 12 χρόνια και θα συνεχίσει να είναι για πάντα..
Μεγάλο κεφαλαίο και η Εθνική ομάδα, την οποία υπηρέτησε από το 2001 ως το 2010. Κι ας λογοκρίθηκε που αποσύρθηκε στα 30 του. Μεσουράνησε μαζί με Παπαλουκά, Σπανούλη, Ζήση σε μια απίθανη τετράδα γκαρντ για την ελληνική ομάδα. Τα σπουδαιότερα highlights του με εθνόσημο είναι δύο: Το περιβόητο τρίποντό του κόντρα στην Γαλλία, στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ το 2005, όπου… το έβαλε το αγόρι μας και ξεσήκωσε έναν ολόκληρο λαό (με την κατάκτηση του τροπαίου αργότερα), όπως και η παρουσία του στο Μουντομπάσκετ την επόμενη χρονιά, με την Ελλάδα να κατακτά το ασημένιο μετάλλιο και τον Διαμαντίδη να μπορεί να υπερηφανεύεται πως ήταν μέλος της ομάδας που «σκότωσε» τις ΗΠΑ, σε ένα παιχνίδι-έπος που έχει μείνει στην ιστορία.
Η κληρονομιά του Διαμαντίδη δεν μπορεί να καταγραφεί εύκολα σε κάποιες χιλιάδες λέξεις. Είναι κάτι ανώτερο, κάτι που ξεπερνά τον γραπτό λόγο. Δεν είναι καλά-καλά ούτε οι δεκάδες τίτλοι και η καθολική αναγνώριση που απολαμβάνει (ή απόλαμβανε – δεν θα συνηθίσουμε με τίποτα τον παρελθοντικό χρόνο) από τους οπαδούς όλων των ομάδων. Η αυταπάρνηση που έδειχνε μονίμως, γιατί έτσι είχε μάθει, θα μνημονεύεται για χρόνια. Ποιος θα ξεχάσει παιχνίδια που τα πήρε μόνος του; Ποιος θα ξεχάσει τα… άπειρα τρίποντα που σημείωσε κόντρα στην ταλαίπωρη Μπαρτσελόνα; Ποιος θα ξεχάσει την τάπα στον Άκερ που έκρινε ένα πρωτάθλημα; Ποιος θα ξεχάσει τόσα και τόσα highlights.Ευτυχώς υπάρχει το Youtube για να τα βλέπουμε… το 2050 και να θυμόμαστε πως ήμασταν τυχεροί που ζήσαμε την «εποχή Διαμαντίδη». 
Γιατί αυτό συνέβη από το 2004 μέχρι σήμερα. Ζήσαμε την εποχή Διαμαντίδη. Του ανθρώπου που έκανε τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά (ποιος ξεχνά τους 13 σερί πόντους του κόντρα στην Ολίμπια Λουμπλιάνας που γύρισε μόνος ένα ουσιαστικά χαμένο παιχνίδι). Του ανθρώπου που μας δίδαξε πως για να γίνεις σπουδαίος αθλητής, χρειάζεται να είσαι και σπουδαίος άνθρωπος. Και κάποια… μικρά πραγματάκια επιβεβαιώνουν πως ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Παράδειγμα ήθους, έμπνευση για τους μικρούς ο τρόπος ζωής του και… εκνευριστικά προσγειωμένος παρά την δόξα του.
Δεν σήκωσε μόνος το Ευρωπαϊκό στο Βερολίνο, αλλά κάλεσε κοντά του τον εμβληματικό Φραγκίσκο Αλβέρτη. 
Δεν σήκωσε μόνος το Ευρωπαϊκό στην Βαρκελώνη, αλλά κάλεσε κοντά του τις παλιοσειρές Τσαρτσαρή και Μπατίστ. 
Έτρεξε να πανηγυρίσει με τον «πατέρα» του Ομπράντοβιτς την Ευρωλίγκα του 2011, σε μια φωτογραφία που έχει μείνει στην ιστορία. 
Βούταγε για μια μπάλα στα 36 του… 
Μα, τέλος, ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποδείχθηκε μάγκας. Επέλεξε να βάλει τον επίλογο στην λαμπρή πορεία του, όντας ηγέτης, πρωταγωνιστής κι όχι «κομπάρσος», ξέροντας πως τώρα ήταν η ώρα να αποσυρθεί. Ακόμα κι αν… βαθιά μέσα του πίστευε πως μπορούσε εύκολα κι όλα (όπως πιστεύουμε όλοι). Ακόμα κι αν οι φετινές επιδόσεις του έδειξαν πως όχι μόνο μπορούσε να προσφέρει, αλλά ήταν και καταλυτικός στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού! Έφυγε από τα παρκέ πικραμένος για την απώλεια του τίτλου (αν και έχει χορτάσει από δαύτους), αλλά με χειροκρότημα και ΑΛΗΘΙΝΑ δάκρυα του κόσμου για το αγαπημένο τους παιδί. Για τον έναν και μοναδικό ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ, που δύσκολα θα βγει «δεύτερος».
Μήτσο, καλή ζωή με την οικογένειά σου από ‘δω και πέρα. Σε ευχαριστούμε για όλα. Και είναι πολλά, πανάθεμά τα…
Sportfm.gr
