[ads]
[ads]
Ο εμβληματικός αρχηγός του Παναθηναϊκού, σημαία της ομάδας επί 20 χρόνια, Φραγκίσκος Αλβέρτης, μιλάει στο Contra.gr και την Αριάνα Παπαγιάννη για την σπουδαία καριέρα με τους 25 τίτλους. Τι λέει για τους Γιαννακόπουλους, τον Ομπράντοβιτς και ποια είναι η κρυφή ελπίδα του για τον Διαμαντίδη.
[ads2]
Το ραντεβού ήταν στο σπίτι του, στο… ΟΑΚΑ. Με 30 βαθμούς, ήλιο, άρρωστος με πουλόβερ να κουβαλάει το ποδήλατο από το προπονητικό της ΚΑΕ στην αψίδα του ΟΑΚΑ. Δεν παραπονέθηκε στιγμή. Με κοιτούσε περίεργα μόνο όταν τον ρωτούσα για τον εαυτό του, “Τα έχω φάει στη μάπα, κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν…”
Λένε “μια φορά αρχηγός, πάντα αρχηγός”. Στην περίπτωση του Φραγκίσκου Αλβέρτη η φράση αυτή φαντάζει μικρή. Το καταλαβαίνεις, το νιώθεις, το βλέπεις. Μιλάει για την ομάδα σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να ήταν χθες. Και έτσι είναι. Ο Φράγκι δεν έπαψε λεπτό να προστατεύει τον Παναθηναϊκό, να μετράει τα λόγια του, να ζυγίζει τα πάντα. Τα πάντα.
Ίσως τα ποδήλατα στην αρχή της κουβέντας μας να ήταν τελικά προφητικά. Να προμήνυαν αυτό που ακολούθησε… Δεν θα πω ότι μου έκανε τη ζωή ποδήλατο θα πω, όμως, ότι για έναν δημοσιογράφο, είναι ο συνεντευξιαζόμενος που όλοι θα ήθελαν να είχαν απέναντί τους. Και ας ήξεραν ότι δεν είναι ανοιχτό βιβλίο. Έτσι είναι εξάλλου ο αρχηγός, μυστήριος. Μιλούσε πολύ μόνο μέσα στο γήπεδο, με τις επιδόσεις του.
Ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά το επεισόδιο στη Δάφνη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, καταλαβαίνεις γιατί το “αρχηγός” δεν εγκαταλείπει ποτέ ανθρώπους σαν κι αυτόν. Ο Αλβέρτης αντιμετωπίζει τις ερωτήσεις για το θέμα σαν να γίνονται την επόμενη μέρα απ’ το περιστατικό, θα το δείτε στο πρόσωπό του στο VIDEO της συνέντευξης. Φέρεται σαν να είναι ακόμη αρχηγός της ομάδας, με την υποχρέωση να την προστατεύσει στις απαντήσεις που θα δώσει. Την ίδια συμπεριφορά έχει και όταν μια ερώτηση μπορεί να εισχωρήσει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε σε αυτό το, μεγάλο, κομμάτι της προσωπικότητάς του, που δεν έχει βγει ποτέ προς τα έξω. “Και ούτε πρόκειται” όπως μας απάντησε χαρακτηριστικά!
Μια συζήτηση -όχι συνέντευξη- με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη , μια αναδρομή σε αυτά τα 25 χρόνια στην ομάδα που έγινε το σπίτι του, ένας άνθρωπος ντόμπρος, ξεκάθαρος, δίκαιος. O Φράγκι…
Ο Φράγκι που ξεκινάει μια απάντηση στον ενικό και την τελειώνει με πληθυντικό. “Εμείς που κάναμε το ένα, που ζήσαμε το άλλο”. Γιατί το αίσθημα του ανήκειν δεν μπορεί να τον εγκαταλείψει ποτέ, ούτε για ένα λεπτό. Αιώνιος αρχηγός, όχι θέσει πια, αλλά φύσει.
-Πάνω στα δίκυκλα είσαι συνηθισμένος χρόνια τώρα και δεν εννοώ τα ποδήλατα…
Εντάξει πάντα με προσοχή όμως!
-Να τα πούμε στον κόσμο γιατί μπορεί αυτά να μην τα ξέρουν! Λένε ότι είναι έρωτας η μηχανή. Άμα το έχεις το μικρόβιο είναι έρωτας. Τρέχεις;
Ε, η μηχανή βολεύει και στην κίνηση! Βασικά είναι αίσθημα ελευθερίας, είναι να σου αρέσει… Δεν είμαι σε τέτοιο βαθμό. Περισσότερο την δουλειά μας κάνουμε, αλλά μας αρέσει.
-Λοιπόν, να σου πω Φράγκι ότι δεν έχω σκοπό να σου κάνω την ζωή ποδήλατο! Να τα πούμε από την αρχή αυτά! Ποιος, εάν υπάρχει φυσικά, σου έχει κάνει την ζωή ποδήλατο και δεν αναφέρομαι εντός αθλητισμού, αλλά γενικότερα. Μπορεί να έχει και θετική έννοια δεν το λέω αρνητικά αναγκαστικά.
Ναι, καταλαβαίνω. Όχι, την ζωή ποδήλατο στην κάνει όποιος αφήνεις να στην κάνει. Ο καθένας μας έχει τις άμυνες του, τα όρια του, άλλες φορές θέλουμε να μας κάνουν την ζωή ποδήλατο, άλλες φορές δεν θέλουμε και κρατάμε μεγαλύτερες αποστάσεις, έτσι είναι η ζωή.
-Η αδυναμία σου πού είναι; Πού έχεις αφήσει να σου κάνουν τη ζωή ποδήλατο;
Εντάξει, πιστεύω στον καθένα από εμάς που έχουμε παιδιά, ο μόνος που μπορεί να σου κάνει την ζωή σου ποδήλατο και να το γουστάρεις είναι τα παιδιά σου, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Πάντα με την καλή έννοια του όρου.
-Τα συμβουλεύεις; Καταλαβαίνουν ποιος είναι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης; Για τα παιδιά είσαι ο πατέρας τους, σίγουρα.
Και έτσι πρέπει να είναι ο καθένας για τα παιδιά του.
-Ο Κάρολος ας πούμε είναι μέσα στον χώρο, παίζει μπάσκετ. Σε συμβουλεύεται;
Ο Κάρολος είναι και μεγάλος. Ε, λογικό δεν είναι; Πλέον έχει μεγαλώσει, καταλαβαίνει πράγματα, βλέπει…
-Πώς τον βλέπεις;
Το βασικό είναι τα παιδιά να περνάνε καλά, να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να μην νοιώθουν κανενός είδους πίεση στον να πετύχουν στο οτιδήποτε. Είναι η ηλικία, μιλάω για ένα παιδί 15 χρονών και για κάθε παιδί 15, 14 ή 13 χρόνων που πρέπει να αγαπάει και να ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Ο στόχος του είναι να πηγαίνει καθημερινά στην προπόνηση και να περνάει καλά. Αυτό πρέπει να έχει σαν στόχο ένα νεαρό παιδί. Από εκεί και πέρα μεγαλώνοντας και ανάλογα και τις προοπτικές του κάθε παιδιού αλλάζουν και οι στόχοι.
-Μου έχουν πει ότι είστε ίδιοι.
Εντάξει τώρα ίδιοι, ξε- ίδιοι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι όλα τα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ, και με κάθε άθλημα, και κάθε γονέας που έχει παιδί που ασχολείται με τον αθλητισμό σε αυτήν την ηλικία, πρέπει ο σκοπός του να είναι το παιδί του να είναι ισορροπημένο και ευτυχισμένο. Χωρίς καμία πίεση στο να γίνει κάτι ή να μην γίνει.
-Αν δεν έπαιζες μπάσκετ, τι άθλημα θα έκανες;
Σίγουρα κάτι ομαδικό, αλλά αυτές είναι υποθετικές ερωτήσεις, δεν ξέρουμε που μας πάει η ζωή τον καθένα και τι δρόμο μας έχει χαράξει.
-Πέρα από τον αθλητισμό; Θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου, ας πούμε, μέσα σε ένα γραφείο, να κάνεις μια δουλειά γραφείου;
Το τι μας αρέσει με το τι θα αναγκαστούμε να κάνουμε κάποια στιγμή στην ζωή ή θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε, απέχει πολύ. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος, αν αναγκαστεί, συμβιβάζεται στα πάντα. Είναι το αίσθημα της επιβίωσης για όλους μας.
-Σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, τώρα που ουσιαστικά αποσύρθηκες τα τελευταία χρόνια, ότι κάποια στιγμή μπορεί να σταματήσεις να ασχολείσαι με το κομμάτι του μπάσκετ και να ασχοληθείς με τα κοινά. Σου έχει γίνει τέτοια πρόταση; Είσαι ένας άνθρωπος πολύ αγαπητός στον κόσμο.
Καλά προτάσεις έχουν γίνει. Πολλές και σε πολλούς από αυτούς που ασχολούμασταν με τον επαγγελματικό αθλητισμό. Αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μπάσκετ, χωρίς να γυροφέρνω μέσα στο γήπεδο, μέσα στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις με τις μπάλες και τα λοιπά. Είναι κάτι με το οποίο μεγαλώσαμε, έχουμε περάσει παραπάνω από τα μισά χρόνια της ζωής μας μέσα στα γήπεδα, και προς το παρόν είναι κάτι αδιανόητο.
-Το μικρόβιο του αθλητή φεύγει ποτέ εν τέλει;
Όχι. Πιστεύω όσοι έχουν περάσει από αυτήν την διαδικασία, είναι σαν το ποδήλατο που λες, δεν το ξεχνάς ποτέ και δεν φεύγει ποτέ, όχι.
-Εσύ τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ από όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα; Τι είναι αυτό που σου έρχεται με την πρώτη στο μυαλό; Μπορεί να είναι μια στιγμή, μπορεί να είναι μια ατάκα.
Είναι πολλές στιγμές, δεν είναι μία στιγμή. Και όσο πιο πολλούς φίλους κάνεις και όσο πιο πολλούς ισχυρούς δεσμούς και ισχυρές σχέσεις κάνεις με τα παιδιά με τα οποία έχεις υπάρξει είτε αντίπαλος είτε συμπαίκτης στο παρελθόν, σου θυμίζουν πολλές στιγμές. Και φυσικά οι επιτυχίες της ομάδας σου έτσι; Δεν το συζητάω, αυτό είναι το νούμερο ένα.
-Η πιο δυνατή φιλία από τον χώρο;
Με πολλά παιδιά. Συνήθως οι πιο δυνατές φιλίες είναι αυτές με τους οποίους έχεις να μιλήσεις πάρα πολύ καιρό ή πάρα πολλά χρόνια ακόμη και μόλις βλέπεσαι, μόλις βλέπει ο ένας τον άλλον, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
-Σε βρίσκουμε σε ένα νέο πόστο, διευθυντή των ακαδημιών της ΚΑΕ. Πώς είναι αυτός ο νέος ρόλος;
Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον, είναι κάτι το οποίο το γνωρίζω αρκετά καλά. Για τον Παναθηναϊκό ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα να μπορέσουμε να φτιάξουμε τις δικές μας ακαδημίες έτσι ώστε σε κάποιο χρονικό διάστημα να έχουμε την δική μας παραγωγή παικτών. Είναι κάτι πολύ όμορφο, κάτι που χρειάζεται ο ελληνικός αθλητισμός και κάτι το οποίο είμαστε περήφανοι που μπορέσαμε και το ξεκινήσαμε με τις κατάλληλες συνθήκες. Μεγαλύτερη χαρά, μετά από κάποια χρόνια, από το να βγάλεις δύο, τρεις, πέντε, ένα παίκτη ο οποίος θα φτάσει ψηλά και να ξέρεις ότι πέρασε από τα χέρια σου, δεν υπάρχει.
-Στόχος σου είναι εκτός από το να βγάλεις αθλητές, είναι να βγάλεις και σωστούς ανθρώπους, σωστούς φιλάθλους, σωστούς χαρακτήρες.
Αυτό είναι το βασικότερο. Βέβαια, είναι νομοτέλεια ότι δεν μπορεί από τα 100, 200, 300 παιδιά να γίνουν όλοι ο επόμενος Διαμαντίδης ή ο επόμενος Φώτσης. Μπορούν όμως οι περισσότεροι να γίνουν παιδιά με σωστή νοοτροπία, αθλητές, αν όχι πρωταθλητές, γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά του αθλητισμού με τον πρωταθλητισμό, και πιο σκεπτόμενα άτομα οι οποίοι θα γίνουν και καλύτεροι φίλαθλοι στο μέλλον.
– Συνεργάζεσαι και με ένα πολύ καλό σου φίλο και συμπαίκτη σου στο παρελθόν, τον Γιώργο Καλαϊτζή.
Και με τον Γιώργο και με τον Κώστα Τσαρτσαρή και με τον Γιάννη Σιούτη…
-Dream Team.
…ναι κάπως έτσι. Παιδιά με τα οποία παίξαμε μαζί στο παρελθόν, έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε και στις ακαδημίες καθώς και με άλλα παιδιά που δουλεύουν σαν προπονητές στην ακαδημία μας, και να έχουμε αποτελέσει ένα πολύ καλό σύνολο.
-Γενικά, έχετε πολύ μεγάλο team. Πέρα από τους προπονητές, το ιατρικό επιτελείο, φυσικοθεραπευτές, πολύ οργανωμένη προσπάθεια.
Σου είπα και πριν ότι πιστεύω ότι έχουμε όλες εκείνες τις παροχές οι οποίες θα επιτρέπουν στα παιδιά να ξεδιπλώσουν 100% το ταλέντο τους. Και φυσιοθεραπευτές και γιατρούς, τα οποία είναι αυτονόητα, και ψυχολόγους και διατροφολόγους και επιστημονική υποστήριξη.
-Αυτονόητα δεν είναι, ξέρεις. Πρέπει να είναι αλλά δυστυχώς δεν είναι γιατί είναι και οι καιροί δύσκολοι. Τα ξέρεις καλύτερα από όλους μας.
Πρέπει να είναι. Όχι εμείς θέλαμε να κάνουμε την διαφορά και κάτι ξεχωριστό και πιστεύω…
-Υπάρχουν ταλέντα, πως τα βλέπεις στο γήπεδο;
Πάντα υπάρχουν ταλέντα. Και πάντα τα ταλέντα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να αξιοποιηθούν. Γι’ αυτό είμαστε και εμείς εδώ αυτή τη στιγμή και ασχολούμαστε με αυτά τα πράγματα.
Οι Γιαννακόπουλοι, το Παρίσι, ο στόχος
-Είπες πριν ότι το μικρόβιο του αθλητή δεν φεύγει ποτέ ουσιαστικά. Σε αυτά τα παιδιά βλέπεις τον εαυτό σου όταν ήσουν εσύ πιτσιρικάς και έκανες τα πρώτα βήματα σου στην ομάδα του Παναθηναϊκού 16 ετών; 16 δεν πήγες στην Παναθηναϊκό;
Δεκαέξι ετών ήρθα, ξεκίνησα το μπάσκετ σε πιο μικρή ηλικία. Ήταν οι συνθήκες και οι εποχές, αν μπορούμε να πούμε αυτό το κλασσικό, εντελώς διαφορετικές. Είχαμε τις δυνατότητες να παίζουμε μπάσκετ ακόμα και έξω από το σπίτι μας, ακόμα και σε ένα σχολείο, πράγματα τα οποία έχουν εκλείψει τον τελευταίο καιρό. Καθένας βλέπει τον εαυτό του σε ένα μικρό παιδί που ξεκινάει και μακάρι να μπορούσαμε να ξαναγινόμασταν μικρά παιδιά και να ξανακάναμε αυτό που αγαπάμε από την αρχή.
– Τίτλος που ξεχωρίζεις; Ο πρώτος που σου έρχεται στο μυαλό;
O καθένας έχει την δική του σημασία και την δική του γλύκα, ο καθένας είναι εντελώς διαφορετικός. Έχει τις δικές του ιστορίες, τα δικά του… μυστικά, τις δικές του χαρές και τα λοιπά.
-Πολλοί παίκτες που έχουν περάσει από την ομάδα και ήταν μέλη τότε της ομάδας είπαν ότι ο τίτλος το ‘96 στο Παρίσι, το Ευρωπαϊκό, ήταν ο πιο γλυκός. Επειδή ήταν και ο πρώτος, ουσιαστικά.
Ε ναι, ήταν ο πρώτος. Είχαμε μεγαλώσει με τις προσπάθειες του Άρη στα Final Four, μετά ήρθε η δική μας σειρά στα Final Four, δεν το καταφέραμε, ώσπου…
-Πόσων χρόνων ήσουν τότε; Είκοσι… ενός;
Στο Παρίσι; Στα 22 ναι.
– Και με πολύ μεγάλες εμφανίσεις τότε.
Εντάξει καλά ήταν και το πανηγυρίσαμε δεόντως. Από εκεί και πέρα ήρθε ο δεύτερος, ήρθε ο τρίτος, μέχρι που καταφέραμε και κάναμε την αυτοκρατορία μας με τα έξι Ευρωπαϊκά.
-Μου δίνεις νομίζω την κατάλληλη πάσα λέγοντας μου ότι φτιάξατε αυτήν την αυτοκρατορία για να μπούμε λίγο στο κομμάτι του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. Και νομίζω πως το έχετε πει και εσείς, το έχουν πει και οι ίδιοι, ότι η ομάδα είναι οικογένεια για τους αθλητές και για εμάς και χαρακτηριστικά είχε πει ο Παύλος ότι “οι άλλοι έχουν τον τζόγο, άλλοι πάνε στο καζίνο, εγώ έχω την ομάδα μου, έχω τον Παναθηναϊκό, αυτή είναι η τρέλα μου”.
Μα αλλιώς δεν γίνεται κάτι μεγάλο. Οτιδήποτε μεγάλο χρειάζεται αγάπη, τρέλα σε εισαγωγικά και μεράκι. Αυτή η ομάδα έχει την δυνατότητα να στηρίζεται και να συνεχίσει να στηρίζεται από την οικογένεια, η οποία είχε δώσει και δίνει τα πάντα. Τα πάντα και δεν εννοώ μόνο οικονομικά, αλλά και την αγάπη τους και το “είναι” τους. Η συνέπεια είναι αυτή που κάνει το οτιδήποτε να έχει διάρκεια. Επέμειναν, έφτασαν την ομάδα στην κορυφή και έμειναν εκεί, με μεγάλη συνέπεια και κάθε χρόνο ακόμη καλύτερα και καλύτερα.
-Είναι γνωστό και από τις δύο πλευρές, και από την δική σου και από την δική τους, ότι η σχέση σας είναι κάτι παραπάνω από σχέση προέδρου και αθλητή. Έχουν πει ότι ο Φραγκίσκος είναι παιδί μας.
Ναι, το κλίμα στον Παναθηναϊκό είναι κάπως διαφορετικό, φεύγει κάπως από το άκρως επαγγελματικό και πάει στο οικογενειακό. Και μην ξεχνάμε ότι ήδη κλείνω 25 χρόνια στην ομάδα, είναι μια ζωή ολόκληρη, δεν είναι…
-Το πιστεύεις αυτό; Το πιστεύεις πως πέρασαν τόσα χρόνια; Έψαχνα να βρω άλλον αθλητή να έχει μείνει 19 χρόνια στην ομάδα και δεν βρίσκω.
Το πιστεύεις-δεν το πιστεύεις, έτσι είναι. 19-20 χρόνια σαν παίκτης και 6 χρόνια τώρα…
-Ναι! Δεν βρίσκω άλλον. Υπάρχει τέτοιος άλλος αθλητής;
Ε δεν ξέρω, αυτά τα ψάχνεις εσύ!
-Ερώτηση που αν θέλεις μου απαντάς. Λένε ότι η σχέσεις πατέρα με γιο περνάνε και αυτές τις δοκιμασίες τους. Δοκιμάστηκε στο χρόνο, η σχέση σου με τους Γιαννακόπουλους; Υπήρχαν στιγμές που αυτή η σχέση ίσως και να ψυχράθηκε;
Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιο περιστατικό το οποίο να υπήρχε τέτοιο θέμα. Δόξα τω Θεώ όλα αυτά τα χρόνια από ένα σημείο και μετά η ομάδα πήγαινε πολύ καλά, όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι και όλοι πασχίζαμε για το κοινό καλό της ομάδας. Όλοι όσοι είναι σε αυτή την ομάδα έχουν ένα κοινό στόχο.
Το επεισόδιο με τον Ομπράντοβιτς λύθηκε με τον αντρικό τρόπο…
-Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο, αυτό του Ομπράντοβιτς.
Ένας άνθρωπος ο οποίος μαζί με τον Δημήτρη τον Ιτούδη κάθισαν 13 χρόνια στην ομάδα, κατέκτησαν τα πάντα και έχουν γράψει και αυτοί με χρυσά γράμματα τα ονόματά τους στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Εντάξει ό,τι και να πούμε είναι λίγο, γιατί τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Ο Ομπράντοβιτς ήταν ο άνθρωπος ο οποίος μας έμαθε πολλά πράγματα και άλλαξε τις θεωρίες για πολλά έτσι όπως τα είχαμε κατά νου.
-Ουσιαστικά και εκείνος μεγάλωνε μέσα στην ομάδα μαζί με εσάς. Είχε επιτυχίες όταν ήρθε αλλά…
Φυσικά, 13 χρόνια είναι πολλά δεν είναι λίγα…
-Απογειώθηκε στην ομάδα.
Εννοείται. Την βοήθησε, βοηθήθηκε και μαζί φέραμε αρκετά καλά.
-Πολύ δυνατή προσωπικότητα ο Ομπράντοβιτς. Πολύ δυνατή προσωπικότητα και εσύ, ίσως η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχει περάσει από την ομάδα, πως κύλησε αυτή η συνύπαρξη;
Με τον καλύτερο τρόπο. Ειδικά μετά από ένα περιστατικό που σημειώθηκε…
-Στη Δάφνη.
Μετά ήταν ό,τι καλύτερο και το απέδειξε και η πορεία μέχρι το τέλος της συνεργασίας μας, μέχρι που έφυγε.
-Στο συγκεκριμένο περιστατικό νιώθεις ότι έγινε η στροφή, ότι ήταν σταθμός στην σχέση και των δύο σας;
Εντάξει είναι κάποια πράγματα τα οποία γίνονται σε κάθε ομάδα, το θέμα είναι τι έκταση παίρνει και πως ερμηνεύεται. Λύθηκε με τον καλύτερο αντρικό τρόπο και τελείωσε και εκεί.
-Είχε πει ο Ομπράντοβιτς ότι μετά από αυτό, δεν ξέρω αν ισχύει, η περίφημη ατάκα που λέει “εσένα σε πάω”.
Ναι ρε παιδί μου εντάξει, αυτά τα πράγματα γίνονται μέσα στην ομάδα, μένουν μέσα στην ομάδα δεν χρειάζεται να τα αναλύσουμε περισσότερο.
-Δεν έχεις μιλήσει ποτέ γι’ αυτό. Και ούτε πρόκειται από ότι βλέπω.
Μπράβο…
-Είχε πει επίσης ότι μετά από αυτό το περιστατικό ο Φραγκίσκος έγινε ακόμη πιο αρχηγός μέσα στην ομάδα.
Και τι θέλεις τώρα εγώ να σου σχολιάσω και να σου πω πάλι; Ό,τι έγινε έγινε, καλώς έγινε, για καλό έγινε, τέρμα τελείωσε και συνεχίζουμε να είμαστε όμορφα και ωραία.
Να φύγω να πάω που;
-Υπήρξε αυτή η στιγμή που κατάλαβες ουσιαστικά ότι γίνεται το κλικ και λες ότι εγώ θα μείνω σε αυτήν την ομάδα για πάντα, δεν φεύγω από τον Παναθηναϊκό;
Δεν υπήρχε στιγμή, υπήρχε στόχος πάντα. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, δεν είχαμε καταφέρει κάτι και το πείσμα όλο και μεγάλωνε, θέλαμε να κάνουμε κάτι εμείς, θέλαμε να τα καταφέρουμε και από την στιγμή που τα καταφέραμε για πρώτη φορά, θέλαμε να το διατηρήσουμε. Και πιστεύω η “πείνα”, η αθλητική σε εισαγωγικά πάλι, της κατάκτησης των στόχων ήταν αυτή που μας κράταγε, ο εγωισμός μας και το “θέλω” μας. Και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
-Σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να φύγεις; Σου είχε έρθει μια πρόταση να πεις: “θα το σκεφτώ”;
Όχι, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Γιατί είσαι σε μία ομάδα που πληροί τις προϋποθέσεις, έχεις περάσει τόσα για να την φτάσεις κάπου, όχι μόνο εγώ αλλά όλα τα παιδιά που ήμασταν, και από την στιγμή που φτάνεις κάπου δίνονται όλες οι προϋποθέσεις εκείνες που σε αφήνουν να κάνεις τα αθλητικά όνειρα σου πραγματικότητα. Δεν υπήρχε λόγος να φύγεις από τον Παναθηναϊκό, να πας που; Όλοι ήθελαν να έρθουν στον Παναθηναϊκό, εσύ να θες να φύγεις; Είναι περίεργο.
-Φράση που έχει πει και ο Δημήτρης Διαμαντίδης πριν λίγα χρόνια “να φύγω να πάω που, εδώ είναι το σπίτι μου”.
Έτσι. Είναι αυτονόητα πράγματα, απλά.
Η κρυφή ελπίδα για τον Διαμαντίδη
-Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη; Και την απόφασή του να σταματήσει φέτος στο τέλος της σεζόν;
Το τι θέλουμε εμείς και ο καθένας εκτός του ιδίου, είναι γνωστό. Από την άλλη υπάρχει και αυτός ο αθλητής ο οποίος, πιστεύω, καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα πότε φτάνει η στιγμή. Είτε σωματική κούραση, είτε πνευματική, είτε για οποιοδήποτε άλλο δικό του λόγο ο οποίος είναι σεβαστός κατά την δική μου άποψη, ναι μεν αλλά; Γιατί όλοι εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να τον βλέπουμε να παίζει και μέσα στα αποδυτήρια και να κάνουμε παρέα και κάθε μέρα, αλλά το βράδυ που πάει σπίτι του ο καθένας, κλείνει τα μάτια του και ξαπλώνει είναι μόνος του. Αυτός ξέρει τι πραγματικά θέλει και πως θα κάνει τον εαυτό του ευτυχισμένο.
-Και νομίζω ότι για εμάς που βλέπουμε το παιχνίδι είναι ακόμα πιο δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε με αυτές τις εμφανίσεις που κάνει εφέτος. Έτσι;
Εντάξει, θα δούμε. Άσε να έχουμε μια κρυφή ελπίδα.
-Να κρατήσουμε μια… “ψιλή”;
Πάντα πρέπει…
-Το 2009 ήταν η χρονιά που αποσύρθηκες από την ενεργό δράση. Είχες φανταστεί καλύτερους τίτλους τέλους; Είχατε πάρει το πρωτάθλημα, είχατε πάρει το κύπελλο, πήρατε και το Ευρωπαϊκό στο Βερολίνο.
Όχι, όχι δεν έχω κανένα παράπονο, δόξα τω Θεώ ξεκινώντας να ασχολούμαι με αυτό το άθλημα ίσως να μην είχα φανταστεί ότι μπορούσα να δω και να ζήσω τόσα πολλά πράγματα. Είμαι ευγνώμων και πραγματικά πολύ τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τέτοιες καταστάσεις και με τον Παναθηναϊκό και με την Εθνική ομάδα, ό,τι κάναμε και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα πρωταθλήματα και τα Παγκόσμια και τα Πανευρωπαϊκά που συμμετείχαμε. Γενικά ήταν μεγάλη τύχη και ευλογία για οποιοδήποτε παιδί που ασχολείται με τον αθλητισμό και μπορεί να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο.
-Κεφάλαιο Εθνική Ομάδα. Μας λείπουν επιτυχίες τα τελευταία χρόνια.
Μας λείπουν οι επιτυχίες τα τελευταία χρόνια, αλλά έχουμε και επιτυχίες τις οποίες έχουν καταφέρει τα παιδιά οι οποίες είναι ανεπανάληπτες και έχουν γραφτεί στην ιστορία με χρυσά γράμματα. Ίσως λείπει κάτι το οποίο πιστεύω θα το βρούμε. Η πίστη στην Εθνική ομάδα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Είναι κάτι το οποίο μας έχει κάνει περήφανους στο παρελθόν πάρα πολλές φορές και καλό θα είναι να την στηρίζουμε όλοι και να είμαστε κοντά της.
-Ουσιαστικά εσύ έχεις ζήσει τρεις γενιές στην ομάδα. Τη γενιά του Γκάλη και του Γιαννάκη, τη δική σου, τη γενιά του Διαμαντίδη, συν άλλη μία, με τα νέα παιδιά ουσιαστικά που μπήκαν! Είναι τρεις συν μία! Βλέπεις διαφορές και στην νοοτροπία των αθλητών και στο τρόπο που εξελίσσεται το μπάσκετ;
-Ναι βεβαίως. Μην πάμε για τέσσερις! Ναι σίγουρα όσο περνούν τα χρόνια τα πράγματα γίνονται πιο επαγγελματικά και αλλάζουν, όπως όλα γύρω μας. Αλλάζουν οι εποχές, λογικό να αλλάζουν και ο τρόπος και το στυλ του μπάσκετ. Έχει γίνει πιο αθλητικό, αλλάζουν πολλά. Αλλά ακόμα και αυτές οι αλλαγές είναι πολύ ενδιαφέρουσες και πραγματικά βλέπεις το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και αλλάζουν τα πράγματα.
Τουμπάρισε με το αμάξι ο Βολκόφ!
-Ιστορία; Από μια αποστολή που έχει μείνει;
Πολλές και διάφορες.
-Γιατί συνήθως δεν τις μοιράζεστε, δεν σας παίρνουμε κουβέντα για τις ιστορίες που γίνονται.
Μάλλον θα υπάρχει κάποιος λόγος. Οπότε αν δεν τις μοιραζόμαστε, δεν μπορώ να τις βγάλω εγώ.
-Ο κόσμος βλέπει τον Φραγκίσκο, ξέρει τον Φραγκίσκο μέσα στο γήπεδο. Έξω από το γήπεδο ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα για την ζωή σου.
Και θα συνεχίσετε να ξέρετε πολύ λίγα…
-Και θα συνεχίσουμε, πολύ ωραία. Πολλά παιδιά, πολλοί συμπαίκτες σου έχουν πει ότι ο πλακατζής της ομάδας είναι ο Φράγκι. Ότι έχεις κάνει τρομερές πλάκες και χαβαλέ και αστεία σε συμπαίκτες σου.
Εντάξει, δεν γίνεται, είμαστε μαζί περισσότερες ώρες από ότι είμαστε σπίτια μας, ήμασταν δηλαδή. Ε, λογικό είναι να υπάρχουν και πλάκες και αστεία και χίλια-δυό.
-Είχε κυκλοφορήσει μια ιστορία ότι είχες στείλει τότε τον Βολκόφ στην Γλυφάδα που ήσασταν ακόμα στο κλειστό, στην προπόνηση. Πρωινή προπόνηση, του λες, έχουμε. Πάει ο Βολκόφ στην προπόνηση και βλέπει το εφηβικό και είχατε ρεπό.
Ναι και όχι μόνο αυτό, τράκαρε κιόλας! Τουμπάρισε με το αμάξι. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν ήταν επίτηδες, ήταν κατά λάθος γιατί εγώ ήμουν στο γήπεδο με το εφηβικό, οι υπόλοιποι δεν ήταν.
-Και λες έχουμε προπόνηση. Εννοώντας το εφηβικό!
Έχουμε προπόνηση εννοώντας το εφηβικό, ναι. Εντάξει αυτό ήταν ατύχημα. Και εντός γηπέδου και εκτός βέβαια.
-Και ευτύχημα όμως, έχει μείνει η ιστορία.
Ναι, μπράβο…
-Είσαι φανατικός λάτρης και με το κυνήγι και με το ψαροντούφεκο;
Με οτιδήποτε έχει να κάνει με την φύση, ας πούμε. Οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει να κάνει με την φύση, είμαι φανατικός, ναι.
-Πως προέκυψε αυτό; Το χόμπι μου θα σου πω εγώ είναι το να κάνω ποδήλατο, που κάναμε και νωρίτερα. Το κυνήγι και το ψαροντούφεκο;
Το κυνήγι και το ψάρεμα ουσιαστικά.
-Ναι το κυνήγι και το ψάρεμα είναι δύσκολο. Θέλει προσπάθεια, θέλει τρέξιμο!
Εντάξει και το ποδήλατο δεν θέλει τρέξιμο; Κουραστικό είναι και αυτό. Το θέμα είναι να αγαπάς κάποια πράγματα. Αν τα αγαπάς πάντα υπάρχει χρόνος, πάντα υπάρχει λύση και πάντα υπάρχει όρεξη.
-Όλη αυτήν την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα που εσύ δεν την πολύ-γούσταρες γενικά, το ότι ήταν όλα τα φώτα πάνω σου, είσαι πολύ χαμηλών τόνων. Ο περίγυρός σου, η οικογένειά σου πως την αντιμετώπιζε;
Από ένα σημείο και μετά συνηθίζεις, καταλαβαίνεις τι γίνεται και που βρίσκεσαι. Το θέμα είναι να καταλάβεις ότι δεν αποτελείς κανένα ιδιαίτερο κομμάτι της κοινωνίας. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, δηλαδή αν δεν σε βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση ή στο γήπεδο δύο φορές την εβδομάδα, απλά θα περνούσες απαρατήρητος. Δεν ζεις με τα φώτα της δημοσιότητας, ξέρεις ότι τα φώτα απλά ανάβουν και σβήνουν. Δεν μπορείς να κρέμεσαι από το αν θα σε γνωρίζουν. Είναι μέρος της δουλειάς τίποτα παραπάνω.
-Από την δική σου μεριά είναι αυτή η οπτική. Είναι και από της γυναίκας σου, ας πούμε; Μεγαλώσατε μαζί και ουσιαστικά βλέπει αυτήν την εξέλιξη.
Ναι ρε παιδί μου. Μεγαλώσαμε μαζί, ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια. Συνειδητοποιημένα μαζί δεν αφήσαμε τίποτα να μας επηρεάσει.
-Μια λέξη για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη; Πως θα τον χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Δεν, δεν..
-Δεν θες. Γιατί; Είσαι πολύ, πολύ low profile!
Ε τι γιατί; Γιατί μου φαίνεται εμένα περίεργο. Δεν είναι low, είναι τα έχω φάει στην μάπα, τα ξέρω, κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν, δεν μου βγαίνουν καλά.
– Εντάξει… Αγαπημένο μέρος για να χαλαρώνεις; Που πας και αδειάζεις το μυαλό, δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Σου είπα όταν έρχεσαι σε επαφή με την φύση. Τι πιο ωραίο πράγμα να φύγεις να πας στην θάλασσα ή στο βουνό; Υπάρχει; Δεν υπάρχει.
-Στο βουνό ή στη θάλασσα; Που δίνεις περισσότερους πόντους;
Αναλόγως την εποχή.
-Φραγκίσκο ελπίζω να είσαι γουρλής, να μου φέρεις θετική ενέργεια σε αυτό το ξεκίνημα που κάνουμε στο Contra.gr. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ.
Με τις ευχές μου, καλά να είμαστε…
Και κάπου εδώ γύρω θα τα πούμε πάλι, με τα ποδήλατά μας.
Χάρηκα πολύ, έγινε να’σαι καλά.
-Και εγώ χάρηκα. Ευχαριστώ!
