Ξέρετε τι μας έχει λείψει τόσο καιρό από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό; Η αξιόλογη προσπάθεια -αναλογιζόμενοι τα λίγα χρήματα που ξοδεύονταν για δημιουργία ομάδας που αφαιρούσε κάθε βλέψη για διεκδίκηση διακρίσεων.
Ανεξαρτήτως του τι έγραφε το ταμπλό της βαθμολογίας, περισσότερο νοιαζόμασταν γι αυτό που εμφανιζόταν στο τερέν, το γνώριζες στο κάτω-κάτω, ότι πρωταθλητισμό δεν μπορούσες να κάνεις.
Περίμενες όμως να δεις δύναμη, περηφάνια, ήττα-νίκη με κεφάλι ψηλά, σεβασμό στον Σύλλογο, στην ομάδα και στα πρόσωπα, στον κόσμο που πλήρωνε εισιτήριο (και λάμβανε αμέσως τα θετικά vibes) για να χειροκροτήσει τα δικά του παιδιά, ποδοσφαιριστές μεγαλωμένοι μέσα στο Κορωπί.
Θυμηθείτε το ξεκίνημα της ομάδας του Γιάννη Αναστασίου το 2013 ή το προπέρσινο των “μπέμπηδων” του Γιώργου Δώνη.
Και τα δύο ήταν projects που λοιδορήθηκαν, έδωσαν αφορμές στους “καφενόβιους” για θεωρίες τρόμου (υποβιβασμός!) μα κέρδισαν τις καρδιές του κοινού γρήγορα χάρη στον ιδρώτα που κατέθεσαν στο χορτάρι.
Παρότι το σχέδια είχαν πάει ανέλπιστα καλά και θα μπορούσαν να φέρουν γρήγορα οικονομική ανάσα στο κλαμπ, στη συνέχεια (άγνωστο γιατί) εγκαταλείφθηκαν για άλλα…πλάνα-αεροπλάνα με τη γνωστή κατάληξη!
Αν δε σέβεσαι το παρελθόν, δε μπορείς να χτίσεις το μέλλον γι αυτό υπάρχει η φετινή καχυποψία των οπαδών για το σύνολο που φτιάχνεται κι ας υπάρχουν σ’ αυτό κάμποσοι ποιοτικότατοι ποδοσφαιριστές.
Δημήτρης Στρατής
